خورشیدگرفتگی چیست؟

خورشیدگرفتگی زمانی اتفاق می‌افتد که ماه بین زمین و خورشید قرار می‌گیرد و سایه آن روی زمین می‌افتد. خورشید گرفتگی فقط در مرحله ماه جدید رخ می‌دهد که معمولا سالی دوبار است، یعنی زمانی که ماه و خورشید و زمین همراستا می‌شوند.

با این‌ حال، خورشیدگرفتگی هر بار که یک فاز ماه جدید رخ می‌دهد اتفاق نمی‌افتد، زیرا مدار ماه حدود ۵ درجه نسبت به مدار زمین به دور خورشید کج است. به‌ همین دلیل، سایه ماه معمولا از بالا یا پایین زمین عبور می‌کند. خورشید گرفتگی بعدی در هشتم آپریل ۲۰۲۴ اتفاق می‌افتد و از مکزیک، ۱۴ ایالت ایالات متحده و جنوب شرقی کانادا قابل‌ مشاهده خواهد بود.

تماشای خورشیدگرفتگی دانشمندان و حتی افراد معمولی را به وجد می‌آورد. برای دیدن کسوف، فقط باید در زمان مناسب در مکان مناسب باشید. تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید تا با این پدیده جذاب بیشتر آشنا شوید.

انواع خورشیدگرفتگی

خورشید گرفتگی را می‌توان بسته به محل قرار گرفتن خورشید، ماه و زمین در زمان وقوع، در چهار دسته زیر قرار داد:

• خورشیدگرفتگی کامل: خورشید کاملا توسط ماه پوشیده می‌شود.
• خورشیدگرفتگی جزئی: ماه به‌طور کامل خورشید را مسدود نمی‌کند، بنابراین تنها بخشی از خورشید پنهان می‌شود.
• خورشیدگرفتگی حلقوی: ماه در مرکز خورشید قرار می‌گیرد ولی تمام سطح آن را نمی‌پوشاند. در این حالت، انگار ماه درون حلقه‌ای از آتش قرار دارد.
• خورشید گرفتگی ترکیبی: نادرترین خورشیدگرفتگی که ترکیبی از کسوف کامل و حلقوی است و زمانی رخ می‌دهد که سایه ماه روی زمین حرکت می‌کند. این کسوف معمولا به‌ عنوان یک نوع خورشید گرفتگی شروع می‌شود و سپس به نوع دیگر تغییر می‌کند.

 

خورشید گرفتگی چگونه و چرا رخ می‌دهد؟

خورشید گرفتگی در نتیجه عبور ماه از بین خورشید و زمین و افتادن سایه ماه روی زمین رخ می‌هد. وقتی ماه از دایره البروج، صفحه مداری زمین، عبور می‌کند به‌ عنوان گره قمری شناخته می‌شود. فاصله‌ای که ماه جدید به یک گره نزدیک می‌شود، نوع خورشیدگرفتگی را تعیین می‌کند. فاصله ماه از زمین و فاصله زمین و خورشید نیز روی نوع کسوف تاثیرگذار است.

خورشیدگرفتگی کامل زمانی اتفاق می‌افتد که ماه از بین خورشید و زمین عبور می‌کند و خورشید را کاملا می‌پوشاند. این نوع خورشیدگرفتگی به این دلیل امکان‌پذیر است که قطر خورشید حدود ۴۰۰ برابر ماه بوده و تقریبا ۴۰۰ برابر آن دورتر است.

خورشید گرفتگی حلقوی زمانی رخ می‌دهد که ماه در دورترین فاصله خود از زمین از بین خورشید و زمین عبور می‌کند. در این فاصله، ماه کوچکتر از خورشید به‌نظر می‌رسد و نمی‌تواند تمام سطح آن را بپوشاند.

خورشید گرفتگی جزئی زمانی اتفاق می‌افتد که ماه از بین خورشید و زمین می‌گذرد ولی هر سه کاملا در یک راستا نیستند. در نتیجه، فقط نیم‌ سایه رخ می‌دهد و بخشی از خورشید پوشیده می‌شود.

خورشیدگرفتگی ترکیبی نادر است و زمانی رخ می‌دهد که فاصله ماه از زمین نزدیک به مرزهای آن باشد. در بیشتر موارد، خورشید گرفتگی ترکیبی از یک کسوف حلقوی شروع شده و سپس کلی می‌شود. این نوع کسوف به هیبریدی یا مرکب نیز معروف است. در بیشتر موارد، خورشید گرفتگی ترکیبی از یک کسوف حلقوی شروع شده و سپس کامل می‌شود.

هنگام خورشیدگرفتگی چه می‌بینیم؟

نوع کسوف بر آ‌ن‌ چه اتفاق می‌افتد و ناظران می‌توانند آن را ببینند، اثر می‌گذارد. طبق گزارش وب‌سایت آموزشی SpaceEdge Academy، ۲۸ درصد از خورشید‌ گرفتگی‌ها کلی، ۳۵درصد جزئی، ۳۲درصد حلقوی و تنها ۵درصد ترکیبی هستند.

در طول خورشید گرفتگی کامل، دما پایین می‌رود، هوا گرگ و میش می‌شود و با تجهیزات ایمنی مناسب ممکن است بتوانید جو بیرونی خورشید را که به‌ عنوان تاج شناخته می‌شود، ببینید. تماشای این کسوف بسیار هیجان‌ انگیز است، زیرا تاج معمولا توسط ظاهر درخشان خورشید پنهان می‌شود.

در طی خورشیدگرفتگی حلقوی، ماه به‌طور کامل خورشید را پنهان نمی‌کند. در عوض به شکل دیسک تاریکی ظاهر می‌شود که یک صفحه درخشان بزرگ‌تر را پنهان می‌کند و حلقه‌ای از نور دور آن دیده می‌شود. این نوع کسوف به حلقه آتش نیز معروف است.

در خورشید گرفتگی جزئی به نظر می‌رسد که انگار ماه در حال گاز گرفتن خورشید است. از آن‌ جایی‌ که خورشید، زمین و ماه کاملا در یک راستا قرار ندارند، تنها بخشی از خورشید توسط ماه پوشیده می‌شود. وقتی کسوف کامل یا حلقوی رخ می‌دهد، کسانی که خارج از ناحیه پوشانده‌شده توسط سایه ماه هستند، شاهد خورشید گرفتگی جزئی خواهند بود.

در طی خورشیدگرفتگی ترکیبی، بسته به جایی که هستید، ممکن است خورشیدگرفتگی حلقوی یا کامل را ببینید.

