21 تصویر جذاب از اشیا روزمره زیر میکروسکوپ

همه ما هر روز با اشیا مختلف در تماس هستیم ولی احتمالا هرگز آن‌ها را از نزدیک ندیده‌ایم. زیر میکروسکوپ، حتی ساده‌ترین چیزها به‌ طور باورنکردنی پیچیده هستند. بدون شک هیچ وقت این اشیا روزمره را به این شکل ندیده‌اید. آیا می‌توانید آن‌ها را از روی تصاویر زیر میکروسکوپ شناسایی کنید؟

1. گلبرگ رز زیر میکروسکوپ

آیا باورتان می‌شود که این غده‌های کوچک گل زیبایی مثل رز بسازند؟ پیشنهاد می‌کنیم تصویر کوچک‌نمایی‌شده بناهای تاریخی معروف را نیز ببینید.

2. نمک مارگاریتا

تکه‌های بسیار کوچک نمک زیر میکروسکوپ مثل تخته سنگ‌های عظیم به ‌نظر می‌رسند. دفعه بعدی که از نمک مارگاریتا استفاده می‌کنید، به کریستال‌های ریز روی لبه آن توجه کنید.

میکروسکوپ های مناسب برای دیدن اشیا زیر میکروسکوپ

استریو میکروسکوپ و لوپ مدل ZTX-3E-C3

استریو میکروسکوپ و لوپ مدل ZTX-3E-C3 یک مدل از انواع میکروسکوپ است که می توانید با استفاده از آن اشیا را با دقت بیشتری ببینید. ویژگی های این میکروسکوپ عبارتند از:

• دارای چشمی سوم برای نصب دوربین و تجهیزات تصویربرداری
• چشمی‌ با میدان دید وسیع WF10X/20mm و مناسب استفاده با عینک
• قابلیت تنظیم فاصله بین دوچشمی  از 55 تا 75 میلیمتر– مناسب همه افراد
• کله‌گی با زاویه 45 درجه و قابلیت چرخش 360 درجه
• قابلیت بررسی نمونه‌ها با فاصله زیاد برابر با 9 سانتی‌متر- مناسب بررسی قطعات حجیم
• اتصال به برق شهری و درای پیچ تنظیم میزان شدت روشنایی 
• میز کار دارای شیشه مات و مشجر – واضح‌تر و شفاف‌تر شدن تصویر نمونه در زیر میکرسکوپ
• بدنه مستحکم با طول عمر بالا و تصاویری شفاف با کیفیت عالی

محدوده کاربرد این میکروسکوپ نیز شامل موارد زیر است:

• تعمیرگاه‌های موبایل ، قطعات کامپیوتری و دستگاه‌های الکترونیکی
• مناسب کارگاههای صنعتی
• مدارس و کلاس‌های آموزشی
• جواهرسازی
• بررسی ساختار مواد معدنی و انواع سنگ‌ها
• کارگاه‌های ساخت و تعمیر ساعت
• کارگاه‌های مونتاژ قطعات الکترونیکی و کنترل کیفیت
• مطالعه حشرات و موجودات ذره بینی
• مناسب حوزه کشاورزی و غلات(بررسی دانه‌ها، بذرها و…)
• مطالعات و بررسی‌های شخصی

میکروسکوپ آزمایشگاهی معکوس NIB-100

میکروسکوپ زیستی و نوری عبوری معکوس -با کیفیت تصویر فوق‌العاده یکی از میکروسکوپ های خوب برای دیدن اشیا زیر میکروسکوپ است.

• میکروسکوپ زیستی و نوری عبوری معکوس -با کیفیت تصویر فوق‌العاده 
• چشمی‌ها با میدان دید فوق‌العاده گسترده Extra wide field EW10X22
• قابلیت بررسی نمونه‌ها به صورت نور زمینه روشن و اختلاف فاز Phase-contrast microscopy (PCM)
• مناسب برای بررسی نمونه‌های زیستی شفاف با کنتراست پایین
•  ایده‌آل برای بررسی ظروف کشت در آزمایشگاه – با حداکثر بزرگنمایی 400 برابر
• ایده‌آل برای بررسی بافت‌ها، باکتری‌ها و میکرواُرگانیسم‌ها
• دارای کاندنسور ELWD NA0.3 با قابلیت کارکرد از فاصله دور- مناسب بررسی نمونه‌های حجیم
• عدسی‌های شیئی تخت کننده تصویر با قابلیت فوکوس با فاصله زیاد  LWD Plan Objective
• مناسب برای بررسی‌های آزمایشگاهی طولانی مدت 
• میز کار مجهز به انواع هولدر برای قرار دادن انواع متفاوت اسلاید و ظرف کشت
• با «سامانه نوری اصلاح شده در بینهایت» مخصوص میکروسکوپ‌های آزمایشگاهی Infinity Corrected Optics
• کله‌گی با زاویه 30 درجه و قابلیت تنظیم فاصله چشمی‌ها 48-75 میلی‌متر
• هد سه چشم با قابلیت اتصال دوربین برای ثبت تصاویر و قابلیت چرخش
• پایه ستونی محکم با چارچوب تمام فلزی
• دارای گواهینامه‌های بین‌المللی کیفیت CE & ISO
• درای سیستم روشنایی کوهلر Kohler با قابلیت تنظیم میزان نور و لامپ هالوژن Halogen lamp 6V30W
• میکروسکوپ آزمایشگاهی معکوس NIB-100 – مدل بدون فیلتر رنگی

میکروسکوپ آزمایشگاهی معکوس NIB-100 مجهز به «عدسی‌های شیئی تخت کننده تصویر با قابلیت فوکوس دور»  LWD Infinitive Plan Objective است که در چنین میکروسکوپ‌هایی تصاویر روشن‌تر، واضح‌تر و کنتراست بالاتر دارند و انحنای تصویر را در گوشه‌ها دیده نمی‌شود. علاوه بر این به دلیل توانایی فوکوس دور آزادی عمل بیشتری در هنگام کارکردن به کاربر می‌دهند.

3. فلس‌های پروانه

فلس‌های پروانه تقریبا شبیه پر یا یک سبد بافته‌شده هستند. به شکنندگی بال پروانه فکر کنید و این بافت در هم تنیده را تصور کنید. منطقی به ‌نظر نمی‌رسد، درست است؟

4. نوک مداد

این نوک ظریف و پیچیده، گرافیت را روی کاغذ می‌ریزد تا آن را ببینیم.

5. موی انسان

وقتی موی ظریف انسان را بزرگ‌نمایی کنیم، شبیه تنه درخت می‌شود. شاید در کلاس علوم موهای خود را زیر میکروسکوپ نگاه کرده باشید.

برای اطلاع از مقاله آسمان نماها و ظهور علم تماشایی روی لینک کلیک کنید.

6. پارچه کشمیر

هیچ چیزی مثل احساس نرمی کشمیر در یک روز سرد لذت‌بخش نیست. الیاف این پارچه از نزدیک شبیه موی انسان است.

7. برگ گوجه‌فرنگی

برگ‌هایی که معمولا موقع بریدن گوجه‌فرنگی دور می‌ریزیم، در واقع طراحی خیره‌کننده و استادانه‌ای دارند.

8. نوک خودکار

جوهری که در این عکس می‌بینید، تقریبا شبیه یک نقاشی آبرنگ ملایم به ‌نظر می‌رسد. بااین‌حال، اگر خودکارتان جوهر پس داده باشد، حتما می‌دانید که جوهر به‌شدت غلیظ است.

9. خیارشور

خیارشور زیر میکروسکوپ کاملا شبیه خیارشور است.

10. گرد و خاک

گرد و خاک مزاحمی که به‌سرعت جارو می‌کنیم و دور می‌اندازیم، واقعا به یک نقاشی هنری مدرن شباهت دارد که ممکن است روی دیوار اتاق نشیمن ببینید. گرد و خاک زیر میکروسکوپ تقریبا شبیه یک توهم نوری است.

11. کاغذ پاره‌شده

این همان چیزی است که باعث ایجاد یک بریدگی ریز و دردناک می‌شود.

برای اطلاع از مقاله ستاره‌های نوترونی چه هستند؟ روی لینک کلیک کنید.

12. شکر قهوه‌ای

شکر قهوه‌ای زیر میکروسکوپ شبیه نمک به‌نظر می‌رسد، با این تفاوت که رنگ مکعب‌های آن قهوه‌ای است.

13. قطعه ساعت

این پیچ کوچک که گرفتن آن با انگشتان دست کار راحتی نیست، شبیه چرخ‌دنده‌ای است که مستقیما از یک کارخانه بزرگ بیرون آمده است. باورکردنی نیست که چیزی به این کوچکی چطور می‌تواند این‌قدر پیچیده باشد.

14. موی مسواک

موهای کوچک مسواک زیر میکروسکوپ بسیار بلند و باشکوه به‌نظر می‌رسند.

برای اطلاع از مقاله میکروسکوپ را بیشتر بشناسید روی لینک کلیک کنید.

15. نخ و سوزن

رد کردن نخ از سوراخ سوزن زیر میکروسکوپ راحت به‌ نظر می‌رسد ولی هرکسی که خیاطی را امتحان کرده باشد، می‌داند که این کار چقدر سخت است.

16. نخ دندان

نخ دندان از نزدیک به‌ طرز شگفت‌انگیزی صاف به ‌نظر می‌رسد.

17. تراشه کامپیوتر

این قطعه همان‌ طور که انتظار داریم به ‌نظر می‌رسد، ولی یادآوری می‌کند که در یک فناوری خاص چند قطعه متحرک به‌ کار رفته است.

18. زنجیر تزئینی

این زنجیر کاملا به هم پیوسته یک اکسسوری شیک است.

19. شیارهای روی صفحه موسیقی زیر میکروسکوپ

وقتی صفحه موسیقی را زیر میکروسکوپ تماشا می‌کنیم، واقعا شگفت‌انگیز است چطور چیزی به این سادگی می‌تواند موسیقی بسازد.

20. فلس ماهی

فلس‌های ماهی از نزدیک شبیه اثر انگشت انسان است و توضیح دادن آن درست مثل سایر اسرار اقیانوسی دشوار است.

21. هویج

هویج سفت و تردی که به ‌نظر می‌رسد می‌توانند دندان‌هایتان را بشکند، از حباب‌ها و شیارهای ریز تشکیل شده است.

نتیجه

شما هم اگر علاقه به دیدن اشیا زیر میکروسکوپ دارید می توانید با خرید میکروسکوپ از سایت موسسه طبیعت آسمان شب به این رویای خود جامعه عمل بپوشانید. خرید میکروسکوپ از سایت ما با بهترین قیمت و بهترین کیفیت انجام می شود.

برای دانلود مقاله 21 تصویر جذاب از اشیا روزمره زیر میکروسکوپ روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و 21 تصویر جذاب از اشیا روزمره زیر میکروسکوپ

۴۰ رویداد مهم در تاریخ اکتشاف های فضایی

از پرتاب اولین ماهواره‌ها تا اکتشاف های فضایی فراتر از منظومه شمسی، در این مقاله فهرستی از جالب‌ترین و فراموش‌نشدنی‌ترین اکتشاف های فضایی را بر اساس زمان معرفی می‌کنیم.

1. اسپوتنیک ۱

تاریخ: ۴ اکتبر ۱۹۵۷

اتحاد جماهیر شوروی رقابت فضایی را با پرتاب اولین ماهواره مصنوعی بشر آغاز کرد. این کره که قطر آن ۲۳ اینچ بود به ‌مدت ۲۲ روز سیگنال‌هایی را به زمین مخابره کرد. این ماهواره تا تمام شدن سوخت خود در چهارم ژانویه ۱۹۵۸ در مدار باقی ماند. ایالات متحده که از شکاف فناوری بین خود و اتحاد جماهیر شوروی می‌ترسید با دیدن ماموریت اسپوتنیک ۱ بهت‌زده شد و شروع به نوسازی آموزش علوم و مهندسی کشور کرد. یک سال بعد، ناسا به منظور بررسی و توسعه اکتشاف های فضایی ایجاد شد.

 

2. اولین موجود زنده در فضا

تاریخ: ۳ نوامبر ۱۹۵۷

لایکا، سگی با نژاد هاسکی و اسپیتز، اولین موجود زنده‌ای بود که دور زمین چرخید. همچنین اولین قربانی در عصر فضا بود. بر اساس اسناد موجود در موزه ملی هوا و فضا، لایکا با اسپوتنیک ۲ به مدار زمین رسید و در ۱۰۳ دقیقه دور زمین چرخید. دمای داخل کپسول پس از چهارمین گردش دور زمین به ‌دلیل از دست دادن سپر حرارتی به بالای ۹۰ درجه رسید و لایکا بلافاصله جان خود را از دست داد. این کپسول 5 ماه به گردش خود دور زمین ادامه داد. این یک قدم برای رسیدن به اکتشاف های فضایی دیگر بود.

3. آمریکا اولین ماهواره خود را به فضا پرتاب کرد

 تاریخ: ۳۱ ژانویه ۱۹۵۸

ایالات متحده با پرتاب اکسپلورر ۱ در ۳۱ ژانویه ۱۹۵۸ به مدار زمین وارد رقابت فضایی شد. این ماهواره از کیپ کاناورال در فلوریدا تحت مدیریت دانشمند افسانه‌ای آلمانی‌الاصل به اسم «ورنر فون براون»، به فضا رفت. اکسپلورر ۱ که ۸۰ اینچ طول و ۶.۲۵ اینچ قطر داشت در مداری حلقه‌ای دور زمین می‌چرخید. این ماهواره در نزدیک‌ترین نقطه ۲۲۰ مایل و در دورترین نقطه ۱۵۶۳ مایل از زمین فاصله داشت.  اکسپلورر ۱ پیش از اتمام سوخت در ۳۱ مارس ۱۹۷۰ بیش از ۵۸ هزار بار دور زمین چرخید تا اکتشاف های فضایی جدیدی را ثبت کند.