تفاوت بین خورشید گرفتگی و ماه‌گرفتگی چیست؟

در طول کسوف، ماه نو بین زمین و خورشید قرار می‌گیرد و نور خورشید تا حدی یا به‌ طور کامل مسدود می‌شود. در طول ماه‌گرفتگی، زمین بین خورشید و ماه کامل قرار دارد، بنابراین سایه آن روی ماه می‌افتد. تنها نوری که به سطح ماه می‌رسد، ابتدا از طریق جو زمین فیلتر می‌شود. در این حالت، انگار هزاران غروب خورشید به‌ طور همزمان به سطح ماه تابیده می‌شوند و رنگ آن را مسی نارنجی می‌کنند.

 

تفاوت بین خورشید گرفتگی مرکزی و جزئی چیست؟

وقتی که ماه از خورشید عبور می‌کند، سایه‌ای مخروطی‌شکل از پشت ماه را دنبال می‌کند. وقتی که نوک این سایه مخروطی به زمین نمی‌خورد، خورشید گرفتگی جزئی رخ می‌دهد. در مقابل، وقتی که نوک این سایه به زمین می‌رسد، یک سایه تاریک باریک ایجاد می‌شود که از آن می‌توان خورشیدگرفتگی کامل را مشاهده کرد.

برای اطلاع از مقاله سیاه چاله ها هر آنچه که باید بدانیم روی لینک کلیک کنید.

آیا خورشیدگرفتگی خطرناک است؟

خورشید گرفتگی در صورتی خطرناک است که بدون تجهیزات ضروری به آن نگاه کنید. هرگز بدون محافظ چشم مناسب به خورشید نگاه نکنید. این کار حتی اگر خورشید تا حدی پوشیده شده باشد نیز خطرناک است. زیرا اشعه‌های مضر ماوراء بنفش (UV) و مادون قرمز (IR) به شبکیه چشم آسیب می‌زنند و ممکن است حتی باعث کوری شوند.

هرگز از عینک آفتابی معمولی نیز برای تماشای خورشیدگرفتگی استفاده نکنید. تنها راه مطمئن برای تماشای پدیده کسوف استفاده از فیلترهای خورشیدی با طراحی خاص، عینک‌های مخصوص و تلسکوپ‌ها و دوربین‌های دوچشمی است.

یک روش امن برای مشاهده خورشیدگرفتگی، ساخت یک دوربین سوراخ سوزنی است. در این دوربین، یک سوراخ یا شکاف کوچک برای ایجاد تصویر خورشید روی صفحه‌ای که حدود ۳ فوت (یا حدود ۱ متر) پشت سوراخ قرار دارد، استفاده می‌شود.

از دوربین دوچشمی یا تلسکوپ نصب‌شده روی سه‌پایه نیز می‌توان برای نمایش تصویر بزرگنمایی‌شده خورشید روی یک صفحه سفید استفاده کرد. هرچه از صفحه دورتر باشید، می‌توانید تصویر را بزرگ‌تر فوکوس کنید.

نتیجه

همانطور که بیان شد برای تماشای بهتر خورشید گرفتگی باید از تجهیزات مناسب استفاده شود تا هم به سلامت چشم های بیننده آسیب وارد نشود و هم تصویر بهتری را بتواند ببیند. برای بهتر دیدن خورشید گرفتگی خرید تلسکوپ یا دوربین دوچشمی به شخص بیننده کمک می کند تا تصاویر بهتری را ثبت کند. سایت آسمان شب بستری مناسب و ایمن برای خرید تلسکوپ محسوب می شود.

برای دانلود مقاله خورشیدگرفتگی چیست؟ روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و خورشیدگرفتگی چیست؟

سیاه‌چاله‌ها + هر آنچه که باید بدانید

سیاه‌چاله‌ها از عجیب‌ترین و جذاب‌ترین اجرام فضا محسوب می‌شوند. آن‌ها بسیار متراکم هستند و چنان جاذبه گرانشی قوی دارند که حتی نور نیز نمی‌تواند از چنگ آن‌ها فرار کند. کهکشان راه شیری بیش از ۱۰۰ میلیون سیاه‌چاله را در خود جا داده است. مثلا سیاه‌چاله‌ کلان‌جرم کمان ای* که در قلب کهکشان راه شیری قرار گرفته است، تقریبا ۴ میلیون برابر خورشید جرم دارد و فاصله آن از زمین ۲۶۰۰۰ سال نوری است.

اولین تصویر از یک سیاه‌چاله در سال ۲۰۱۹ توسط تلسکوپ افق رویداد (EHT) گرفته شد که دانشمندان سراسر جهان را به وجد آورد. اگر می‌خواهید با این پدیده شگفت‌انگیز بیشتر آشنا شوید تا انتهای مقاله با ما همراه باشید.

سیاه‌چاله‌ها چگونه به وجود می‌آیند؟

سیاه‌چاله‌ها به دو طریق مجزا تشکیل می‌شوند. در روش اول، با مرگ ستاره‌های عظیم تشکیل می‌شوند و به‌ نوعی اجساد ستاره‌ای هستند. ستاره‌هایی که جرم تولد آن‌ها تقریبا ۸ تا ۱۰ برابر جرم خورشید است، وقتی تمام سوخت خود یعنی هیدروژن را تمام می‌کنند، منفجر می‌شوند و می‌میرند. چیزی که باقی می‌ماند یک جرم متراکم بسیار فشرده، به‌اصطلاح سیاه‌چاله است.

سیاه‌چاله‌ای که به این شکل به ‌وجود می‌آید به سیاه‌چاله‌ ستاره‌وار معروف است و چند برابر خورشید جرم دارد. در روش دیگر، سیاه‌چاله‌ها در نتیجه فروپاشی مستقیم گاز به‌وجود می‌آیند. این فرآیند سیاه‌چاله‌های پرجرم‌تری با جرمی از ۱۰۰۰ برابر تا حتی ۱۰۰۰۰۰ برابر جرم خورشید ایجاد می‌کند.

  

چه کسی برای اولین بار سیاه‌چاله‌ را کشف کرد؟

سیاه‌چاله‌ها به‌عنوان یک راه حل ریاضی دقیق برای معادلات انیشتین پیش‌بینی شده بودند. معادله‌های اینشتین شکل فضای اطراف ماده را توصیف می‌کنند. راه حل سیاه‌چاله توسط کارل شواترزشیلد در سال ۱۹۱۵ پیدا شد. معلوم شد که این مناطق، یعنی سیاه‌چاله‌ها، فضا را به‌شدت تغییر می‌دهند و سوراخی در بافت فضا-زمان ایجاد می‌کنند.

با گذشت زمان، همان‌طور که سایر محصولات نهایی مرگ ستاره‌ها، یعنی ستاره‌های نوترونی که به‌عنوان تپ‌اختر دیده می‌شدند، شناسایی شدند مشخص شد که سیاه‌چاله‌ها واقعی هستند و باید وجود داشته باشند. ماکیان ایکس یک (Cygnus-X1) اولین سیاه‌چاله‌ای بود که کشف شد.

آیا سیاه‌چاله‌ها می‌میرند؟

سیاه‌چاله‌ها به خودی خود نمی‌میرند، بلکه فرض بر این است که در نهایت به‌ آرامی در مدت زمان بسیار طولانی تبخیر می‌شوند. سیاه‌چاله‌ها ماده‌ای را که در نزدیکی‌شان قرار دارد، توسط گرانش قوی به سمت داخل خود می‌کشند و رشد می‌کنند. طبق نظریه هاوکینگ، سیاه‌چاله‌ها این توانایی را دارند که انرژی ساطع کنند و با سرعت بسیار پایینی کوچک شوند.

بر اساس نظریه کوانتوم، ذرات مجازی همیشه در حال به وجود آمدن و از بین رفتن هستند. وقتی که این اتفاق می‌افتد، ذره و پادذره همراه آن ظاهر می‌شوند. آن‌ها می‌توانند دوباره ترکیب شده و دوباره ناپدید شوند.

وقتی این فرایند در نزدیکی افق رویداد یک سیاه‌چاله رخ می‌دهد، به‌ جای این‌که جفت ذره و پادذره برای لحظه‌ای وجود داشته باشد و سپس یکدیگر را نابود کنند، اتفاق دیگری می‌افتد. یکی از آن‌ها توسط گرانش به درون سیاه‌چاله می‌افتد، در حالیکه ذره دیگر در فضا رها می‌شود.

برای اطلاع از مقاله ۱۰ حقیقت شگفت انگیز درباره جو زمین روی لینک کلیک کنید.

آیا سیاه‌ چاله همان کرم‌چاله است؟

خیر. کرم‌چاله را می‌توان تونلی در نظر گرفت که دو نقطه مجزا در فضا و زمان را به هم وصل می‌کند. فرض بر این است که سیاه‌چاله‌ می‌تواند درون خود یک کرم‌چاله داشته باشد.

انواع سیاه‌ چاله

تا به امروز، سه نوع سیاه‌چاله توسط ستاره‌شناسان شناسایی شده است.

1. سیاه‌ چاله ستاره‌وار: کوچک اما کشنده

وقتی سوخت یک ستاره تمام می‌شود، ممکن است سقوط کند یا به درون خود بیافتد. در ستاره‌های کوچک‌تر (با جرم تقریبا سه برابر خورشید)، هسته جدید به یک ستاره نوترونی یا یک کوتوله سفید تبدیل خواهد شد. در مقابل وقتی یک ستاره بزرگ‌تر دچار فروپاشی می‌شود، به فشرده شدن ادامه می‌دهد و یک سیاه‌چاله ستاره‌وار ایجاد می‌کند. این نوع سیاه‌چاله نسبتا کوچک اما به‌شدت متراکم است. سیاه‌چاله‌های ستاره‌وار غبار و گاز کهکشان‌های اطراف خود را مصرف می‌کنند که باعث می‌شود رشد کنند.

  

2. سیاه‌ چاله کلان‌جرم: تولد غول‌ها

این سیاه‌چاله‌های عظیم قطری برابر خورشید دارند ولی جرم آن‌ها میلیون‌ها یا حتی میلیاردها برابر خورشید است. فرض بر این است که این سیاه‌چاله‌ها تقریبا در مرکز هر کهکشانی از جمله کهکشان راه شیری قرار دارند. دانشمندان هنوز درباره منشا این نوع سیاه‌چاله مطمئن نیستند. آن‌ها ممکن است نتیجه صدها یا هزاران سیاه‌چاله کوچکی باشند که با هم ادغام می‌شوند. فرو ریختن ابرهای گازی بزرگ نیز ممکن است در ایجاد آن‌ها نقش داشته باشد.

گزینه سوم فروپاشی یک خوشه ستاره‌ای است. همچنین، احتمال دیگر این است که سیاه‌چاله‌های بسیار پرجرم ممکن است از خوشه‌های بزرگ ماده تاریک به‌وجود بیایند.

3. سیاه‌ چاله جرم متوسط 

در گذشته، دانشمندان فکر می‌کردند که سیاه‌چاله ها فقط بزرگ یا کوچک هستند. تحقیقات بیشتر احتمال وجود سیاه‌چاله‌های جرم متوسط (IMBHs) را آشکار کرد. آن‌ها زمانی تشکیل می‌شوند که ستاره‌های درون یک خوشه در یک واکنش زنجیره‌ای با هم برخورد کنند. تعدادی از سیاه‌چاله‌هایی که در یک منطقه به‌وجود می‌آیند، در نهایت می‌توانند با هم در مرکز یک کهکشان بیافتند و یک سیاه‌چاله بسیار کلان‌جرم ایجاد کنند.

برای اطلاع از مقاله هر چیزی که باید درباره سیاره‌های منظومه شمسی بدانید روی لینک کلیک کنید.

سیاه‌ چاله چه شکلی است؟

سیاه‌ چاله‌ ها سه لایه دارند که عبارتند از افق رخداد بیرونی و درونی و تکینگی.

افق رویداد به مرز اطراف دهانه سیاه‌چاله می‌گویند که نور نمی‌تواند از آن فرار کند. وقتی یک ذره از افق رویداد عبور کند، دیگر قادر نیست از آن خارج شود. گرانش در سراسر افق رویداد ثابت است.

تکینگی به بخش داخلی سیاه‌چاله، جایی که جرم در آن قرار دارد می‌گویند. به‌عبارت دیگر، تکینگی نقطه واحدی در فضا-زمان است که جرم سیاه‌چاله در آن متمرکز است.

سیاه‌ چاله‌ ها مثل ستاره‌ها و سایر اجرام موجود در فضا قابل دیدن نیستند. در واقع، ستاره‌شناسان تشعشعاتی را که سیاه‌چاله‌ها با کشیدن غبار و گاز به درون خود ساطع می‌کنند، شناسایی می‌کنند.