4. اولین موجودهایی که زنده از فضا برگشتند

تاریخ: ۲۸ می ۱۹۵۹

کمتر از دو سال بعد از مرگ لایکا در حین گردش دور زمین، دو میمون به نام‌های ابیل و بیکر به فضا رفتند و زنده به زمین برگشتند. ایبل، یک میمون رزوس ماده و بیکر، یک میمون سنجاب ماده، توسط ایالات متحده با موشک مشتری به فضا فرستاده شدند. این پرواز حدود ۱۵ دقیقه طول کشید و سرعت فضاپیما به بیش از ۱۰ هزار مایل در ساعت رسید.

میمون‌ها بعد از این پرواز که شامل یک دوره بی‌وزنی بود، هیچ عارضه‌ای از خود نشان ندادند. موفقیت این ماموریت دانشمندان را تشویق کرد تا روی سفر انسان در فضا کار کنند. ایبل مدت کوتاهی بعد از پرواز فضایی در طی یک عمل پزشکی جان خود را از دست داد، ولی بیکر زنده ماند و روزانه ۱۵۰ نامه از دانش‌آموزان دریافت می‌کرد.

5. یوری گاگارین

تاریخ: ۱۲ آپریل ۱۹۶۱

«یوری گاگارین»، فضانورد اهل شوروی، اولین انسانی بود که به فضا پرواز کرد و سالم به زمین برگشت. تنها چند هفته بعد ایالات متحده نیز موفق شد فضانورد خود را به فضا بفرستد و او را سالم به زمین برگرداند. گاگارین با فضاپیمای وستوک ۱ که با سرعت ۱۷ هزار مایل در ساعت حرکت می‌کرد در طول ۱۰۸ دقیقه دور زمین چرخید. پرتاب اسپوتنیک و سفر موفقیت‌آمیز انسان به فضا شوکی بزرگی برای غرور آمریکایی بود و آتش رقابت فضایی را بیشتر کرد.

6. اولین مرد آمریکایی در فضا

تاریخ: ۱ می ۱۹۶۱

ایالات متحده امیدوار بود اولین کشوری باشد که یک انسان را به فضا می‌فرستد ولی اتحاد جماهیر شوروی با یوری گاگارین در این مسابقه پیروز شد. چند هفته بعد، «آلن شپرد» فضاپیمای فریدوم ۷ را در یک پرواز زیر مداری ۱۵ دقیقه‌ای به پرواز درآورد که به اوج ارتفاع ۱۱۶ مایلی و حداکثر سرعت ۵۱۸۰ مایل در ساعت رسید. برخلاف گاگارین که کپسولش به‌ طور خودکار کنترل می‌شد، شپرد توانست برای مدت کوتاهی کنترل فضاپیمای خود را در دست بگیرد.

7. سخنرانی کندی درباره اکتشاف های فضایی

تاریخ: ۲۵ می ۱۹۶۱

چند هفته بعد از موفقیت آلن شپرد به‌ عنوان اولین آمریکایی در فضا، رئیس جمهور این کشور یعنی «جان اف، کندی» در مقابل هر دو مجلس کنگره درباره تعهد کشور به اکتشاف های فضایی سخنرانی کرد. درخواست روشن کندی برای یک برنامه فضایی جاه‌طلبانه شامل فرود آمریکایی‌ها روی ماه و بازگرداندن ایمن آن‌ها به زمین تا پایان دهه و همچنین سایر پروژه‌های فضایی بود.

برای اطلاع از مقاله آسمان نماها و ظهور علم تماشایی روی لینک کلیک کنید.

8. گلن دور زمین چرخید

تاریخ: ۲۰ فوریه ۱۹۶۲

کمتر از یک سال بعد از اینکه یوری گاگارین دور زمین چرخید، «جان گلن» اولین آمریکایی بود که این کار را انجام داد. او با کپسول فرندشیپ ۷ سه بار دور زمین چرخید. گلن قبل از اینکه به‌ عنوان فضانورد برای پروژه مرکوری انتخاب شود یک قهرمان نظامی بود. پس از اتمام ماموریت، گلن به‌ عنوان سناتور از ایالت اوهایو به یک حرفه سیاسی موفق ادامه داد. او در سال ۱۹۹۸ در سن ۷۷ سالگی به مسن‌ترین فردی تبدیل شد که با شاتل در فضا پرواز کرده است و دوباره تاریخ‌ساز شد.

9. اولین زن در فضا

تاریخ: ۱۶ ژوئن ۱۹۶۳

«والنتینا ترشکووا» در ایالات متحده خیلی شناخته‌شده نیست ولی در روسیه مورد احترام است زیرا اولین زنی بود که در فضا پرواز کرد. در واقع، ترشکووا این کار را ۲۰ سال قبل از سالی راید آمریکایی انجام داد. ترشکووا در تنها سفر فضایی خود با کپسول فضایی وستوک ۶، ۴۸ بار دور زمین چرخید. او بالاترین افتخارها را از اتحاد جماهیر شوروی و مدال طلای صلح سازمان ملل را دریافت کرد. ترشکووا سپس به کشورهای مختلف سفر کرد و به یک مدافع سرسخت علم شوروی تبدیل شد و از اکتشاف های فضایی که توسط روسیه انجام شده بود نیز سخن می گفت.

10. اولین پیاده‌روی فضایی

تاریخ: ۲۵ مارس ۱۹۶۵

«الکسی لئونوف»، فضانورد روسی، پس از خروج از فضاپیمای وسخود که دو فضانورد را حمل می‌کرد، به اولین فردی تبدیل شد که در فضا قدم گذاشت. لئونوف حدود ۱۰ دقیقه در فضا راه رفت. لباس فضانوردی او دقایقی پس از وارد شدن به فضا به دلیل کمبود فشار، گشاد شد و زمانی که سعی کرد به فضاپیما برگردد، نتوانست از در آن عبور کند. لئونوف مجبور شد یکی از دریچه‌های لباسش را کمی باز کند تا فشار آن کاهش پیدا کند و بتواند به سفینه فضایی برگردد. سه ماه بعد، «اد وایت» اولین آمریکایی بود که در فضا قدم زد.

 

11. اولین عکس از مریخ

تاریخ: ۱۴ ژوئن ۱۹۶۵

مارینر ۴ اولین فضاپیمایی بود که به مریخ رفت و تصاویری از آن را مخابره کرد. این فضاپیما تمام ۲۵ دقیقه را صرف گرفتن ۲۱ عکس از سیاره سرخ از فواصل بین ۶۲۰۰ تا ۱۰۵۰۰ مایلی بالای سیاره کرد. اولین تصاویر مبهم از دهانه‌ها و زمین‌های بایر مریخ به دانشمندان نشان داد که این سیاره شبیه به ماه زمین است و امید وجود حیات در آن را از بین برد.

12. فرود فضاپیمای شوروی در ماه و زهره

تاریخ: ۳ فوریه ۱۹۶۶

سال ۱۹۶۶ برای برنامه فضایی شوروی تاریخی بود. در فوریه این سال، اتحاد جماهیر شوروی یک فضاپیمای بدون سرنشین به نام لونا را روی ماه فرود آورد که به زمین سیگنال بفرستد. کمتر از یک ماه بعد، در اول ماه مارس، اتحاد جماهیر شوروی موفق شد یک فضاپیما را روی زهره فرود آورد. ونرا ۳ اولین فضاپیمایی بود که روی سیاره دیگری فرود آمد ولی سیستم‌های ارتباطی آن قبل از فرستادن اطلاعات از کار افتاد.

برای اطلاع از مقاله 10 تا از عجیب ترین اجرام آسمانی کهکشان روی لینک کلیک کنید.

13. فرود فضاپیمای آمریکایی روی ماه

تاریخ: ۲ ژوئن ۱۹۶۶

ایالات متحده که در رقابت فضایی از شوروی عقب بود، اولین فضاپیمای بدون سرنشین خود با نام نقشه‌بردار ۱ را را در ماه ژوئن روی ماه فرود آورد. این ماموریت موفقیت‌آمیز تلقی شد و فناوری فرود و انجام عملیات روی سطح ماه کار خود را به‌ درستی انجام داد. نقشه بردار ۱ فعالیت‌های مهندسی انجام داد و عکس گرفت. همچنین، تصاویر تلویزیونی از سکوی فضاپیما و سطح ماه ارسال کرد.

14. فضاپیمای شوروی برای اولین بار دور ماه چرخید

تاریخ: ۱۵ سپتامبر ۱۹۶۸

فضاپیمای روسی زوند ۵ اولین فضاپیمایی بود که دور ماه چرخید و به زمین بازگشت. زوند ۵ حامل چند لاک‌پشت، کرم‌های آرد، دانه‌ها، باکتری‌ها و سایر موجودات زنده بود. پس از فرود زوند ۵ در اقیانوس هند، تمامی مسافران بیولوژیکی آن به سلامت بازیابی شدند. این پرواز پیشگامی برای فرود فضاپیمای سرنشین‌دار روی ماه در نظر گرفته شد.

15. آپولو ۸

تاریخ: ۲۸-۲۱ دسامبر ۱۹۶۸

آپولو ۸ یکی از معروف‌ترین ماموریت‌های فضایی آمریکا بود. آپولو ۸ اولین فضاپیمای سرنشین‌دار بود که نیروی جاذبه زمین را ترک کرد و به ماه رسید. این ماموریت تعدادی آزمایش را انجام داد که برای فرود روی ماه در سال بعد بسیار مهم بود. خدمه این فضاپیما از سطح ماه، هر دو سمت دور و نزدیک و همچنین از زمین عکس گرفتند. عکس طلوع زمین که توسط این ماموریت گرفته شد، یکی از مشهورترین عکس‌های قرن بیستم است. تصویر فضانوردان از 6 شبکه تلویزیونی به‌ صورت زنده پخش می‌شد.

16. پیاده‌روی انسان روی ماه

تاریخ: ۲۹ جولای ۱۹۶۹

فضانوردان آمریکایی «نیل آرمسترانگ» و «باز آلدرین» اولین انسان‌هایی بودند که در ۲۰ جولای ۱۹۶۹ پا بر سیاره‌ای غیر از زمین گذاشتند و آرزوی جان اف کندی را برای فرود انسان روی ماه قبل از پایان دهه برآورده کردند. جمله آرمسترانگ هنگام قدم گذاشتن روی سطح ماه، «این یک قدم کوچک برای انسان و یک جهش عظیم برای بشریت است»، جاودانه شده است.

این یکی از افتخارآمیزترین لحظه‌های تاریخ آمریکا بود که صدها میلیون نفر در سراسر جهان در تلویزیون شاهد آن بودند. آرمسترانگ و آلدرین دو ساعت و نیم روی سطح ماه بودند و نمونه‌های سنگ و خاک جمع‌آوری کردند. همچنین، فاصله دقیق بین ماه و زمین را با لیزر اندازه‌گیری کردند. آرمسترانگ و آلدرین اولین نفر از ۱۲ مرد آمریکایی بودند که همگی روی ماه قدم گذاشتند.

17. اولین ایستگاه فضایی

تاریخ: ۱۹ آپریل ۱۹۷۱

اولین ایستگاه فضایی به اسم سالیوت ۱ که توسط اتحاد جماهیر شوروی در ۱۹ آپریل ۱۹۷۱ به فضا پرتاب شد، منجر به پیشرفت قابل‌توجهی در توانایی بشر برای زندگی و کار در فضا شد. سالیوت ۱ استوانه‌ای شکل بود و برای استفاده با فضاپیمای سایوز سرنشین‌دار تنظیم شده بود. سالیوت ۱ در پهن‌ترین قسمت خود حدود ۶۵ فوت طول و ۱۳ فوت قطر داشت. سالیوت ۱۷۵ روز را در فضا گذراند تا اینکه در اقیانوس آرام سقوط کرد. هنگام بازگشت به زمین، فضاپیمای سایوز به‌ طور تصادفی هوای خود را از دست داد و خدمه سه نفره اتحاد جماهیر شوروی که ۲۳ روز را در سالویت ۱ گذرانده بودند، جان خود را از دست دادند.

 

18. ایالات متحده دور مریخ می‌چرخد

تاریخ: ۱۳ نوامبر ۱۹۷۱

مارینر ۹، کاوشگر بدون‌سرنشین ناسا، اولین فضاپیمایی بود که پس از تکمیل مدار خود دور مریخ، سیاره دیگری را دور زد. بر اساس خلاصه‌ای از ماموریت ناسا، عکس‌های ارسال‌شده از مارینر ۹ نشان می‌دهد که مریخ زمین‌شناسی و آب‌وهوای متفاوتی دارد، از جمله بستر رودخانه‌های باستانی، آتشفشان‌های خاموش، دره‌ها، جبهه‌های آب‌وهوا، ابرهای یخی و مه‌های صبحگاهی.

19. روس‌ها روی مریخ فرود می‌آیند

تاریخ: ۲۸ می ۱۹۷۲

در ۲۸ می ۱۹۷۲، فضاپیمای شوروی، مریخ ۳، اولین فرود نرم را روی سیاره‌ای دیگر انجام داد. مریخ ۳ دسامبر گذشته به سیاره سرخ رسیده بود. این فضاپیما بعد از ارسال ۲۰ ثانیه داده‌های ویدئویی به مدارگرد از کار افتاد. مدارگرد تا آگوست ۱۹۷۲ به ارسال داده‌ها به دانشمندان شوروی ادامه داد و دمای سطح و شرایط جوی مریخ را اندازه‌گیری کرد.

20. اسکای‌لب ۱

تاریخ: ۱۴ می ۱۹۷۳

ایالات متحده اولین آزمایشگاه مداری خود را به نام اسکای‌لب ۱ در ۱۴ می ۱۹۷۳ راه‌اندازی کرد. اسکای‌لب با وجود ایرادهای فنی در ابتدا موفقیت‌آمیز بود. اسکای‌لب 6 سال دور زمین چرخید تا اینکه خراب شد و در اقیانوس هند و غرب استرالیا سقوط کرد. این آزمایشگاه میزبان سه خدمه متشکل از سه فضانورد بود که در مجموع ۱۶۸ روز در مدار زندگی کردند. آن‌ها آزمایش‌هایی در حوزه علوم زیستی و نجوم خورشیدی انجام دادند. اسکای‌لب همچنین در درک نحوه تحمل انسان در زمان طولانی در فضا مهم بود.

21. فضانوردان ایالات متحده و شوروی در فضا به یکدیگر رسیدند

 تاریخ: ۱۹-۱۷ جولای ۱۹۷۵

آتش جنگ سرد در سال ۱۹۷۵، زمانی که فضانوردان آمریکایی و فضانوردان شوروی برای پروژه آزمایشی آپولو-سایوز گرد هم آمدند، تا حدودی خاموش شد. فضاپیمای سایوز حامل دو فضانورد به نام‌های «الکسی لئونوف» و «والری کوباسوف» بود، در حالیکه آپولو «توماس استافورد»، «ونس برند» و «دونالد اسلیتون» را حمل می‌کرد. این دو فضاپیما به مدت دو روز در فضا کنار هم پهلو گرفتند. مسافران فضایی با یکدیگر دست دادند و هدایا، لوح‌ها و پرچم‌های کشورهای خود را رد و بدل کردند. پروژه آزمایشی آپولو-سایوز اولین ماموریتی بود که در آن دو کشور همکاری را در فضا آغاز کردند.

22. وایکینگ ۱ و ۲

تاریخ: جولای/سپتامبر ۱۹۷۶

ناسا فضاپیمای وایکینگ ۱ و ۲ را در سال ۱۹۷۵ به فضا پرتاب کرد و هر دو سال بعد روی مریخ فرود آمدند. آن‌ها اولین فضاپیماهای ایالات متحده بودند که روی سیاره سرخ فرود آمدند. عکس‌هایی که این دو فضاپیما به زمین بازگرداندند، درک ما را از بخار آب در جو مریخ، شرایط جوی و زمین‌شناسی این سیاره عمیق‌تر کرد. وایکینگ‌های ۱ و ۲ آزمایش‌های زیست‌شناسی را با هدف جستجوی نشانه‌های حیات انجام دادند. این آزمایش‌ها هیچ نشانه‌ای از وجود میکروارگانیسم‌های زنده را در نزدیکی مناطق فرود ارائه نکرد.

23. وویجر ۱ و ۲ تصاویر مشتری را ارسال می‌کنند

تاریخ: آگوست و سپتامبر ۱۹۷۷

وویجرهای ۱ و ۲ با فاصله دو هفته توسط ناسا در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شدند تا به اکتشاف های فضایی بیشتری برسیم هدف ناسا استفاده از همترازی منحصر‌به‌فرد سیاره‌ها بود که هر ۱۷۶ سال یک بار اتفاق می‌افتد.

این هم‌ترازی با کمک گرانش سیاره می‌تواند هر فضاپیمایی را از یک سیاره به سیاره دیگر شلیک کند. وویجر ۱ اولین فضاپیمایی بود که در کنار مشتری و زحل پرواز کرد و اولین تصاویر خود را از مشتری در آپریل ۱۹۷۸ از فاصله ۱۶۵ میلیون مایلی به زمین فرستاد. وویجر ۱ اولین فضاپیمایی بود که در سال ۲۰۱۲ به فضای بین ستاره‌ای سفر کرد. وویجر ۲ از کنار مشتری، زحل، اورانوس و نپتون عبور کرد. از زمان پرتاب، این دو فضاپیما در مسیرهای پروازی مختلف و با سرعت‌های متفاوتی حرکت می‌کنند.

  

24. شاتل فضایی به فضا می‌رود

تاریخ: ۱۲ آپریل ۱۹۸۱

شاتل کلمبیا ناسا اولین سفینه فضایی بالدار بود که دور زمین چرخید و روی باند فرود آمد. کلمبیا ۲۸ ماموریت را انجام داد و بیش از ۳۰۰ روز را در فضا گذراند. ماموریت‌های اولیه این سفینه روی تعمیر و استقرار ماهواره‌ها و تلسکوپ‌ها متمرکز بود. بعدها، ناسا اولویت‌های کلمبیا را به علم تغییر داد. در یکم فوریه ۲۰۰۳ ، کلمبیا هنگام ورود مجدد به جو آتش گرفت و خدمه آن جان خود را از دست دادند. این فاجعه برنامه شاتل را برای بیش از دو سال تعطیل کرد.

25. اولین زن آمریکایی وارد فضا شد

تاریخ: ۱۸ ژوئن ۱۹۸۳

«سالی راید» اولین زن آمریکایی بود که حدود ۲۰ سال پس از ترشکوا، اولین زن فضانورد اهل شوروی، به فضا رفت. راید که مدرک دکترای فیزیک داشت، به‌ عنوان یکی از شش فضانورد زن اول ناسا انتخاب شد. او با شاتل فضایی چلنجر وارد فضا شد. از جمله کارهایی که او در پرواز انجام داد، کار با بازوی رباتیک شاتل بود.

  

26. وویجر ۲ تصاویری از اورانوس مخابره کرد

تاریخ: ۲۴ ژانویه ۱۹۸۶

وویجر ۲ که همراه با وویجر ۱ در سال ۱۹۷۷ به مدار زمین پرتاب شد، در سال ۱۹۸۶ شروع به ارسال تصاویری از اورانوس کرد. این سیاره عظیم شواهدی از آب اقیانوس جوشان را نشان داد. وویجر ۲ همچنین ده قمر جدید و دو حلقه جدید در اطراف اورانوس پیدا کرد. وویجر ۲ تنها فضاپیمایی خواهد بود که هر چهار سیاره بیرونی منظومه شمسی را از فاصله نزدیک مطالعه می‌کند.

27. وویجر ۲ تصاویر نپتون را مخابره می‌کند

تاریخ: ۱ آگوست ۱۹۸۹

وویجر ۲ برای بررسی دورترین نقاط منظومه شمسی ساخته شد و این شامل سیاره نپتون نیز می‌شود. این فضاپیما تنها شی ساخت بشر است که به این سیاره پرواز کرده است. وویجر ۲ در طول سفر خود پنج قمر و چهار حلقه در اطراف نپتون پیدا کرد. همچنین به کشف این موضوع کمک کرد که بزرگ‌ترین قمر نپتون، تریتون، سردترین جرم سیاره‌ای شناخته‌شده در منظومه شمسی است. این سیاره همچنین بیش از آنچه قبلا تصور می‌شد فعال است و بادهایی با سرعت بیش از ۶۸۰ مایل در ساعت دارد.

 

28. تلسکوپ فضایی هابل

تاریخ: ۲۵ آپریل ۱۹۹۰

تلسکوپ فضایی هابل اولین دستگاهی بود که در فضا قرار گرفت تا دور زمین بچرخد. این رویداد جهشی بزرگ به سوی درک ما از کیهان و انقلابی در نجوم ایجاد کرد. این تلسکوپ که نام خود را از ادوین پاول هابل گرفته است، توسط ناسا و آژانس فضایی اروپا ساخته شد و توسط شاتل فضایی دیسکاوری در مدار قرار گرفت. این تلسکوپ بالای ابرها و فراتر از آلودگی نوری قرار دارد و قادر است تصاویری با وضوح بالا از فضا ثبت کند. ناسا با کمک این تلسکوپ شاتل‌های فضایی و پیاده‌روی‌های فضایی را بهتر مشاهده می‌کند.

29. نقشه‌برداری از زهره

تاریخ: ۱۰ آگوست ۱۹۹۰

فضاپیمای ماژلان ناسا نقشه‌برداری از سطح زهره را با استفاده از تجهیزات رادار آغاز کرد. هدف از این ماموریت مطالعه نحوه شکل‌گیری سطح سیاره، تکتونیک صفحه‌ها و فرسایش بود. این فضاپیما همچنین وظیفه مدل‌سازی فضای داخلی زهره را بر عهده داشت. ماموریت ماژلان نشان داد که زهره هیچ شواهدی از تکتونیک صفحه‌ای مانند زمین نشان نمی‌دهد و ۸۵درصد از سطح آن از جریان گدازه‌های آتشفشانی و بقیه از ساختارهای کوهستانی تشکیل شده است.

30. کشف سیاره‌های فراخورشیدی

تاریخ: ۶ اکتبر ۱۹۹۶

جامعه علمی در ششم اکتبر ۱۹۹۵ اعلامیه مهمی صادر کرد: اخترشناسان سوئیسی «دیدیه کوئلوز» و «میشل مایور» اولین سیاره به‌ اصطلاح فراخورشیدی را پیدا کردند که دور ستاره‌ای مانند خورشید ما می‌چرخید. این سیاره به این دلیل که خارج از منظومه شمسی ما است، سیاره فراخورشیدی 51 Pegasi b نامگذاری شده که به آن دیمیدیوم نیز می‌گویند. سطح این سیاره داغ و گازی بوده و اندازه آن تقریبا نصف مشتری است. از آن زمان، ستاره‌شناسان چندین هزار سیاره فراخورشیدی دیگر پیدا کرده‌اند.

 

31. کاوشگر گالیله

تاریخ: ۷ دسامبر ۱۹۹۵

فضاپیمای گالیله ناسا در سال ۱۹۸۹ از شاتل فضایی آتلانتیس پرتاب شد و شش سال بعد به مشتری رسید. این فضاپیما تقریبا در عرض چهار سال مشتری و قمرهای آن را کاوش کرد. در این ماموریت، نشانه‌هایی از اقیانوس آب شور ذوب‌شده زیر یک لایه یخ در قمر مشتری، اروپا، پیدا شد. همچنین، شواهدی از آب شور مایع در دو قمر دیگر پیدا شد. ماموریت گالیله در ۲۱ سپتامبر ۲۰۰۳، وقتی که در جو مشتری فرود آمد، پایان یافت.

32. رهیاب به مریخ می‌رسد و داده‌ها را منتقل می‌کند

تاریخ: ۴ جولای ۱۹۹۷

رهیاب مریخ که در سال ۱۹۹۷ در روز تولد آمریکا به مریخ رسید، از این نظر مهم بود که اولین مریخ‌نورد موفق را به مریخ رساند. این مریخ‌نورد سوجورنر نام داشت. یکی از جنبه‌های جالب این ماموریت، استفاده ناسا از تکنیک فرود متفاوت برای فرودگر بود. ناسا به جای استفاده از موشک برای فرود آمدن روی سطح، از کیسه هوا استفاده کرد.

این مریخ‌نورد سنگریزه‌ها و سنگفرش‌های گرد را در محل فرود بررسی کرد. شکل این سنگ‌ها نشان داد که این به‌اصطلاح کنگلومراها در نتیجه جریان آب از گذشته و زمانی که هوا گرم‌تر بوده است، تشکیل شده‌اند. رهیاب مریخ همچنین در اوایل صبح ابرهای یخی آب را در پایین جو مشاهده کرد.

 

33. ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS)

تاریخ: ۲۰ نوامبر ۱۹۹۸

ایستگاه فضایی بین‌المللی که در سال ۱۹۹۸ به فضا پرتاب شد، یک ماهواره چند ملیتی قابل‌سکونت است که در مدار پایین زمین قرار دارد. ایستگاه فضایی بین‌المللی بزرگ‌ترین جسم مصنوعی در فضا است و گاهی با چشم غیرمسلح نیز می‌توان آن را دید. ISS از زمان پرتاب خود نقش مهمی در ماموریت‌های فضایی آمریکا و روسیه ایفا کرده است. پانزده کشور ISS را مدیریت کرده و از آن استفاده می‌کنند که ناسا (ایالات متحده)، روسکوسموس (روسیه) و آژانس فضایی اروپا به‌ عنوان شرکای اصلی، بیشترین کمک مالی را به آن می‌کنند.

ایستگاه فضایی بین‌المللی شاهد نقاط عطف بسیاری بوده است، از جمله بزرگ‌ترین گردهمایی در فضا (۱۳ نفر) و طولانی‌ترین راهپیمایی فضایی به مدت ۸ ساعت و ۵۶ دقیقه در طول یک ماموریت ساخت و ساز در سال ۲۰۰۱ با حضور فضانوردان «جیم ووس» و «سوزان هلمز».

«جین کرو»، یک مهندس زن در ناسا، سپر چندلایه‌ای را اختراع کرد که به اندازه آلومینیوم سبک ولی از آن قوی‌تر است و هنوز در ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده می‌شود.

34. فرود آمدن روی یک سیارک

تاریخ: ۱ فوریه ۲۰۰۱

NEAR Shoemaker اولین فضاپیمایی بود که به‌ طور خاص برای مطالعه یک سیارک یعنی سیارک اروس، طراحی شد. اروس نزدیک‌ترین سیارک به زمین است. وقتی این فضاپیما روی اروس فرود آمد، ده‌ها عکس با وضوح بالا ارسال کرد. اگرچه NEAR برای فرود روی سیارک طراحی نشده بود، ناسا تصمیم به انجام این کار گرفت. این فضاپیما در ۲۸ فوریه ۲۰۰۱ سیگنال نهایی خود را ارسال کرد.

 

35. اولین گردشگر فضایی

تاریخ: ۲۸ آپریل ۲۰۰۱

«دنیس تیتو»، یک تاجر میلیونر از کالیفرنیا، اولین مسافری بود که به فضا سفر کرد و فرصت تجاری‌سازی پرواز فضایی را به‌وجود آورد. تیتو ۲۰ میلیون دلار برای کار هزینه کرد. او برای یک سفر هشت روزه با فضاپیمای روسی سایوز از قزاقستان به ایستگاه فضایی بین‌المللی رفت.