گاهی سیاه‌ چاله‌ های کلان‌جرم که در مرکز یک کهکشان قرار دارند توسط غبار و گاز غلیظ اطراف خود پوشیده می‌شوند که مانع انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شود.

اگرچه در نگاه اول به‌نظر می‌رسد که هیچ چیزی در سیاه‌ چاله وجود ندارد، این پدیده جالب حاوی مقدار قابل‌ توجهی ماده است. این جرم زیاد انباشته‌ شده در یک حجم کم باعث ایجاد میدان گرانشی بسیار قوی می‌شود که حتی نور هم قادر به قرار از آن نیست. در سال‌های اخیر، ناسا با استفاده از تجهیزات پیشرفته تصاویری از چند سیاه‌ چاله گرفته است که دیدن آن‌ها خالی از لطف نیست.

نتیجه

با گذشت زمان و پیشرفت علم و اختراع تلسکوپ دانشمندان توانستند با مطالعه و مشاهده دقیق تر سیاه چاله ها را مورد بررسی قرار دهند . تلسکوپ یکی از اختراعاتی بود که توانست بشر را در کشف پدیده های آسمان یاری کند. همچنین مردم نیز توانستند با خرید تلسکوپ به زیبایی های آسمان شب پی ببرند و از دیدن آن لذت ببرند. اشخاصی که به مشاهده آسمان علاقمند هستند می توانند با مراجعه به سایت آسمان شب راحت ترین و مطمئن ترین راه برای خرید تلسکوپ را انجام دهند.

برای دانلود مقاله سیاه‌چاله‌ها هر آنچه که باید بدانید روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و سیاه‌چاله‌ها هر آنچه که باید بدانید

هر چیزی که باید درباره سیاره‌ های منظومه شمسی بدانید

منظومه شمسی شامل نه سیاره است که به‌ ترتیب نزدیکی به خورشید عبارتند از عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و در نهایت سیاره نهم. منظومه شمسی از خورشید آغاز می‌شود، از چهار سیاره درونی می‌گذرد، از طریق کمربند سیارکی به چهار غول گازی و سپس به کمربند کویپر و فراتر از آن به هلیوپوز می‌رسد.

دانشمندان تخمین می‌زنند که لبه منظومه شمسی حدود ۹ میلیارد مایل (معادل ۱۵ میلیارد کیلومتر) از خورشید فاصله دارد. در سمت دیگر هلیوپاز، ابر اورت کروی و بزرگ قرار دارد که تصور می‌شود اطراف منظومه شمسی را فرا گرفته است. در این مقاله شما را با سیاره‌ های منظومه شمسی بیشتر آشنا می‌کنیم، پس همراهمان بمانید.

سیاره چیست؟

بر اساس تعریف اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی، سیاره جسمی است که دور خورشید می‌چرخد بدون اینکه ماهواره جسم دیگری باشد. همچنین به اندازه‌ای بزرگ است که توسط نیروی گرانش خود می‌چرخد و اطراف خود را تا حد زیادی از اجرام دیگر پاکسازی کرده است.

انواع سیاره‌ های منظومه شمسی

چهار سیاره درونی نزدیک به خورشید، یعنی عطارد، زهره، زمین و مریخ، به‌دلیل داشتن سطح سنگی به «سیاره‌های زمینی» معروف هستند. اگرچه پلوتون نیز سطح صخره‌ ای و هر چند یخ‌زده دارد، در این گروه قرار نمی‌گیرد.

چهار سیاره بیرونی بزرگ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون، نسبت به سیاره‌ های زمینی بسیار بزرگ هستند. همچنین، به جای سطوح سنگی بیشتر از گازهایی مانند هیدروژن، هلیوم و آمونیاک ساخته شده‌اند، اگرچه ستاره‌شناسان معتقدند بعضی یا همه آن‌ها ممکن است هسته‌ جامد داشته باشند.

مشتری و زحل به غول‌ های گازی و اورانوس و نپتون به غول‌های یخی معروف هستند. اورانوس و نپتون آب اتمسفر بیشتری و سایر مولکول‌های یخ‌ساز مانند متان، سولفید هیدروژن و فسفن دارند که در شرایط سرد به شکل ابر متبلور می‌شوند.

سیاره های منظومه شمسی

منظومه شمسی هشت سیاره واقعی دارد که هر کدام ویژگی‌ های خاص خود را دارند.

برای اطلاع از مقاله ۱۰ حقیقت شگفت انگیز درباره جو زمین روی لینک کلیک کنید.

۱. عطارد

عطارد نزدیک‌ ترین سیاره به خورشید و کوچک‌ترین سیاره منظومه شمسی است. این سیاره فقط کمی بزرگ‌ تر از ماه زمین است و گردش آن دور خورشید تنها ۸۸ روز طول می‌کشد. تفاوت دمای شب و روز در عطارد بسیار چشمگیر است. دمای این سیاره در طول روز به ۸۴۰ فارنهایت (۴۵۰ درجه سانتیگراد) می‌رسد. در مقابل، دمای آن در شب به ۲۹۰ فارنهایت (منهای ۱۸۰ درجه سانتیگراد) کاهش می‌یابد. جو عطارد بسیار نازک است و از اکسیژن، سدیم، هیدروژن، هلیوم و پتاسیم تشکیل شده است. این جو نازک نمی‌تواند جلوی شهاب سنگ‌ ها را بگیرد و به‌ همین دلیل، سطح عطارد مثل ماه پر از چاله است.

۲. زهره

زهره داغ‌ترین سیاره منظومه شمسی و نمونه‌ ای افراطی از اثر گلخانه‌ ای است. میانگین دمای سطح زهره ۹۰۰ فارنهایت (۴۶۵ درجه سانتیگراد) است. این سیاره جو غلیظ بسیار سمی دارد که از ابرهای اسید سولفوریک تشکیل شده است. زهره در جهت مخالف سیاره‌ های دیگر و از شرق به غرب می‌چرخد. این سیاره گاهی به‌ عنوان دو قلوی زمین شناخته می‌شود، زیرا همان اندازه است و کوه‌ ها و آتشفشان‌های متعددی دارد.

۳. زمین

زمین سومین سیاره از خورشید است که دو سوم سطح آن با آب پوشیده شده است. جو زمین سرشار از نیتروژن و اکسیژن است و به‌ نظر می‌رسد تنها سیاره‌ ای است که در آن حیات وجود دارد. زمین با سرعت ۱۵۳۲ فوت در ثانیه (۴۶۷ متر در ثانیه) کمی بیشتر از ۱۰۰۰ مایل در ساعت (معادل ۱۶۰۰ کیلومتر در ساعت) در خط استوا دور محور خود می‌چرخد. همچنین با سرعت بیش از ۱۸ مایل در ثانیه (۲۹ کیلومتر در ثانیه) دور خورشید می‌چرخد.