36. فضاپیمای کاسینی تصاویری از حلقه‌های زحل ارسال می‌کند

تاریخ: ۱ ژانویه ۲۰۰۴

ماموریت کاسینی، تلاش مشترک ناسا، آژانس فضایی اروپا و آژانس فضایی ایتالیا، در اکتبر ۱۹۹۷ پرتاب شد و حدود هفت سال بعد به زحل رسید. از زمانی که کاسینی به زحل رسید، بیش از ۴۵۰ هزار تصویر از این سیاره، حلقه‌های معروف و قمرهای آن گرفت. این فضاپیما به مدت ۱۳ سال قبل از فرو رفتن در جو زحل در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، فعالیت کرد. این فضاپیما اکتشاف های فضایی خوبی را به تصویر کشید.

37. فرود مریخ‌نورد

تاریخ: ۶ آگوست ۲۰۱۲

مریخ‌نورد کنجکاوی همچنان در مریخ فعالیت می‌کند و عکس‌های دقیقی از مناظر مریخ و اکتشاف های فضایی در مریخ می‌فرستد. دانشمندان معتقدند که سیاره سرخ احتمالا مدت‌ها پیش محیطی داشته است که قادر بود از حیات پشتیبانی کند. به گفته ناسا، این ماموریت چهار هدف دارد: تعیین اینکه آیا تاکنون حیات در مریخ وجود داشته است یا خیر، تجزیه و تحلیل آب و هوای مریخ، مطالعه زمین‌شناسی مریخ و آماده‌سازی برای اکتشاف انسان.

برای اطلاع از مقاله اختروش ها هر آنچه که باید در مورد درخشان‌ترین اجرام جهان بدانید روی لینک کلیک کنید.

38. بازگشت موشک ماسک به زمین

تاریخ: ۸ آپریل ۲۰۱۶

«ایلان ماسک»، کارآفرین معروف وقتی در فناوری خودروهای الکتریکی پیشگام نیست، درگیر سفرهای فضایی برای اکتشاف های فضایی شد. در سال ۲۰۱۶، موشک ۱۴ ساله اسپیس ایکس با نام فالکون ۹ پس از رساندن یک محموله به ایستگاه فضایی بین‌المللی، اولین فرود خود را روی یک کشتی بدون‌سرنشین در دریا انجام داد. این اولین باری بود که شرکت ماسک توانست به یک فرود موفقیت‌آمیز در اقیانوس دست یابد. فرود موفقیت‌آمیز همچنین به این معنی است که شرکت ماسک می‌تواند دوباره از موشک‌های خود استفاده کند تا در هزینه‌های این شرکت صرفه‌جویی شود.

39. هفت سیاره به اندازه زمین پیدا شد

تاریخ: ۲۲ فوریه ۲۰۱۷

در سال‌های اخیر، ستاره‌شناسان اکتشاف های فضایی هیجان‌انگیزی فراتر از سیاره‌های منظومه شمسی داشته‌اند. در ۲۲ فوریه ۲۰۱۷، ناسا از کشف منظومه سیاره‌ای تراپیست ۱ خبر داد که شامل هفت سیاره به اندازه زمین است که دور یک ستاره کوتوله قرمز می‌چرخند. این منظومه حدود ۴۰ سال نوری از زمین در صورت فلکی دلو فاصله دارد. دانشمندان به این نتیجه رسیدند که سه سیاره در این منظومه در منطقه قابل‌سکونت هستند. به این معنی که احتمال وجود آب مایع و جوی که از حیات پشتیبانی کند، وجود دارد.

40. کاوشگر ماه و حلقه‌ها

تاریخ: ۱۳ آپریل ۲۰۱۷

در شکار حیات فرازمینی، ماموریت فضاپیمای کاسینی ناسا ممکن است احتمال جالبی فراتر از کمربند سیارکی پیدا کرده باشد. یکی از قمرهای زحل، انسلادوس، یک واکنش شیمیایی زیر سطح یخی خود دارد که ممکن است نشانه این باشد که می‌تواند از حیات پشتیبانی کند.

نتیجه

اکتشاف های فضایی که در طول سالهای دور تا به امروز انجام شده بسیار زیاد هستند که ما تنها به 40 مورد از این اکتشاف های فضایی اشاره کردیم. مهم ترین اکتشاف های فضایی که به توسعه زندگی بشریت کمک کرده اند از اولین تا آخرین آنها همه مهم هستند و هر کدام به اندازه خود نقش داشته اند.

یکی از بهترین تکنولوژی هایی که با اختراع آن به علم نجوم و کمک شد اختراع تلسکوپ بود. تلسکوپ کمک بسیار زیادی را به دانشمندان برای درک و رصد بهتر فضا کرد. مردم نیز با خرید تلسکوپ توانستند بسیاری از اکتشاف های فضایی را با چشم خود ببینند. شما هم اگز علاقمند به رصد اکتشاف های فضایی هستید می توانید با خرید تلسکوپ از سایت موسسه طبیعت آسمان شب به این رویای خود جامعه عمل بپوشانید.

برای دانلود مقاله ۴۰ رویداد مهم در تاریخ اکتشاف های فضایی روی لینک کلیک کنید.

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و ۴۰ رویداد مهم در تاریخ اکتشاف های فضایی

ناسا چیست؟ کاوش جهان به ‌مدت ۶۵ سال

اداره ملی هوانوردی و فضایی یا به‌ اختصار ناسا، آژانس فضایی غیرنظامی دولت ایالات متحده است. وب‌سایت ناسا می‌گوید این آژانس ناشناخته‌ها را در هوا و فضا کاوش می‌کند، به نفع بشریت نوآوری می‌کند و از طریق کشف به جهان الهام می‌بخشد.

ناسا ۱۸ هزار کارمند و هزاران پیمانکار دارد و بودجه سالانه آن ۲۳ میلیارد دلار است. همچنین، این آژانس ۲۰ مرکز و تاسیسات در سراسر ایالات متحده دارد. این تاسیسات مشغول تحقیق در حوزه‌های مختلف از جمله آب و هوای زمین، خورشید، منظومه شمسی و توسعه هوانوردی هستند. پروژه‌های بزرگ ناسا در زمینه پرواز انسان به فضا، شامل ایستگاه فضایی بین‌المللی و برنامه آرتمیس می‌شوند که هدف آن فرود انسان روی ماه در دهه ۲۰۲۰ است.

ناسا و تنوع نیروی انسانی

ناسا تلاش می‌کند تا با رویکرد دولتی قدیمی مانند «ترس از اسطوخودوس» در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ علیه جامعه ال جی بی تی کیو و حذف زنان و رنگین‌پوستان از مشاغل فضانوردی و زمینی مبارزه کند و تنوع کارمندان خود را بهبود ببخشد. کلاس فضانوردی در سال ۱۹۷۸ که با عنوان «سی و پنج مرد جدید» شناخته می‌شود، یکی از تلاش‌های اولیه برای افزایش حضور سیاه‌ پوستان و زنان در این آژانس بود.

طبق گفته دفتر بازرس کل ناسا، تلاش‌های اخیر ناسا برای افزایش تنوع نیروی انسانی حداقل به سال ۲۰۱۰ باز می‌گردد. در می سال ۲۰۱۸، ناسا منشوری برای نشان دادن اتحاد خود با جامعه ال جی بی تی کیو وضع کرد. این آژانس همچنین در سال ۲۰۲۰ دفتر مرکزی خود را به نام یک زن سیاه‌پوست و ناشناس به اسم مری جکسون، نامگذاری کرد. ناسا برنامه‌های متعددی در زمینه اکتشاف‌های هوافضا و فضا دارد ولی در این مقاله به برنامه‌های اصلی اکتشاف فضایی آن، انسانی و روباتیک، می‌پردازیم.

 

شکل‌گیری ناسا

ناسا به‌ طور رسمی از طریق قانون ملی هوانوردی و فضایی در سال ۱۹۵۸ تشکیل شد تا فعالیت‌هایی را در فضا دنبال کند که اهداف صلح‌آمیز به نفع همه بشریت داشته باشند. امروزه ناسا نیروی کار متنوعی دارد و برای اشاره به آن‌ها از جایگزین‌هایی مثل «انسان» استفاده می‌کند. بررسی اجمالی ناسا نشان می‌دهد بیشتر تحقیق‌ها، کارمندان و برنامه‌های آن از کمیته ملی مشاوره هوانوردی که در سال ۱۹۱۵ در بحبوحه جنگ جهانی اول تشکیل شد، به ارث رسیده است.

سایر تاسیسات ناسا پس از تشکیل آن در یکم اکتبر سال ۱۹۵۸ اضافه شد. نمونه‌های قابل‌ توجه این تاسیسات عبارتند از آزمایشگاه پیش‌رانش جت (JPL) که بعدا به اکتشاف منظومه شمسی پرداخت و تحقیقات موشکی تحت زرادخانه رداستون در شهر هانتسویل ایالت آلاباما که در حال حاضر با عنوان مرکز پرواز فضایی مارشال شناخته می‌شود.

امروزه، فعالیت‌های فضانوردان در مرکز فضایی جانسون ناسا در هیوستون و علوم منظومه شمسی در مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در نزدیکی بالتیمور انجام می‌شوند.

انگیزه تشکیل ناسا پیچیده بود ولی به‌ طور خلاصه، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در بحبوحه جنگ سرد بودند. دانشنامه بریتانیکا این جنگ سرد را به‌ عنوان «رقابت سیاسی مداوم» بین این کشورها و متحدان آن‌ها از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ تا سال ۱۹۹۱ که اتحاد جماهیر شوروی منحل شد، توصیف می‌کند. این رقابت باعث رشد فناوری موشکی و توسعه موشک شد.

خود ناسا استدلال می‌کند که به ‌دلیل «پیشرفت‌های تکنولوژیکی در کشورهای دیگر» شکل گرفته و معتقد است که «تاخیر» در مسائل فضایی «آمریکا را نه ‌تنها در یک نقطه ضعف فنی، بلکه اقتصادی و شاید حتی نظامی قرار می‌دهد.»

با پایان یافتن جنگ جهانی دوم، ناسا و اتحاد جماهیر شوروی مهندسان سابق موشک آلمان نازی را به استخدام خود درآوردند. «ورنر فون براون» یکی از این مهندسان بود که به ناسا پیوست. نقش مهندسان در جنایت‌های نازی‌ها قابل‌انکار نیست ولی در حوزه برنامه فضایی، نقش مهمی در توسعه موشک‌های اولیه ایفا کردند.

این پیشرفت با پرتاب غافلگیرکننده فضاپیمای اسپوتنیک اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۵۷ به اوج رسید. اسپوتنیک اولین ماهواره مصنوعی ساخته‌شده توسط انسان در تاریخ است. در همین دوران (از یکم ژانویه ۱۹۵۷ تا ۳۱ دسامبر ۱۹۵۸)، ناسا تحت پروژه سال جهانی ژئوفیزیک روی ماهواره خود کار می‌کرد. پس از چند تلاش ناموفق، بالاخره اولین ماهواره آمریکایی به‌ نام اکسپلورر ۱ در ۳۱ ژانویه ۱۹۵۸ به مدار زمین رسید.

برنامه‌های پرواز فضایی انسان ناسا

کتاب‌های زیادی درباره تاریخچه پروازهای فضایی ناسا وجود دارد ولی برنامه‌های فضانوردی قابل‌ توجه آن عبارتند از:

1. برنامه فضایی مرکوری

برنامه فضایی مرکوری اولین پروژه پرواز فضایی انسان بود که یک فضانورد را به فضا فرستاد. در این پروژه، فضانورد آلن شپرد در ۲۵ می ۱۹۶۱، تقریبا 6 هفته پس از یوری گاگارین اتحاد جماهیر شوروی، به فضا فرستاده شد.

2. پروژه جمینای

پروژه جمینای مجموعه‌ای از ماموریت‌های دونفره برای آزمایش فناوری و روش‌های پیش از فرود روی ماه بود که از سال ۱۹۶۱ اولویت کلیدی ناسا در نظر گرفته می‌شد. از دستاوردهای دیگر این پروژه پهلوگیری فضایی و پیاده‌روی‌های فضایی بود.

3. آپولو

این پروژه با آپولو ۱۱ در ۱۲ ژانویه ۱۹۶۹ شروع شد و با فرود ۱۲ فضانورد روی ماه به اوج خود رسید. با این‌ حال، 3 فضانورد در جریان آتش‌سوزی سکوی پرتاب آپولو ۱ در ۲۷ ژانویه ۱۹۶۷ کشته شدند که اعتراض‌ها و بحث‌های زیادی را راه انداخت.

ماموریت آپولو-سایوز در سال ۱۹۷۵ منجر به دیدار آمریکا و شوروی در فضا در طول جنگ سرد شد.

4. ایستگاه فضایی اسکای‌لب

اسکای‌لب اولین ایستگاه فضایی آمریکا بود. این ایستگاه در طول پرتاب دچار آسیب جدی شد و مجموعه پیچیده‌ای از پیاده‌روی‌های فضایی برای تعمیر آن انجام شد. اسکای‌لب 3 خدمه داشت و به‌ طور غیرمنتظره ای در سال ۱۹۸۱ در مناطق روستایی استرالیا سقوط کرد.

 

5. شاتل فضایی

این شاتل ۱۳۵ خدمه داشت و شهرت آن به ‌دلیل به‌ کار گرفتن زنان، رنگین‌ پوستان و فضانوردان بین‌المللی پس از چندین دهه محدودیت بود. دو خدمه متشکل از هفت فضانورد جان خود را از دست دادند. یک مورد STS-51-L چلنجر در حین پرتاب در ۲۸ ژانویه ۱۹۸۶ و مورد دیگر STS-107 کلمبیا هنگام فرود در یکم فوریه ۲۰۰۳ بود. این شاتل نقش کلیدی در توسعه ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) داشت. مثلا از ایستگاه فضایی میر اتحاد جماهیر شوروی به‌ عنوان اولین بستر آزمایشی ISS‌ بازدید کرد.

6. ایستگاه فضایی بین‌المللی

ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی در سال ۱۹۹۸ آغاز شد و خدمه این مجموعه در سال ۲۰۰۰ در آن ساکن شدند. هدف ایستگاه فضایی بین‌المللی این است که سلامت انسان را در ماموریت‌های فضایی طولانی بررسی کند. صدها نفر در ISS خدمت کرده‌اند. اقامت معمولی در این ایستگاه 6 ماه است ولی تعداد انگشت‌شماری از فضانوردان ناسا یک سال را نیز در آن سپری کرده‎اند.

برای اطلاع از مقاله آسمان نماها و ظهور علم تماشایی روی لینک کلیک کنید.

7. فضاپیمای سایوز روسی

بازنشستگی شاتل در سال ۲۰۱۱ باعث شد نزدیک به یک دهه، فضاپیمای روسی سایوز تنها راه دسترسی به ایستگاه فضایی بین‌المللی باشد. ناسا به‌ ازای هر صندلی به سایوز پول پرداخت می‌کرد. اگرچه ده‌ها ماموریت به‌ خوبی انجام شد، روابط دو کشور گاهی بد می‌شد و یک خدمه در سال ۲۰۱۸ یک سقوط ترسناک (ولی امن) را تجربه کرد.

8. خدمه تجاری

ناسا به‌ عنوان اولین شرکت تجاری آمریکایی، Crew Dragon اسپیس ایکس و استارلاینر بوئینگ را تامین مالی کرد تا فضاپیمای خود را به ایستگاه فضایی بین‌المللی بفرستند. اسپیس ایکس و بوئینگ اجازه دارند از این فناوری برای سایر امور فضایی نیز استفاده کنند. این برنامه هنوز خیلی جوان است. اسپیس ایکس اولین ماموریت با خدمه خود را در سال ۲۰۲۰ به ایستگاه فضایی بین‌المللی فرستاد، در حالیکه انتظار می‌رود بوئینگ در سال ۲۰۲۳ یا بعد از آن همین کار را انجام دهد.

برنامه فضایی آرتمیس

هدف ناسا از برنامه فضایی آرتمیس بازگرداندن انسان به ماه در دهه ۲۰۲۰ با شرکای بین‌المللی است. آرتمیس ۱ بدون‌ سرنشین در سال ۲۰۲۱ با موفقیت دور ماه پرواز کرد و انتظار می‌رود که یک ماموریت با خدمه به نام آرتمیس ۲ در حدود سال ۲۰۲۴ همین کار را انجام دهد. آرتمیس ۳ با ماموریت فرود روی ماه در سال ۲۰۲۵ یا ۲۰۲۶ به فضا پرتاب خواهد شد.

 

کاوش‌های ناسا در منظومه شمسی

کاوشگرهای متعدد ناسا زمین و منظومه شمسی را کاوش کرده‌اند. بعضی از ماموریت‌های قابل‌ توجه در این زمینه به شرح زیر هستند.

1. سری پایونیر

این فضاپیماهای اولیه زمانی منظومه شمسی را کاوش کردند که مهندسی پروازهای فضایی در مراحل ابتدایی خود بود. با وجود شکست‌های متعدد به ‌دلیل بی‌تجربگی، این برنامه با موفقیت کاوشگرهایی را به ماه، زهره، مشتری و زحل فرستاد.

2. سری مارینر

پروژه مارینر که بین سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۷۳ انجام شد، شامل بازدید از عطارد، زهره و مریخ بود. مارینر ۹ اولین مدارگرد مریخ است که آتشفشان‌ها و دره‌های وسیع این سیاره را در دورانی که دانشمندان تصور می کردند سطح آن مانند ماه آرام زمین است، کشف کرد.

برای اطلاع از مقاله کهکشان آندرومدا حقایقی درباره نزدیکترین همسایه کهکشانی ما روی لینک کلیک کنید.

3. فرود وایکینگ ۱ و وایکینگ ۲

فضاپیماهای وایکینگ ۱ و وایکینگ ۲ در سال ۱۹۷۶ روی سطح مریخ فرود آمدند و اولین فرود روی سیاره سرخ را رقم زدند. این کاوشگرها سال‌ها روی سطح مریخ کار کردند و داده‌های ارزشمندی را درباره محیط آن جمع‌آوری کردند. همچنین، آزمایش‌های بحث‌برانگیز جستجوی حیات را انجام دادند.

4. وویجر ۱‍ و وویجر ۲

این فضاپیماها در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شدند تا از هم‌ترازی نادر بین سیاره‌ها استفاده کنند. وویجر ۲ با بودجه اضافی توانست در سال ۱۹۸۶ از کنار اورانوس و در سال ۱۹۸۹ از کنار نپتون عبور کند. هر دو فضاپیما مشتری و زحل را نیز کاوش کردند و دهه‌ها بعد همچنان در حال ارسال اطلاعات علمی از فضای بین‌ستاره‌ای هستند.

5. تلسکوپ فضایی هابل

این رصدخانه که بودجه آن توسط ناسا و آژانس فضایی اروپا تامین شد در سال ۱۹۹۰ برای کاوش جهان در نور اپتیکال و مادون قرمز پرتاب شد. آینه معیوب این تلسکوپ باعث شد یک شاتل فضایی برای تعمیر آن در سال ۱۹۹۳ به فضا برود. تا سال ۲۰۰۹، چهار ماموریت خدماتی دیگر انجام شد. تلسکوپ هابل همچنان فعال است و از مهم‌ترین اکتشاف‌های آن می‌توان به اثبات شتاب جهان اشاره کرد.

 

6. سریع‌تر، بهتر، ارزان‌تر

با پیشرفت فناوری رایانه در دهه ۱۹۹۰، ناسا رویکرد «سریع‌تر، بهتر، ارزان‌تر» را در فضاپیماهای انتخابی اجرا کرد. ناسا بیش از ده‌ها ماموریت را با استفاده از چند تکنیک برای کاهش هزینه‌ها به فضا فرستاد، مثل کار در تیم‌های کوچک، استفاده از فناوری آماده مصرف و کاهش بازرسی‌ها قبل از پرتاب.

قابل‌ توجه‌ترین موفقیت‌های این پروژه رهیاب مریخ، کاوشگر ماه و کاوشگر سیارکی به‌ نام استارداست و NEAR-Shoemaker بود. با این‌ حال، از دست دادن مدارگرد آب و هوای مریخ و کاوشگر قطبی مریخ به ‌دلیل خطاهای ساده مهندسی، باعث شد ناسا درباره این برنامه تجدیدنظر کند.

7. مدارگرد شناسایی ماه

مدارگرد شناسایی ماه (LRO) در سال ۲۰۰۹ برای نقشه‌برداری با وضوح بالا از سطح ماه پرتاب شد و با موفقیت گزارش‌هایی را که ماموریت‌های دیگر درباره یخ آب فراهم کرده بودند، تکمیل کرد.  LRO در حال حاضر به‌ عنوان دیده‌بان پروژه آرتمیس عمل می‌کند و تصاویری را برای ماموریت‌های فرود در قطب جنوب (یک منطقه کلیدی به‌ دلیل وجود احتمالی یخ آب در دهانه‌های آن) ارائه می‌دهد.

8. برنامه مریخ‌نورد

چند مدارگرد ناسا شواهدی از آب باستانی روی سطح سیاره سرخ پیدا کردند که انگیزه بزرگی برای برنامه مریخ‌نورد در حال انجام بود. سوجورنر، اولین مریخ نورد ناسا، یک ماشین کوچک بود که در سال ۱۹۹۶ با کاوشگر رهیاب به سطح این سیاره رفت. ناسا در ادامه دو مریخ نورد اکتشافی دیگر را با نام‌های اسپریت و آپورچونیتی به فضا فرستاد که در سال ۲۰۰۴ به سطح مریخ رسیدند و فراتر از عمر ۹۰ سول خود کاوش کردند.

در سال ۲۰۱۲، یک مریخ‌نورد به ‌اندازه ماشین به نام کنجکاوی و سپس در سال ۲۰۲۱، یک ماشین پیشرفته‌تر با نام استقامت به فضا رفتند. این دو مریخ‌نورد هنوز فعال هستند. آژانس فضایی اروپا یک ماموریت بازگشت نمونه از مریخ را در دهه ۲۰۳۰ برنامه‌ریزی کرده است.

 

9. برنامه رصد زمین

ناسا چند دهه است که سیاره زمین را رصد می‌کند تا درباره مسائلی مانند تغییر آب و هوا، آتش‌سوزی، آب و پیش‌بینی آب و هوای شدید اطلاعات بیشتری کسب کند. ده‌ها ماهواره به فضا پرتاب شده‌اند که از بین آن‌ها می‌توانیم به سری لندست با همکاری سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده، سامانه ماهواره عملیاتی زیست‌محیطی زمین‌ ایستا (GOES) با همکاری اداره ملی اقیانوسی و جوی و ماهواره‌هایی مانند آکوا و ترا اشاره کنیم.

10. سایر اوشگرهای منظومه شمسی

ناسا کاوشگرهای مختلفی را به فضا ارسال کرده است، مثلا ماموریت ماژلان به زهره، مریخ‌نوردهای متعدد مانند مدارگرد شناسایی مریخ، ماموریت‌های گالیله (با همراهی آژانس فضایی اروپا) و جونو (مستقل) به مشتری، ماموریت کاسینی-هویگنس (با همراهی آژانس فضایی اروپا) به زحل، ماموریت نیوهورایزنز به پلوتون و کمربند کویپر و چند فضاپیمایی که از دنباله‌دارها و سیارک‌ها بازدید کرده یا آن‌ها را لمس کرده‌اند.

11. تلسکوپ فضایی جیمز وب

 Webbیا JWST در سال ۲۰۲۱ به فضا پرتاب شد تا اولین کهکشان‌ها و تاریخ کیهان را کشف کند. اکتشاف‌های قابل‌توجه این تلسکوپ طیف وسیعی از اخترفیزیک در ستاره‌ها، سیاره‌های فراخورشیدی و کهکشان‌های جوان را در برمی‌گیرد.

برای اطلاع از مقاله اختروش ها هر آنچه که باید در مورد درخشان‌ترین اجرام جهان بدانید روی لینک کلیک کنید.

12. دفتر هماهنگی دفاع سیاره‌ای ناسا

این آژانس با تلسکوپ‌های شریک همکاری می‌کند تا تهدیدهای احتمالی سیارک‌ها یا دنباله‌دارها را اسکن کند. خوشبختانه، هیچ تهدید قریب‌الوقوعی پس از دهه‌ها جستجو پیدا نشده است. سایر آژانس‌ها یا دپارتمان‌های ایالات متحده نیز برای کمک به مواردی مانند آموزش و مدیریت شرایط اضطراری با این دفتر همکاری می‌کنند.

نتیجه

ناسا از زمانیکه تشکیل شد تا به همین امروز اکتشافات زیادی را در منظومه شمسی و کیهان ثبت کرده است. همچنین به کمک دیگر کشورها توانسته ماموریت های متنوعی را انجام دهد و اطلاعات جدیدی را نسبت جهان پیرامون ما کشف کند. تلسکوپ ها نیز به این آژانس فضایی و دیگر آژانس های فضایی کمک قابل توجهی کردند تا سرعت این اکتشافات بیشتر شود. مردم نیز با خرید تلسکوپ توانستند از رصد عجایب شگفت انگیز آسمان لذت ببرند. اگر شما هم به رصد آسمان علاقمند هستید می توانید با خرید تلسکوپ از سایت موسسه طبیعت آسمان شب رویاهای خود را به حقیقت تبدیل کنید.

برای دانلود مقاله ناسا چیست؟ کاوش جهان به ‌مدت ۶۵ سال روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و ناسا چیست؟ کاوش جهان به ‌مدت ۶۵ سال

ستاره های نوترونی چه هستند؟

ستاره های نوترونی بقایای هسته ستاره‌های عظیمی هستند که عمرشان به پایان رسیده است. آن‌ها در کنار سیاهچاله‌ها، یکی از دو نقطه پایانی احتمالی تکامل پرجرم‌ترین ستاره‌ها هستند. ستاره های نوترونی جدای از هر آ‌ن‌چه در دل سیاهچاله وجود دارد، چگال‌ترین اجرام ستاره‌ای و از عجیب‌ترین اجرام آسمانی هستند.

ناسا تخمین می‌زند که بیش از یک میلیارد ستاره نوترونی در کهکشان راه شیری وجود داشته باشد. بیشتر ستاره های نوترونی که کشف شده‌اند، ستاره‌های جوانی هستند که در حین چرخش با سرعتی باورنکردنی، تابش پرانرژی خود را روی زمین می‌پاشند. ستاره های نوترونی قدیمی‌تر که میلیاردها سال برای کند شدن چرخش و سرد شدن فرصت داشته‌اند، کمتر به چشم می‌آیند ولی همچنان جذاب هستند.

«دیوید تامپسون»، عضو مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا می‌گوید: «ستاره های نوترونی ترکیبی از گرانش قوی، میدان‌های مغناطیسی و الکتریکی قدرتمند و سرعت‌های بالا هستند. آن‌ها در واقع آزمایشگاه‌هایی برای فیزیک شدید و شرایطی هستند که نمی‌توانیم روی زمین بازتولید کنیم.»

ستاره های نوترونی چطور تشکیل می‌شوند؟

زندگی یک ستاره، صرف نظر از اندازه آن، یک عمل متعادل‌سازی بین فشار به سمت داخل ناشی از گرانش و فشار به سمت بیرون ناشی از فوتون‌های تولیدشده حین انجام همجوشی هسته‌ای است.

وقتی هیدروژن ستاره تمام می‌شود و دیگر چیزی برای همجوشی با هلیوم باقی نمی‌ماند، سوخت هسته‌ای آن تمام می‌شود و به پایان توالی اصلی زندگی خود می‌رسد. انرژی به سمت بیرون متوقف می‌شود و گرانش رو به درون پیروز می‌شود، در نتیجه هسته ستاره در خود فرو می‌ریزد.