۴. مریخ

مریخ چهارمین سیاره از خورشید است. این سیاره سرد و بیابان‌ مانند پوشیده از غبار اکسید آهن است که رنگ قرمز خاصی به آن می‌دهد. مریخ سرشار از صخره، کوه و دره‌ است و طوفان‌ های زیادی در آن رخ می‌دهد. بر اساس شواهد علمی، مریخ میلیاردها سال پیش بسیار گرم‌تر و مرطوب‌ تر بوده و حتی شاید رودخانه و اقیانوس داشته است. دانشمندان همچنین معتقدند که مریخ در گذشته شرایط لازم برای حیات باکتری‌ ها و سایر میکروب‌ ها را داشته است.

۵. مشتری

مشتری پنجمین سیاره از خورشید و بزرگ‌ترین سیاره منظومه شمسی است. این غول گازی با ۷۵ قمر، بیش از دو برابر کل سیاره‌ های دیگر جرم دارد. ابرهای چرخان مشتری به‌ دلیل انواع مختلف گازهای کمیاب از جمله یخ آمونیاک، بلورهای هیدروسولفید آمونیوم و همچنین یخ و بخار آب، رنگارنگ هستند. یکی از ویژگی‌های معروف مشتری لکه سرخ بزرگ در ابرهای چرخان آن است که قطر آن به بیش از ۱۶ هزار کیلومتر می‌رسد.

برای اطلاع از مقاله تلسکوپ فضایی جیمز وب روی لینک کلیک کنید.

۶. زحل

زحل ششمین سیاره از خورشید که توسط حلقه پیرامون خود از سایر سیاره‌ ها متمایز شده است. دانشمندان هنوز مطمئن نیستند منشا این حلقه که از یخ و سنگ تشکیل شده است، چیست. این سیاره گازی عمدتا هیدروژن و هلیوم است و کم‌چگالی‌ترین سیاره منظومه شمسی محسوب می‌شود. زحل همچنین قمرهای زیادی دارد که تعداد آن‌ها بر اساس آخرین آمار به ۱۴۵ عدد می‌رسد.

۷. اورانوس

اورانوس هفتمین سیاره از خورشید با ابرهای سولفید هیدروژن است. این سیاره مانند زهره از شرق به غرب می‌چرخد ولی برخلاف زهره یا سیاره‌های دیگر، استوای آن تقریبا عمود بر مدارش است. ستاره‌شناسان معتقدند که تقریبا ۴ میلیارد سال پیش جرمی دو برابر زمین با اورانوس برخورد کرده و آن را کج کرده است. این شیب باعث ایجاد فصول شدید می‌شود که بیش از ۲۰ سال طول می کشد. میانگین دمای اورانوس منفی ۳۲۰ درجه فارنهایت (۱۹۵- درجه سانتیگراد) است.

 

۸. نپتون

نپتون هشتمین سیاره از خورشید و سردترین سیاره منظومه شمسی است. میانگین دمای نپتون در بالای ابرها منفی ۳۴۶ درجه فارنهایت (۲۱۰- درجه سانتیگراد) است. نپتون تقریبا اندازه اورانوس است و بادهای قوی مافوق صوت در آن می‌وزد. فاصله نپتون از خورشید بیش از ۳۰ برابر زمین است. جرم آن نیز حدود ۱۷ برابر زمین است و هسته سنگی دارد.

پلوتون

پلوتون قبلا نهمین سیاره از خورشید شناخته می‌شد ولی از سال ۲۰۰۶ در دسته سیاره‌های کوتوله قرار گرفته است. پلوتون از ماه زمین کوچک‌تر است و مدار بیضوی دارد. این سیاره یک دنیای یخی بسیار فعال و پوشیده از یخچال‌های طبیعی، کوه‌های آب یخی، تپه‌های یخی و احتمالا حتی آتشفشان‌های سرمایی است که گدازه‌های یخی تشکیل‌شده از آب، متان یا آمونیاک را فوران می‌کنند.

سیاره نهم

احتمال وجود سیاره‌ نهم در سال ۲۰۱۶ مطرح شد. این جرم آسمانی که با عنوان سیاره‌ X هم شناخته می‌شود، بر اساس تخمین‌ها ۱۰ برابر زمین جرم دارد. این سیاره هنوز رصد نشده است. منظومه شمسی مجموعه‌ای از سیاره‌ها، قمرها، سیارک‌ها و اجرام دیگری است که دور خورشید می‌چرخند. پیشرفت تلسکوپ‌های زمینی و فضایی به کشف هر چه بیشتر این منظومه کمک خواهد کرد.

نتیجه

دانشمندان همچنان به مطالعات خود پیرامون منظومه شمسی ادامه می دهند تا اطلاعات جدیدتر و جالب تری را راجع به منظومه شمسی بیابند. در ضمن دانشمندان در صدد این هستند که منظومه های دیگری را نیز کشف کنند تا شاید تمدن های دیگری در این دنیا دیده شود. پیشرفت علم در زمینه نجوم و ستاره شناسی به گونه ای پیش رفت که دانشمندان این حوزه توانستند با تلسکوپ به اکتشافات جدید تری دست پیدا کنند. این پیشرفت ها آنقدر بیشتر شد که تلسکوپ هایی برای امتشاف به فضا نیز فرستاده شد.

همچنین مردمی که در زمان فراغت خود علاقه به دیدت آسمان داشتند نیز توانستند با خرید تلسکوپ به شگفتی های آسمان پی ببرند. اگر شما هم به دیدن آسمان شب علاقمند هستید می توانید با مراجعه به سایت آسمان شب مراجعه کرده و خرید تلسکوپ مد نظر خود را با خیالی آسوده تجربه کنید.

برای دانلود مقاله هر چیزی که باید درباره سیاره‌ های منظومه شمسی بدانید روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و هر چیزی که باید درباره سیاره‌ های منظومه شمسی بدانید

آپولو ۱۱ اولین انسان روی ماه

آپولو ۱۱ اولین انسان روی ماه فضاپیمای آپولو ۱۱ در سال 1969، 3 فضانورد را به ماه برد که دو نفر از آن‌ها برای اولین بار در تاریخ بشر روی سطح ماه قدم گذاشتند. سفر به ماه یکی از مهم‌ترین رویدادهای تاریخ محسوب می‌شود که میلیون‌ها نفر در سراسر جهان آن را در تلویزیون دنبال کردند. در این مقاله با این ماموریت فضایی بیشتر آشنا می‌شویم، پس همراهمان بمانید.