همان‌ طور که این اتفاق می‌افتد، همجوشی هسته‌ای در پوسته بیرونی ستاره ادامه دارد که باعث می‌شود لایه‌های بیرونی پف کنند. این لایه‌های بیرونی در اطراف هسته در حال فروپاشی خنک می‌شوند که اگر به ‌اندازه کافی عظیم باشد، دور جدیدی از همجوشی هسته‌ای آغاز می‌شود و هلیوم را به عناصر سنگین‌تری مانند کربن تبدیل می‌کند.

حتی ستاره‌هایی با جرمی بین ۱۰ تا ۲۰ برابر خورشید برای ایجاد عناصر سنگینی با این روش محدودیت دارند و همجوشی جدید آن‌ها معمولا به هسته‌ای از آهن تقریبا خالص ختم می‌شود. حتی این عنصر سنگین نیز به ‌اندازه کافی متراکم نیست تا از فروپاشی بیشتر هسته‌های عظیم جلوگیری کند.

وقتی این اتفاق می‌افتد، فشار گرانشی به‌ قدری شدید است که الکترون‌های با بار منفی و پروتون‌های با بار مثبت که هسته‌های آهن این هسته ستاره‌ای را تشکیل می‌دهند، با هم برخورد کرده و دریایی از نوترون‌های بدون بار یا خنثی ایجاد می‌کنند.

بعضی از هسته‌های عظیم ستاره‌ای در این نقطه توسط پدیده کوانتومی به نام «فشار انحطاط نوترونی»، از فروپاشی بیشتر نجات می‌یابند. این پدیده زمانی اتفاق می‌افتد که چگالی به‌ حدی زیاد شود که نوترون‌ها دیگر نتوانند به هم نزدیک‌تر شوند و در نتیجه، به ستاره‌های نوترونی تبدیل می‌شوند.

 

چرا یک ستاره نوترونی تشکیل می‌شود و نه یک سیاهچاله؟

اگر این فرایند تولد ستاره نوترونی آشنا به ‌نظر می‌رسد، احتمالا به این دلیل است که یک ستاره عظیم برای تبدیل شدن به سیاهچاله همین مسیر را طی می‌کند. اما سوال این است که چرا بعضی از ستاره‌ها تبدیل به ستاره های نوترونی می‌شوند ولی گروهی دیگر از خود سیاهچاله باقی می‌گذارند؟

به نظر می‌رسد تفاوت اصلی این است که هسته یک ستاره در حال فروپاشی جرم کافی برای عبور از حفاظتی که انحطاط نوترونی به ستاره های نوترونی می‌دهد، دارد. در حال حاضر، دانشمندان دقیقا مطمئن نیستند که مرز بین سیاهچاله‌ها و ستاره های نوترونی کجا است. این نا اطمینانی به این دلیل است که بررسی فیزیک درون ستاره های نوترونی امکان‌پذیر نیست.

سنگین‌ترین ستاره نوترونی شناخته‌شده ۲.۵ برابر خورشید جرم دارد، در حالیکه سبک‌ترین سیاهچاله شناخته‌شده جرمی حدود ۵ برابر جرم خورشید دارد. بنابراین، یک شکاف جرمی بین این دو نوع ستاره مرده وجود دارد که دانشمندان در حال حاضر در تلاش برای کشف دلیل آن هستند. محققان در حال حاضر فکر می‌کنند که خط جداکننده ستاره های نوترونی و سیاهچاله‌ها به ۳ برابر جرم خورشید نزدیک‌تر از ۵ برابر جرم خورشید است.

از آن‌ جایی که تفاوت اصلی بین یک سیاهچاله و یک ستاره نوترونی جرم است، منطقی است که ستاره های نوترونی که مواد یک شریک دوتایی را جمع می‌کنند، در نهایت به سیاهچاله تبدیل شوند. به گفته «جف مگنوم»، دانشمند رصدخانه ملی رادیویی نجوم (NRAO)، روند انباشت جرم می‌تواند میلیون‌ها سال طول بکشد ولی تبدیل نهایی یک ستاره نوترونی به یک سیاهچاله کمتر از یک ثانیه طول می‌کشد.

آیا خورشید به یک ستاره نوترونی (یا سیاهچاله) تبدیل خواهد شد؟

در حالیکه خط جداکننده ستاره های نوترونی و سیاهچاله‌ها مبهم و ضعیف است، خط بین بقایای ستاره‌ای که خورشید ما به آن تبدیل خواهد شد، یک کوتوله سفید و یک ستاره نوترونی کاملا واضح‌تر و قابل‌درک‌تر است.

وقتی که خورشید حدود ۵ میلیارد سال دیگر به پایان منبع هیدروژن خود برسد، فشار بیرونی محافظت‌کننده آن در برابر فروپاشی گرانشی متوقف می‌شود و هسته آن فرو می‌ریزد. پس از عبور از مرحله غول قرمز که طی آن لایه‌های بیرونی خورشید متورم می‌شوند و سیاره‌های نزدیک از جمله زمین را می‌بلعند، هسته خورشید به شکل یک کوتوله سفید در حال سوختن و دود کردن باقی می‌ماند.

همان‌ طور که فشار انحطاط نوترونی جلوی تبدیل شدن ستاره های نوترونی به سیاهچاله‌ها را می‌گیرد، ستاره‌های کوتوله سفید نیز با فشار انحطاط الکترونی که مانع از انباشته شدن الکترون‌ها با یکدیگر می‌شود، در برابر فروپاشی بیشتر محافظت می‌شوند.

فشار انحطاط الکترون بسیار ضعیف‌تر از معادل نوترونی آن است و اخترفیزیکدانان نیز تصور بهتری از توده‌های مورد نیاز برای غلبه بر آن دارند تا فشار انحطاط نوترونی.

طبق دایره‌المعارف نجوم SAO، کوتوله سفید برای اینکه در نهایت به یک ستاره نوترونی تبدیل شود، باید از حدی فراتر رود که به‌ عنوان «حد چاندراسخار» شناخته می‌شود که به‌ طور کلی ۱.۴ جرم خورشید در نظر گرفته می‌شود. این یعنی هسته خورشید به‌ تنهایی باید ۱.۴ برابر جرم کل آن باشد.

جرم حد چاندراسخار برای اولین بار توسط «سوبرامانیان چاندراسخار» در سال ۱۹۳۱ پیش‌بینی شد. این حد تا امروز به‌ خوبی با مشاهده‌های کوتوله‌های سفید مطابقت داشته است، زیرا هنوز بقایای ستاره‌ای از این نوع با جرم بیش از ۱.۴ جرم خورشید پیدا نکرده‌ایم.

ناسا تخمین می‌زند که جرم خورشید برای پایان دادن به زندگی خود به‌ عنوان یک ستاره نوترونی، باید ۱۰ برابر باشد. همچنین باید ۲۰ برابر جرم داشته باشد تا بعد از ۵ میلیارد سال به یک سیاهچاله در منظومه شمسی تبدیل شود.

برای اطلاع از مقاله آسمان نماها و ظهور علم تماشایی روی لینک کلیک کنید.

اندازه و جرم ستاره های نوترونی

برای اینکه درک کنید فروپاشی گرانشی تقریبا کاملی که یک ستاره نوترونی را به‌ وجود می‌آورد چقدر چشمگیر و خشن است، کافی است به مواد و ابعاد جسمی که تشکیل می‌شود نگاه کنید. فروپاشی هسته‌های عظیم ستاره‌ای چیزی را به‌ وجود می‌آورد که جرمی از یک تا دو برابر خورشید دارد، ولی عرض آن تنها بین ۶ تا ۱۲ مایل (۱۰ تا ۲۰ کیلومتر) است. تصور کنید خورشید به اندازه کره‌ای کوچک شود که به‌راحتی در شهر نیویورک با عرض ۳۵ مایل (۵۶ کیلومتر) جا شود.

کاهش قطر یک جسم از ۸۷۰ هزار مایل (۱.۴ میلیون کیلومتر) به تنها ۱۲ مایل (۲۰ کیلومتر) تاثیر قابل‌ توجهی روی مواد درون آن خواهد داشت و این موضوع بدون تردید درباره ستاره های نوترونی نیز صدق می‌کند.

ناسا تخمین می‌زند اگر یک حبه قند که از این ماده غنی از نوترون تشکیل شده باشد به زمین آورده شود، حدود ۱ تریلیون کیلوگرم (یا ۱ میلیارد تن) وزن خواهد داشت. این حبه قند وزنی معادل ۳۰۰۰ ساختمان امپایر استیت یا کل نژاد بشر خواهد داشت.

این ماده تشکیل‌دهنده ستاره نوترونی را به متراکم‌ترین ماده‌ای که می‌توانیم در کیهان ببینیم تبدیل می‌کند. ستاره های نوترونی به‌ قدری تراکم دارند که سرعتی که برای فرار از تاثیر گرانشی آن‌ها لازم است، نصف سرعت نور است.

در نتیجه، گرانش ستاره های نوترونی به‌ قدری قوی است که مرکز پرواز گودارد ناسا می‌گوید اگر یک مارشمالو روی یکی از این بقایای ستاره‌های عجیب و غریب رها شود، آن‌ قدر سریع شتاب می‌گیرد که وقتی به سطح برخورد کند، انرژی آزاد می‌کند که معادل انفجار هزار بمب هیدروژنی خواهد بود.

گازهایی که از ستاره‌های همراه در جفت‌های دوتایی باقی مانده‌اند، معمولا با این بقایای ستاره‌ای برخورد می‌کنند. وقتی که این گازها با سرعت میلیون‌ها مایل در ساعت به سطح ستاره نوترونی برخورد می‌کنند، یک نمایش آتش‌بازی قدرتمند در نور پرتو ایکس ایجاد می‌کنند که هزاران بار در ثانیه با شدت سوسو می‌زند یا شاید تنها هر چند سال یک بار منفجر شود. چگالی و گرانش ستاره های نوترونی تنها چیزی نیست که آن‌ها را به عجیب‌ترین اجرام در جهان تبدیل می‌کند. آن‌ها چند ویژگی جذاب دیگر نیز دارند.

انواع ستاره های نوترونی: بایزرها و مگنتارها

وقتی ستاره های نوترونی متولد می‌شوند، حفظ گشتاور زاویه‌ای منجر به چرخش آن‌ها با سرعت‌های فوق‌العاده سریع می‌شود. برای درک دلیل این پدیده، یک اسکیت‌باز را تصور کنید که روی یخ در حال چرخش است. او وقتی بازوهای خود را به داخل می‌کشد، با سرعت بیشتری می‌چرخد.

وقتی قطر هسته ستاره‌ای در اثر فروپاشی گرانشی کاهش می‌یابد، اتفاقی مشابه رخ می‌دهد. ستاره نوترونی جوان حاصل سریع‌تر و سریع‌تر می‌چرخد و به سرعت ۶۰ چرخش در ثانیه می‌رسد. سرعت بسیاری از ستاره های نوترونی با افزایش سن کاهش می‌یابد و به چرخش حدود ۸ بار در ثانیه می‌رسد. وضعیت ستاره های نوترونی که مواد ستاره‌ای را از شریک دوتایی می‌دزدند، متفاوت است.

این ماده تکانه زاویه‌ای را با خود حمل می‌کند و بنابراین این انتقال ماده در واقع می‌تواند چرخش ستاره های نوترونی را تسریع کند. نتیجه آن می‌تواند چرخش بعضی از ستاره های نوترونی با سرعت ۶۰۰ یا ۷۰۰ بار در ثانیه باشد.

سریع‌ترین ستاره نوترونی در حال چرخش ثبت‌شده که در سال ۲۰۰۶ توسط رصدخانه ملی نجوم رادیویی (NRAO) کشف شد، PSR J1748-2446ad است. این ستاره در یک خوشه کروی از ستاره‌ها قرار دارد که فاصله آن از زمین حدود ۲۸ هزار سال نوری است. این ستاره نوترونی حدود ۷۱۶ بار در ثانیه یا با سرعت ۷۱۶ هرتز می‌چرخد که سریع‌تر از تیغه‌های مخلوط‌کن آشپزخانه است.

ستاره های نوترونی مانند PSR J1748-2446ad به این دلیل کشف شده‌اند که در حین چرخش، پرتوهایی از تابش از هر قطب خود، شامل طول موج‌های رادیویی، مرئی، پرتو ایکس و پرتو گاما ساطع می‌کنند. در نتیجه وقتی که به سمت زمین می‌چرخند، این پرتوهای تابش به سیاره ما چشمک می‌زنند و باعث می‌شوند این ستاره های نوترونی تقریبا شبیه فانوس دریایی به نظر می‌رسند، اگرچه به‌ طور رسمی به‌ عنوان ‌تپ‌اختر شناخته می‌شوند. همه تپ‌اخترها ستاره های نوترونی هستند، اما همه ستاره های نوترونی تپ‌اختر نیستند.

دانشمندان بر این باورند که پرتوهای تابش تپ‌اخترها زمانی ایجاد می‌شوند که میدان‌های مغناطیسی قدرتمند ستاره های نوترونی ماده را به قطب‌های مغناطیسی خود هدایت کنند.

وقتی یک ستاره‌ فرو می‌ریزد، فقط جرم آن متراکم نمی‌شود، بلکه میدان مغناطیسی آن نیز فشرده می‌شود. میدان‌های مغناطیسی با خطوط منحنی یا خطوط میدانی که از یک جسم عبور می‌کنند، نشان داده می شوند. هر چه این خطوط به هم نزدیک‌تر باشند، میدان مغناطیسی قوی‌تر است. فروپاشی یک هسته ستاره‌ای برای ایجاد یک ستاره نوترونی این خطوط میدان را به هم می‌فشارد.

آژانس فضایی اروپا (ESA) می‌گوید که بعضی از ستاره های نوترونی می‌توانند میدان‌های مغناطیسی به قدرت ۱۰۰ هزار میلیون تسلا داشته باشند که نه تنها هزاران بار قدرتمندتر از میدان مغناطیسی ستاره‌های نوترونی «معمولی» است، بلکه هزار تریلیون بار قوی‌تر از مگنتوسفر زمین و معادل صد تریلیون آهنربای یخچالی است.

این موضوع باعث می‌شود که میدان مغناطیسی مگنتارها یکی از شدیدترین میدان‌های مغناطیسی در جهان باشد. این میدان‌ها به‌ قدری شدید هستند که می‌توانند دمای سطح مگنتار را به بیش از ۱۸ میلیون درجه فارنهایت (۱۰ میلیون درجه سانتیگراد) برسانند. با تمام این ویژگی‌های افراطی و رکوردشکن، تصور کنید وقتی دو تا از این بقایای ستاره‌های افراطی کنار هم قرار بگیرند چه اتفاقی می‌افتد.

 

هنگام برخورد دو ستاره نوترونی چه اتفاقی می‌افتد؟

ستاره های نوترونی می‌توانند به‌ صورت مجزا وجود داشته باشند و فقط با دمای سطحشان قابل‌ تشخیص باشند یا در مشارکت با ستاره‌های «معمولی» زندگی کنند. در بعضی از موارد حتی می‌توانند در سیستم‌های دوتایی با یک ستاره نوترونی دیگر وجود داشته باشند.

در این شرایط طبق نظریه نسبیت عام اینشتین، وقتی که ستاره های نوترونی دوتایی دور یکدیگر می‌چرخند، امواجی را در فضا زمان ایجاد می‌کنند که امواج گرانشی نامیده می‌شود.

درست همان‌ طور که موادی که به سطح یک ستاره نوترونی می‌افتند به آن تکانه زاویه‌ای می‌دهند، وقتی امواج گرانشی از ستاره های نوترونی دوتایی به سمت بیرون موج می‌زنند، تکانه زاویه‌ای را از منظومه خارج می‌کنند. از دست دادن تکانه زاویه‌ای باعث می‌شود ستاره نوترونی به هم نزدیک شوند و با این اتفاق آن‌ها امواج گرانشی را با شدت بیشتری تابش می‌کنند و سرعت از دست رفتن تکانه زاویه‌ای را افزایش می‌دهند.

در نهایت، این باعث می‌شود که ستاره های نوترونی با هم برخورد کنند و یک ستاره نوترونی بزرگ‌تر ایجاد کنند. این پدیده شدید که به‌ عنوان انفجاری به نام کیلونووا شناخته می‌شود و پس از یک میلیارد سال مقدمه با رقص بقایای ستاره‌ای دور یکدیگر رخ می‌دهد، تنها چند میلی‌ثانیه طول می‌کشد.

کیلونوواها انرژی معادل میلیون‌ها برابر خورشید آزاد می‌کنند و انفجار شدیدی از امواج گرانشی منحرف‌کننده فضا و انفجار کوتاه اما قدرتمند پرتوهای گاما را منتشر می‌کنند و مسئول ایجاد عناصر سنگین مانند طلا، نقره و پلاتین هستند.  

بسته به اندازه ستاره های نوترونی که در پدیده کیلونوا مشارکت می‌کنند، نتیجه می‌تواند یک ستاره نوترونی پرجرم باشد که به ‌دلیل فشار انحطاط نوترونی بسیار عظیم است و نمی‌تواند پایدار بماند. بنابراین به‌سرعت در کمتر از یک ثانیه پس از تولد به یک سیاهچاله تبدیل می‌شود.

در سال ۲۰۱۷، اخترشناسان برای اولین بار امواج گرانشی، امواج در بافت فضا زمان و نوری را که از برخورد بین ستاره های نوترونی به بیرون تابش می‌کرد، مشاهده کردند.

سیگنال‌هایی که از برخورد ستاره های نوترونی دوتایی که در فاصله ۱۳۰ سال نوری از ما قرار دارند به‌ دست می‌آیند، کاربرد «نجوم چند پیام‌رسان» را تایید می‌کنند که شامل رصد اجرام و رویدادهای نجومی در اشکال مختلف تابش، فراتر از نور مورد استفاده در نجوم سنتی است. با این ترکیب قدرتمند از تکنیک‌ها، اخترشناسان در آستانه کشف چیزهای بیشتری درباره ماهیت این برخوردها، ستاره های نوترونی و ستاره‌های مرده هستند.

ستاره های نوترونی چقدر بزرگ هستند؟

قطر ستاره های نوترونی حدود ۱۲ مایل (۲۰ کیلومتر) و به ‌اندازه یک شهر است! تلسکوپ‌هایی مانند NICER و   XMM-Newton به ما کمک می‌کنند شعاع ستاره های نوترونی را از طریق پرتو ایکس تعیین کنیم. ما می‌دانیم که بیشتر ستاره های نوترونی در کهکشان ما به اندازه جرم خورشید هستند، با این‌ حال هنوز مطمئن نیستیم که بیشترین جرم یک ستاره نوترونی چقدر است.

بعضی از آن‌ها حدود دو برابر خورشید جرم دارند و احتمال می‌دهیم حداکثر جرمشان حدود ۲.۲ تا ۲.۵ برابر جرم خورشید باشد. دلیل نگرانی ما درباره حداکثر جرم یک ستاره نوترونی این است که مشخص نیست ماده در چنین محیط‌های شدید و متراکمی چگونه رفتار می‌کند. بنابراین باید از یافته‌های مربوط به ستاره های نوترونی مانند جرم و شعاع، در ترکیب با نظریه‌ها برای بررسی مرزهای بین پرجرم‌ترین ستاره های نوترونی و کم‌جرم‌ترین سیاهچاله‌ها استفاده کنیم.

چرا ستاره های نوترونی از نظر اندازه و جرم از این محدودیت‌ها فراتر نمی‌روند؟

ستاره‌های نوترونی بسیار متراکم هستند و یک تا دو برابر جرم خورشید ما را که ۱۰۰ برابر عریض‌تر و ۳۳۰ هزار برابر سنگین‌تر از زمین است، در فضایی به ‌اندازه یک شهر جا داده‌اند. اگر ماده بسیار بیشتری را در چنین فضای کوچکی جا دهیم، گرانش پیروز می‌شود و کل آن در یک سیاهچاله فرو می‌ریزد. بنابراین، ستاره‌های نوترونی حاصل تعادل ارزشمند نوترون‌هایی که به یکدیگر فشار می‌آورند (معروف به فشار انحطاط نوترونی) و گرانش هستند.

ستاره‌های نوترونی چقدر عمر می‌کنند؟

در اصل یک ستاره نوترونی می‌تواند برای همیشه زندگی کند، زیرا یکی از آخرین حالت‌های یک ستاره پرجرم یعنی یک جسد ستاره‌ای است. با این‌ حال اگر یک همراه دوتایی داشته باشند، مانند یک ستاره نوترونی یا سیاهچاله دیگر، ممکن است در نهایت ادغام شوند و یک سیاهچاله یا یک ستاره نوترونی پرجرم‌تر ایجاد کنند.

برای اطلاع از مقاله 10 تا از عجیب ترین اجرام آسمانی کهکشان ما روی لینک کلیک کنید.

چرا ستاره‌های نوترونی جذاب هستند؟

یکی از حوزه‌های تحقیقاتی مشاهده‌های رادیویی فوران‌های پرتو گامایی (GRBs) است که از برخورد ستاره‌های نوترونی به‌ وجود می‌آید. ما می‌توانیم از مشاهده‌های رادیویی گرفته تا اشعه ایکس برای ردیابی نوری که از این انفجارها می‌آیند، استفاده کنیم.

مدل‌سازی پس‌تاب (Afterglow) نیز به ما کمک می‌کند اطلاعات بیشتری درباره این انفجارها کسب کنیم که ممکن است منجر به اطلاعاتی درباره ستاره‌های نوترونی ادغام‌شده و همچنین محصول نهایی شود.

اگر این ادغام یک ستاره نوترونی حتی پرجرم‌تر تولید کند، میدان مغناطیسی بسیار بالایی خواهد داشت که به عنوان «مگنتار» شناخته می‌شود. این مگنتار در حین چرخش به پرتابه ادغام انرژی می‌دهد و باعث تولید انتشار رادیویی می‌شود که سال‌ها پس از ادغام به اوج خود می‌رسد.

یک حوزه تحقیقاتی دیگر جستجوی این انتشار رادیویی است تا مشخص شود آیا مگنتار تولید شده است یا خیر. تا کنون هیچ یک از این گسیل‌های رادیویی را شناسایی نکرده‌ایم، ولی این به ما کمک می‌کند تا حداکثر جرم یک ستاره نوترونی را که یک سوال بی‌پاسخ بزرگ در نجوم است، محدود کنیم.

بعضی از رویدادهای مرتبط با ستاره های نوترونی چیست؟

چه چیزی ستاره‌های نوترونی را به یکی از قدرتمندترین رویدادهای جهان تبدیل می‌کند؟ ابرنواخترها به ستاره‌های نوترونی گره خورده‌اند، زیرا رویدادهای انفجاری هستند که آن‌ها را ایجاد می‌کنند. ستاره‌های نوترونی بسیار قدرتمند هستند، زیرا ستاره در مبارزه با گرانش شکست خورده است و در نهایت منفجر می‌شود! فرض بر این است که ابرنواخترهای ماورای نور بسیار درخشان هستند، زیرا مگنتار منبع انرژی برای انتشار نور اضافی است.

همچنین انفجارهای پرتو گاما زمانی اتفاق می‌افتند که یک ستاره نوترونی با ستاره نوترونی دیگر یا احتمالا یک سیاه‌چاله برخورد می‌کند. این رویدادها بسیار قدرتمند هستند، زیرا شامل جدا شدن یک ستاره نوترونی و برخورد دو جرم بسیار پرجرم و متراکم با یکدیگر هستند.

نتیجه

بعضی از انفجارهای رادیویی سریع با ستاره های نوترونی در ارتباط هستند، زیرا ما یک انفجار رادیویی سریع را از یک ستاره نوترونی، به‌ طور خاص یک مگنتار، در کهکشان خود شناسایی کرده‌ایم. بنابراین به‌ طور کلی، ستاره‌های نوترونی در میان بسیاری از پدیده‌های موقتی که می‌توانیم مشاهده کنیم، همیشه حضور دارند.

تمام اطلاعاتی که دانشمندان در مورد فضا به دست می آورند از طریق تلسکوپ به دست آوردند و بخش زیادی از آنها را مدیون کشف تلسکوپ هستیم. شما هم می توانید با خرید تلسکوپ از  رصد شگفتی ها و عجایب اجرام آسمانی لذت ببرید. خرید تلسکوپ در سایت موسسه طبیعت آسمان شب با بهترین قیمت و بهترین کیفیت ارائه می شود.

برای دانلود مقاله ستاره های نوترونی چه هستند؟ روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و ستاره های نوترونی چه هستند؟

10 تا از عجیب ترین اجرام آسمانی کهکشان

کدام اجرام آسمانی در کیهان عجیب‌ترین هستند؟

در سراسر کیهان، مجموعه بزرگی از اجرام آسمانی وجود دارد که درک کنونی ما از فیزیک، نجوم و به‌ طور کلی علم را به چالش می‌کشند. از سیاه‌چاله‌ها گرفته تا اجرام بین‌ستاره‌ای، کهکشان تعدادی باورنکردنی از اجرام آسمانی اسرارآمیز را در خود جای داده است که ذهن انسان را مسحور و سردرگم می‌کند.

ما در این مقاله به به بررسی 10 تا از عجیب‌ترین اجرام آسمانی شناخته شده درحال حاضر در کهکشان می‌پردازیم. در واقع یک تحلیل مستقیم از تمام این اجرام آسمانی عجیب علمی با تمرکز بر نظریه‌ها، فرضیه‌ها و توضیحات درباره وجود و عملکرد آن‌ها در زمان و مکان، ارائه می‌کنیم. امیدواریم که در پایان به درک بهتری از این اجرام آسمانی برسید، پس همراهمان بمانید.

1. مگنتارها

مگنتارها نوعی ستاره نوترونی هستند که اولین بار «رابرت دانکن» و «کریستوفر تامپسون»، آن‌ها را در سال 1992 کشف کردند. همان‌ طور که از نام آن‌ها پیداست، نظریه‌ای مبنی بر وجود میدان‌های مغناطیسی بسیار قوی در منگتارها وجود دارد که سطوح بالایی از تابش الکترومغناطیسی (به شکل اشعه ایکس و پرتوهای گاما) را به فضا ساطع می‌کنند.

در حال حاضر میدان مغناطیسی یک مگنتار تقریبا 1000 تریلیون برابر مگنتوسفر زمین تخمین زده شده‌ است. تا کنون (تا سال 2020) تنها 10 مگناتور کشف‌شده در کهکشان راه شیری شناخته شده است، اما دانشمندان معتقدند که به‌ طور کلی میلیاردها مگناتور در جهان هستی وجود دارند. مگنتارها به‌ دلیل ویژگی‌های قابل توجه و منحصر‌به‌فردشان عجیب‌ترین جسمی هستند که تاکنون در جهان وجود دارد.

منگتارها چگونه تشکیل می‌شوند؟

دانشمندان معتقدند که مگنتارها پس از انفجار ابرنواختری تشکیل می‌شوند. هنگامی که ستارگان سنگین منفجر می‌شوند، ستارگان نوترونی از هسته باقی‌ مانده به‌ دلیل فشرده‌سازی پروتون‌ها و الکترون‌هایی که در طول زمان با مجموعه‌ای از نوترون‌ها ادغام می‌شوند، پدیدار می‌شوند.

تقریبا از هر ده انفجار ابرنواختری از این ستاره‌ها، یکی بعدا به یک مگنتار تبدیل می‌شود و در نتیجه میدان مغناطیسی شکل می‌گیرد که «تا هزار برابر» تقویت می‌شود. دانشمندان هنوز نمی‌دانند که چه چیزی باعث این افزایش چشمگیر در مغناطیس می‌شود.با این‌ حال، حدس می‌زنند که چرخش، دما و میدان مغناطیسی یک ستاره نوترونی باید به یک ترکیب کامل برسند تا میدان مغناطیسی را به این روش تقویت کنند.