فضانوردان آپولو ۱۱

خدمه آپولو ۱۱ فضانوردانی باتجربه بودند که تجربه فضانوردی را داشتند. «نیل آرمسترانگ» متولد ۵ آگوست ۱۹۳۰ در اوهایو، اولین غیرنظامی بود که فرماندهی دو ماموریت فضایی آمریکا را برعهده گرفت. این ماموریت اولین باری بود که قرار بود دو وسیله نقلیه در فضا به هم وصل شوند. آرمسترانگ مسئول هدایت جمینای ۸ بود.

«ادوین یوجین باز آلدرین»، متولد ۲۰ ژانویه ۱۹۳۰ در نیوجرسی، اولین فضانوردی بود که مدرک دکترا داشت. آلدرین هدایت‌گر جمینای ۱۲ بود و ۱۴۰ دقیقه در فضا پیاده‌روی کرد. او با این کار نشان داد که یک فضانورد می‌تواند خارج از فضاپیما به‌طور موثر فعالیت کند. آلدرین همچنین خلبان ماژول قمری آپولو ۱۱ بود.

خلبان ماژول فرماندهی، سرهنگ دوم «مایکل کالینز»، متولد ۳۱ اکتبر ۱۹۳۰ در ایتالیا بود. کالینز در جولای ۱۹۶۶ هدایت جمینای ۱۰ را برعهده داشت و تقریبا یک ساعت و نیم را خارج از فضاپیما گذراند.

 

از زمین تا ماه

برنامه‌ریزان پرواز به ماه در ناسا به مدت دو سال سطح ماه را مطالعه کردند تا بهترین مکان برای فرود را پیدا کنند. آن‌ها با استفاده از باکیفیت‌ترین عکس‌هایی که آن زمان از مدار و سطح ماه موجود بود تعداد دهانه‌ها و تخته‌سنگ‌ها، صخره‌ها و تپه‌ها را در هر محل فرود احتمالی بررسی کردند. اندازه‌گیری نور خورشید برای تعیین بهترین زمان فرود روی کره ماه نیز لازم بود. این اطلاعات مشخص کرد که فرود آمدن با توجه به سوخت و زمان مورد نیاز چقدر برای فضانوردان آسان است. این موضوع به برنامه‌ریزان کمک کرد تا ۳۰ نامزد اولیه را به 3 نفر محدود کنند.

برای اطلاع از مقاله ۱۰ حقیقت شگفت انگیز درباره جو زمین روی لینک کلیک کنید.

آپولو ۱۱ در ۱۶ ژوئیه ۱۹۶۹ از مرکز فضایی کندی در فلوریدا در ساعت ۹:۳۲ صبح به فضا پرتاب شد. در حین پرواز، دو نمایشگر تلویزیونی تصاویری را از داخل فضاپیما و یک نمایشگر دیگر تصاویری را از بیرون و نزدیک شدن به ماه نشان می‌داد.

آرمسترانگ و آلدرین بیستم جولای وارد ماژول قمری شدند که با نام مستعار «عقاب» شناخته می‌شد. این ماژول از ماژول خدمات فرماندهی با نام مستعار «کلمبیا» جدا شد و به سمت سطح ماه حرکت کرد.

ماژول قمری چهار روز بعد در ساعت ۴:۱۷ بعد از ظهر روی دریای آرامش ماه، یک منطقه بازالتی بزرگ فرود آمد. آرمسترانگ با جمله تاریخی «هوستون، ما در پایگاه آرامش هستیم. عقاب فرود آمد» فرود موفق روی سطح ماه را اعلام کرد.

فعالیت‌های فضانوردان در ماه

تا دو ساعت بعد از فرود روی ماه، آرمسترانگ و آلدرین در ماژول باقی ماندند. با مشورت ناسا، آن‌ها تصمیم گرفتند از استراحت برنامه‌ریزی‌شده چهار ساعته خود صرف نظر کرده و کاوش را شروع کنند.

آرمسترانگ بیستم جولای ۱۹۶۹ در ساعت ۱۱:۵۶ شب از نردبان پایین آمد و این جمله تاریخی را گفت: «این گام کوچکی برای یک انسان و گامی بزرگ برای بشریت است.»

فضانوردان چند آزمایش مختلف روی سطح ماه انجام دادند، نمونه‌هایی از خاک و سنگ ماه را جمع‌آوری کردند و پرچم ایالات متحده را برافراشتند. آن‌ها با «ریچارد نیکسون»، رئیس جمهور ایالات متحده که صدای او از کاخ سفید مخابره می‌شد، صحبت کردند و یک لوح یادبود روی سطح ماه گذاشتند.

فضانوردان همچنین مدال‌های یادبود برای چند فضانوردی که در پرواز و حین آموزش از دست رفته بودند (از جمله خدمه آپولو ۱۱ و اولین نفر در فضا، یوری گاگارین) به یادگار گذاشتند. آن‌ها یک دیسک سیلیکونی ۱.۵ اینچی را که حاوی پیام‌های دوستانه از ۷۳ کشور و اسامی رهبران کنگره و ناسا بود، روی سطح ماه قرار دادند.

فضانوردان در مجموع مسافتی حدود ۳۳۰۰ فوت (۱ کیلومتر) را روی سطح ماه طی کردند و نزدیک به ۲۰۰ فوت (۶۰ متر) از ماژول دور شدند تا از یک دهانه بزرگ بازدید کنند. آن‌ها ۴۷.۵۱ پوند (۲۱.۵۵ کیلوگرم) نمونه از ماه جمع‌آوری کردند و گزارش دادند که حرکت کردن روی سطح ماه راحت‌تر از چیزی بود که انتظار داشتند.

  

برگشت به زمین

ساعت ۱:۵۴ بعد از ظهر، بعد از بیست و یک ساعت و نیم روی ماه، ماژول ماه‌پیما دوباره به کلمبیا جایی که کالینز در آن منتظر بود، وصل شد. سپس، فضانوردان وارد کلمبیا شدند و ماژول عقاب در مدار ماه رها شد. با اینکه مکان دقیق ماه‌پیما عقاب مشخص نیست، فرض بر این است که هنوز در مدار ماه قرار دارد.

آپولو ۱۱ در ۲۴ جولای ساعت ۱۲:۵۰ بعد از ظهر در اقیانوس آرام، در فاصله چند مایلی از کشتی نجات، فرود آمد. خدمه پس از پوشیدن لباس‌های عایق بیولوژیکی (برای جلوگیری از انتقال میکروب‌های مضر از ماه)، فضاپیما را ترک کردند و سوار یک قایق لاستیکی شدند. آن‌ها با هلیکوپتر به مرکز قرنطینه کشتی منتقل شدند و سپس به هیوستون رفتند و تا ۱۰ آگوست در قرنطینه ماندند.

برای اطلاع از مقاله تمام چیزهایی که باید درباره مریخ بدانید روی لینک کلیک کنید.

میراث آپولو ۱۱

سالگرد ماموریت آپولو ۱۱ با گذشت بیش از 50 سال همچنان جشن گرفته می‌شود. موفقیت آپولو ۱۱ در دوران جنگ سرد نشان‌دهنده‌ی برتری تکنولوژی آمریکا در مقابل رقیب خود یعنی شوروی بود.

اگرچه سفر به ماه شور و هیجان زیادی بین مردم ایجاد کرد، اعتراض‌های زیادی نیز به آن شد. برخی از افراد آپولو ۱۱ را نمادی از اختلاف طبقاتی در آمریکا می‌دانستند و معترض بودند که چرا سرمایه‌ هنگفت این پروژه برای بهتر کردن زندگی انسان‌ها در زمین خرج نشده است. بعد از موفقیت آپولو ۱۱، بیشتر مردم آمریکا خواستار کاهش بودجه‌ی ناسا شدند.

نیل آرمسترانگ در ۲۵ آگوست ۲۰۱۲ در ۸۲ سالگی در اثر بیماری قبلی عروقی درگذشت. مراسم یادبود او در ۱۳ سپتامبر در کلیسای جامع واشنگتن برگزار شد. در سال ۲۰۱۵، همسر او کیفی پر از سنگ‌هایی از کره ماه را پیدا و آن را به موزه اهدا کرد.

  

ماهواره ریکونایسان ناسا در سال ۲۰۱۲ محل فرود آپولو ۱۱، صداهای ضبط‌شده فضانوردان، آزمایش‌های سطح ماه، عکس‌ها و همچنین محل فرود آمدن آپولو ۱۱ را بررسی کرد و در سال ۲۰۱۴ یک مدل ۳ از آن را ساخت. آپولو ۱۱ که به‌عنوان بزرگ‌ترین اتفاق فضایی تاریخ شناخته می‌شود، ماموریت ملی مهمی برای آمریکا بود. موفقیت این پروژه همچنان یکی از دستاوردهای مهم ناسا و بشریت است.

سخن پایانی

علاقمندان به نجوم و عکاسی در شب می توانند با مراجعه به سایت آسمان شب اطلاعاتی مفید در مورد نجوم و تلسکوپ به دست آورند همچنین با خیالی آسوده برای خرید تلسکوپ اقدام نمایند. خرید تلسکوپ در سایت ما کاملا مطمئن و ایمن خواهد بود.

برای دانلود مقاله آپولو ۱۱ اولین انسان روی ماه  روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و آپولو ۱۱ اولین انسان روی ماه 

استارشیپ: جاه‌ طلبانه‌ ترین فضاپیمای ساخته‌ شده تا امروز

استارشیپ، فضاپیمای نسل بعدی اسپیس‌اکس با کاهش هزینه سفرهای فضایی و برخورداری از ظرفیت چشمگیر حمل بار، بی‌تردید روش‌های اکتشاف منظومه شمسی را دگرگون خواهد کرد. موتورهای قدرتمند این فضاپیما نه تنها بار بیشتری را به مدار زمین می‌رسانند، بلکه راه را برای نصب تلسکوپ‌ های فضایی جدید، ایستگاه‌های فضایی عظیم و حتی شهرهای مریخ هموار خواهند کرد.

بر اساس ادعای ایلان ماسک، استارشیپ حتی می‌تواند آغازگر عصر سفرهای موشکی باشد و پرواز از لس‌آنجلس به لندن را در کمتر از یک ساعت ممکن کند. او در سخنرانی معرفی استارشیپ در سال ۲۰۱۶، هدف اصلی آن را استعمار مریخ اعلام کرد. رفتن به مریخ در حال حاضر حدود ده میلیارد دلار برای هر نفر هزینه دارد که منطقی نیست. استارشیپ اولین موشکی است که این هزینه را کاهش می‌دهد و رفتن به مریخ را برای افراد بیشتری ممکن می‌کند. در این مقاله بیشتر با این فضاپیما آشنا خواهیم شد، پس همراهمان بمانید.

ساختار استارشیپ

این فضاپیما از دو بخش تشکیل شده است. بخش اول که به آن استارشیپ می‌گویند، یک فضاپیمای 50 متری است که قابلیت حمل انسان یا محموله را در فضا دارد. این بخش مجهز به چند موتور است که می‌تواند از آن‌ها برای تغییر مدار یا فرود آمدن روی زمین، ماه یا سیاره‌ های دیگر استفاده کند.

بخش دوم یک تقویت‌کننده فوق سنگین است که این فضا پیما را به فضا می‌راند. این موشک نقش حیاتی اما کوتاه‌ مدت دارد. بعد از اینکه استارشیپ به ارتفاع کافی رسید، تقویت‌کننده خاموش می‌شود، جدا شده و به زمین می‌افتد.

به‌طور کلی، این سیستم قوی‌ترین موشکی است که تا به حال ساخته شده و قدرت آن از سیستم پرتاب فضایی یا سترن ۵ بیشتر است. همچنین طوری طراحی شده است که کاملا قابل استفاده مجدد باشد. این ویژگی هزینه استفاده از آن را به‌طور چشمگیری کاهش می‌دهد و رفتن به مریخ را با هزینه‌ای معقول امکان‌پذیر می‌کند.

 

آزمایش‌های استارشیپ

مهندسان اسپیس‌ایکس نزدیک به 5 سال روی پروژه استارشیپ متمرکز بودند و در طول چند ماه اخیر، چند پرواز آزمایشی اولیه را با موفقیت انجام داده‌اند. با این‌ حال، هنوز چالش‌های فنی زیادی پیش رو است.

اسپیس ایکس در حال حاضر روی آزمایش بخش فوقانی استارشیپ تمرکز کرده است. در آزمایش‌های سال ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱، این فضاپیما به‌ تنهایی و بدون پشتیبانی تقویت‌کننده پرواز کرد. نتایج نشان داد که استارشیپ بدون تقویت‌کننده می‌تواند فرود بیاید ولی نمی‌تواند به فضا برود.

 

آزمایش‌های موتورهای رپتور این موشک نیز در سال ۲۰۲۱ انجام شد و سپس چند موتور دیگر در سال ۲۰۲۲ به آن اضافه شد. در مجموع، این موشک باید 33 موتور را حمل کند که همه آن‌ها باید برای پرتاب موفقیت‌آمیز با یکدیگر هماهنگ باشند. موشک‌های محدودی چنین موفقیتی داشته‌اند و شناخته‌شده‌ترین نمونه، پرتابگر N1 شوروی، هرگز وارد مدار نشد.

در ماه فوریه، اسپیس‌ایکس 31 موتور را همزمان روشن کرد. این آزمایش کاملا موفق نبود زیرا دو موتور شروع به کار نکردند. با این‌ حال، ماسک اعتقاد دارد که این تعداد برای رسیدن استارشیپ به مدار کافی است. در حال حاضر، به‌ نظر می‌رسد که زمان راه‌ اندازی تمام بخش‌های این فضاپیما از راه رسیده است. زمان این آزمایش کاملا مشخص نیست ولی اسپیس‌اکس بارها گفته است که در آینده نزدیک رخ خواهد داد.

هر زمان که این اتفاق رخ دهد، شاهد شلیک استارشیپ توسط تقویت‌کننده و گردش آن در مدار دور زمین خواهیم بود. تقویت‌کننده بعد از رساندن استارشیپ به فضا به اقیانوس می‌افتد، اگرچه بعضی گزارش‌ها حکایت از آن دارد که اسپیس‌اکس ممکن است سعی کند آن را فرود بیاورد.

فضاپیمای گران قیمت ماسک قبل از بازگشت به زمین جایی نزدیک به هاوایی، برای مدت کوتاهی در اطراف زمین پرواز خواهد کرد. اسپیس‌اکس قصد دارد تا نشان دهد که می‌تواند استارشیپ را از نیز مدار فرود بیاورد، اگرچه در این آزمایش احتمالا در اقیانوس آرام سقوط خواهد کرد.

برای اطلاع از مقاله ۱۰ حقیقت شگفت انگیز درباره جو زمین به روی لینک کلیک کنید.

اهداف استارشیپ

ماسک قصد دارد از این فضاپیما برای انتقال میلیون‌ها تن مواد به سطح مریخ استفاده کند و پایگاه‌ها و شهرهایی را در سیاره سرخ بسازد. اگرچه استارشیپ می‌تواند این کار را ممکن کند، ماسک برای رسیدن به اهدافش به یک ناوگان کامل از آن نیاز دارد.

استارشیپ راهی برای رساندن مصالح و مواد اولیه به مریخ است. با این‌ حال، استعمار یک سیاره دیگر به فناوری و سرمایه‌گذاری بسیار بیشتری نیاز دارد. مریخ به پشتیبانی حیات، پایگاه‌هایی برای طراحی و ساخت و راهی برای تغذیه ساکنان و زنده نگه داشتن آن‌ها در طول طوفان‌های گرد و غبار و زمستان‌های سرد نیاز دارد.

در مجموع، مریخ یک چالش بزرگ است. اگر چه فضاپیمای ماسک می‌تواند دری را به سوی مریخ باز کند، ولی به‌ تنهایی خیلی بیشتر از این پیش نخواهد رفت. مریخ پروژه‌ای است که شاید دهه‌ها یا حتی قرن‌ها طول بکشد.

در مقابل، ماه چشم‌انداز واقع‌بینانه‌تری است. استارشیپ می‌تواند در ماموریت‌های ناسا همکاری کند و شاید یکی از اجزای مهم در ساخت پایگاه‌ های ماه در آینده باشد. ناسا ممکن است روزی تصمیم بگیرد که کل پروژه ماه را به جای SLS پیرامون استارشیپ متمرکز کند ولی این چشم‌انداز در حال حاضر بسیار بعید به‌ نظر می‌رسد.

بنابراین، حمل محموله حوزه‌ای است که استارشیپ در آن می‌درخشد. استارلینک قطعا به این موشک نیاز دارد ولی باز هم تقاضا برای پرتاب محموله به فضا کم است. استارشیپ ظرفیت گسترده جدیدی را به صنعتی می‌آورد که به نظر می‌رسد از قبل پر از موشک است.

در حال حاضر، اسپیس‌ایکس بیش از نیمی از پرتاب‌های خود را به استارلینک اختصاص می‌دهد و مابقی به مشتریانی ارائه می‌شود که هزینه پرداخت می‌کنند. فضاپیمای ایلان ماسک ممکن است در نهایت به سرنوشتی شبیه به سرنوشت نادر فالکون هوی دچار شود.

اگرچه کاربردهای فوری فضاپیمای ماسک در حال حاضر محدود به‌ نظر می‌رسد، در طولانی مدت، در دسترس بودن یک وسیله نقلیه پرتاب فوق سنگین ارزان‌ قیمت طرفداران خود را پیدا خواهد کرد. همان‌طور که فالکون ۹ رونق دستگاه‌های ماهواره‌ای کوچک را تشویق کرد، استارشیپ نیز ممکن است امکانات دستگاه‌های مقیاس بزرگ‌تر را تغییر دهد.

سخن پایانی

آیا استارشیپ واقعا چیزی را تغییر خواهد داد؟ برای متحول کردن سفرهای فضایی،‌ این فضاپیما باید کاری بیشتر از چرخاندن افراد مشهور دور ماه انجام دهد.

کارآفرینان، آژانس‌های فضایی و پژوهشگران در حال بررسی بیشتر راه‌های بهره‌برداری از استارشیپ هستند. این فضاپیما می‌تواند ما را با روش‌هایی که پیش‌تر به آن‌ها فکر نکرده بودیم، به محدوده بیرونی منظومه شمسی ببرد. با وجود این، قبل از هر چیزی ابتدا باید ثابت کند که کار می‌کند.

علاقمندان به نجوم و عکاسی در شب می توانند با مراجعه به سایت آسمان شب اطلاعاتی مفید در مورد نجوم و تلسکوپ به دست آورند همچنین با خیالی آسوده برای خرید تلسکوپ اقدام نمایند. خرید تلسکوپ در سایت ما کاملا مطمئن و ایمن خواهد بود.

برای دانلود مقاله استارشیپ جاه‌ طلبانه‌ ترین فضاپیمای ساخته‌ شده تا امروز روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و استارشیپ جاه‌ طلبانه‌ ترین فضاپیمای ساخته‌ شده تا امروز