ویژگی‌های مگنتارها

به‌ جز میدان‌های مغناطیسی فوق‌العاده قوی، مگنتارها دارای تعدادی ویژگی هستند که آن‌ها را کاملا غیرعادی می‌کند. مثلا آن‌ها یکی از تنها اجرام آسمانی در جهان هستند که به‌ طور سیستماتیک تحت فشار میدان مغناطیسی خود می‌شکافند و باعث انفجار ناگهانی انرژی پرتو گاما در فضا با تقریبا سرعت نور می‌شوند (در سال‌های قبل بسیاری از این انفجارها مستقیما به زمین برخورد می‌کردند).

مورد دوم این است که آن‌ها تنها جسم ستاره‌ای هستند که زمین‌لرزه را تجربه می‌کنند. این زمین‌لرزه‌ها که ستاره شناسان آن‌ها را به‌ عنوان «ستاره‌لرزه» می‌شناسند، شکاف‌های شدیدی را در سطح مگنتار ایجاد می‌کنند که باعث انفجار ناگهانی انرژی (به شکل اشعه ایکس یا پرتوی گاما) می‌شود. این میزان انرژی معادل آنچه است که خورشید ما در حدود 150000 سال ساطع می‌کند.

به‌ دلیل فاصله بسیار زیاد آن‌ها از زمین، دانشمندان تقریبا چیزی درباره مگنتارها و عملکرد کلی آن‌ها در کهکشان نمی‌دانند. با این‌ حال، با مطالعه اثرات ستارگان بر سیستم‌های مجاور و با تجزیه و تحلیل داده‌های انتشار (از طریق سیگنال‌های رادیویی و اشعه ایکس)، دانشمندان امیدوارند که مگنتارها روزی جزئیات کلیدی را درباره پیدایش هستی و ترکیب آن ارائه دهند. تا زمانی که اکتشاف‌های بیشتری رخ ندهد، مگنتارها همچنان یکی از عجیب‌ترین اجرام آسمانی شناخته شده در کهکشان ما خواهند بود.

برای اطلاع از مقاله آسمان نماها و ظهور علم تماشایی روی لینک کلیک کنید.

2. جسم هوگ

جسم هوگ به کهکشانی می‌گویند که تقریبا 600 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. این جسم عجیب به ‌دلیل شکل و طرح غیرعادیش در جهان بی‌نظیر است. جسم هوگ به‌ جای داشتن یک شکل بیضی یا مارپیچ مانند (مانند اکثر کهکشان‌ها)، دارای یک هسته زرد مانند است که حلقه بیرونی ستارگان آن را احاطه کرده‌اند.«آرتور هوگ» اولین بار در سال 1950 این جسم را کشف کرد. این جرم آسمانی در اصل به ‌دلیل پیکربندی غیرعادی آن یک سحابی سیاره‌ای بود.

اما تحقیقات بعدی شواهدی از خواص کهکشانی را به‎ دلیل وجود ستارگان متعدد ارائه کرد. به‌ دلیل شکل غیرعادی‌اش، جسم هوگ بعدا به‌ عنوان یک کهکشان حلقه‌ای «غیرمعمولی» توصیف شد که در فاصله تقریبا 600 میلیون سال نوری از زمین قرار دارد.

ویژگی‌های جسم هوگ

جسم هوگ یک کهکشان فوق‌العاده بزرگ است که هسته مرکزی آن به‌ تنهایی به عرض 24000 سال نوری می‌رسد. با این‎ حال، دانشمندان معتقدند که عرض کلی آن به اندازه 120000 سال نوری است.

محققان بر این باورند که جسم هوگ در هسته مرکزی توپ مانندش، حاوی میلیاردها ستاره زرد (مشابه خورشید خودمان) است. در اطراف این توپ، حلقه‌ای از تاریکی قبل از تشکیل حلقه آبی مانند از ستاره‌ها، غبار، گاز و اجرام سیاره‌ای وجود دارد که امتداد آن به بیش از 70000 سال نوری می‌رسد.

تقریبا هیچ چیزی درباره جسم هوگ شناخته نشده است، زیرا هنوز مشخص نیست که چگونه یک کهکشان به این بزرگی‌ می‌تواند به چنین شکل عجیبی شکل بگیرد. اگرچه کهکشان‌های حلقه مانند دیگری در کیهان وجود دارند، اما هیچ کدام با یک حلقه خلاء وسیعی احاطه نشده‌اند یا هسته‌ای متشکل از ستاره‌های زرد رنگ ندارند.

برخی از ستاره شناسان حدس‌ می‌زنند که جسم هوگ ممکن است ناشی از عبور یک کهکشان کوچک‌تر از مرکز آن در چندین میلیارد سال پیش باشد.  با‌ این‌ حال حتی با این گمان، مشکلات متعددی در رابطه با وجود مرکز کهکشانی آن وجود دارد. به این دلایل، جسم هوگ یک جسم واقعا منحصربه‌فرد از جهان هستی ما است.

 

3. ستاره‌های نوترونی

ستارگان نوترونی ستارگانی کوچکی در اندازه شهرهای روی زمین هستند، اما جرم کلی آن‌ها 1.4 برابر خورشید ما است. دانشمندان معتقدند که ستاره‌های نوترونی از مرگ ستارگان بزرگ‌تر با جرم بیش از 4 تا 8 برابر خورشید ما به‌وجود‌ می‌آیند.

همان‌ طور که این ستارگان منفجر‌ شده و تبدیل به ابرنواختر‌ می‌شوند، انفجار شدید اغلب لایه‌های بیرونی ستاره را منفجر‌ کرده و هسته کوچکی (اما متراکم) ایجاد‌ می‌کند که همچنان به فروپاشی ادامه‌ می‌دهد.

در همان حین که گرانش بقایای هسته را در طول زمان به سمت داخل فشرده‌ می‌کند، پیکربندی فشرده مواد باعث‌ می‌شود که پروتون‌ها و الکترون‌های ستاره سابق با یکدیگر ادغام شوند و در نتیجه نوترون‌ها شکل گیرند (از این رو نام ستاره نوترونی است).

ویژگی‌های یک ستاره نوترونی

قطر ستارگان نوترونی به‌ ندرت به بیش از 12.4 کیلومتر می‌رسد. با وجود این، آن‌ها جرم زیادی دارند که کشش گرانشی تقریبا 2 میلیارد برابر گرانش زمین ایجاد‌ می‌کند. به‌ همین دلیل، یک ستاره نوترونی اغلب قادر به خم‌کردن تابش (نور) در فرایندی به نام «عدسی گرانشی» است.

ستارگان نوترونی نیز از نظر سرعت چرخش منحصر به‌ فرد و سریع هستند. دانشمندان تخمین زده‌اند که بعضی از این ستاره‌ها قادر به انجام 43000 چرخش کامل در دقیقه هستند. چرخش سریع به‌ نوبه خود باعث‌ می‌شود که ستاره نوترونی با نورش ظاهری شبیه به پالس بگیرد. دانشمندان این نوع ستاره‌های نوترونی را به‌ عنوان «تپ اختر» طبقه‌بندی‌ می‌کنند.

پالس‌های نور ساطع شده از یک تپ‌اختر به قدری قابل پیش‌بینی و دقیق هستند که اخترشناسان حتی‌ می‌توانند از آن‌ها به‌ عنوان ساعت‌های نجومی یا راهنماهای جهت‌یابی کیهان استفاده کنند.

4. اوموآموا

«اوموآموا» اولین جسم بین ستاره‌ای شناخته‌ شده در سال 2017 است که از منظومه شمسی ما عبور کرده است. رصدخانه هالیکالا در هاوایی، این جسم را تقریبا 21 میلیون مایل دورتر از زمین مشاهده کرد که در حال دور شدن از خورشید با سرعت 196000 مایل در ساعت بود. این جسم عجیب که تقریبا 3280 فوت طول و تقریبا 548 فوت عرض داشت، با رنگ قرمز‌تیره همراه با ظاهری شبیه سیگاربرگ مشاهده شد. اخترشناسان بر این باورند که این جرم خیلی سریع در حال حرکت بوده و از منظومه شمسی ما سرچشمه گرفته است، اما هیچ سرنخی درباره منشا یا پیشرفت آن ندارند.

اووموآموا یک دنباله دار بود یا سیارک؟

اگرچه اووموآموا (Oumuamua) برای اولین بار در سال 2017 به‌ عنوان یک دنباله دار شناخته شد، اما این نظریه بلافاصله پس از کشف آن به‌ دلیل نداشتن دنباله دنباله دارها مورد تردید قرار گرفت (ویژگی ستاره‌های دنباله دار این است که در حالیکه به خورشید ما نزدیک‌ می‌شوند، به‌ آرامی شروع به ذوب شدن‌ می‌کنند).

به‌ همین دلیل، دانشمندان دیگر حدس‌ می‌زنند که «اوموآموآ»‌ می‌تواند یک سیارک یا یک سیاره کوچک (تکه بزرگی از سنگ سیاره‌ای که توسط اعوجاج‌های گرانشی به فضا پرتاب شده است) باشد.

حتی با آنکه ناسا طبقه‌بندی آن را به‌ عنوان یک سیارک زیر سوال برده است، با‌ این‌ حال به ‌نظر‌ می‌رسد اووموآموا پس از تکمیل اثر کمان گرانشی خود به دور خورشید در سال 2017 شتاب گرفته است. علاوه‌بر این، اووموآموا تغییرات زیادی را در روشنایی کلی خود «تا 10 برابر» حفظ می‌کند که به چرخش کلی آن بستگی دارد.

در حالیکه این جسم به‌ طور قطع از سنگ و فلز تشکیل شده است (به دلیل رنگ مایل به قرمز)، تغییرات در روشنایی و شتابش همچنان محققان را درباره طبقه‌بندی کلی آن متحیر‌ می‌کند.

دانشمندان بر این باورند که اجرام آسمانی متعددی شبیه به Oumuamua در نزدیکی منظومه شمسی ما وجود دارند. حضور آن‌ها برای تحقیقات آینده بسیار مهم است، زیرا ممکن است سرنخ‌های اضافی مربوط به منظومه‌های خورشیدی خارج از خودمان را داشته باشند.

برای اطلاع از مقاله اختروش ها هر آنچه که باید در مورد درخشان‌ترین اجرام جهان بدانید ما روی لینک کلیک کنید.

5. سیاره‌های بی‌ستاره

سیاره‌های بی‌ستاره به سیاره‌هایی گفته می‌گویند که به‌ دلیل به بیرون رانده‌شدن از منظومه سیاره‌ای که در آن شکل گرفته‌اند، در سراسر کهکشان راه شیری سرگردان هستند. سیاره‌های بی‌ستاره که تنها به کشش گرانشی مرکز کهکشان راه شیری محدود می‌شوند، با سرعت فوق‌العاده‌ زیادی در سراسر فضا حرکت می‌کنند.

در حال حاضر این فرضیه وجود دارد که میلیاردها سیاره بی‌ستاره در محدوده کهکشان ما وجود دارند. با‌ این‌ حال، تنها 20 مورد از آن‌ها از زمین (تا سال 2020) مشاهده شده است.

سیاره‌های بی‌ستاره از کجا‌ می‌آیند؟

هنوز مشخص نیست که این اجرام آسمانی چگونه شکل گرفته‌اند (و به سیاره‌های رها تبدیل شدند). با‌ این‌ حال، این فرضیه وجود دارد که بسیاری از این سیاره‌ها ممکن است در سال‌های اولیه جهان ما، زمانی که منظومه‌های ستاره‌ای برای اولین بار در حال شکل‌گیری بوده‌اند، ایجاد شده باشند.

با پیروی از الگویی شبیه به توسعه منظومه شمسی خودمان، تصور می‌شود که این اجرام از تجمع سریع ماده در نزدیکی ستاره مرکزی خود شکل گرفته‌اند. پس از سال‌ها توسعه، این اجرام سیاره‌ای به‌ آرامی از مکان مرکزی خود دور می‌شوند.

بدون کشش گرانشی کافی برای حبس کردن آن‌ها در مدارهای اطراف ستارگان مادرشان (به‌ دلیل فقدان جرم کافی از منظومه ستاره‌ای خود)، تصور‌ می‌شود که این سیاره‌ها به‌ آرامی از منظومه شمسی خود دور شده‌اند تا در نهایت در گرداب فضا گم شوند.

دانشمندان معتقدند که جدیدترین سیاره بی‌ستاره کشف‌شده، نزدیک به 100 سال نوری از ما فاصله دارد و به نام CFBDSIR2149 شناخته‌ می‌شود.

علیرغم فرضیات اساسی ما درباره سیاره‌های بی‌ستاره، اطلاعات بسیار کمی درباره این اجرام آسمانی، منشأ آن‌ها یا مسیرهای نهاییشان وجود دارد. به‌ همین دلیل، آن‌ها یکی از عجیب‌ترین اجرام موجود در جهان امروزی هستند.

 

6. اختروش‌ها

اختروش‌ها به فواره‌های نوری فوق‌العاده روشن گفته می‌شود و اخترشناسان معتقدند که از سیاهچاله‌های کلان جرم در مرکز کهکشان‌ها نیرو می‌گیرند. اختروش‌ها که نزدیک به نیم ‌قرن پیش کشف شده‌اند، از نور، گاز و غباری که با شتاب و سرعتی برابر با سرعت نور از لبه‌های سیاهچاله دور می‌شوند، شکل می‌گیرند.

با توجه به سرعت فوق‌العاده حرکت نور (و تجمع آن به شکل یک جریان شبیه به فواره)، نور کلی که یک اختروش ساطع می‌کند،‌ می‌تواند 10 تا 100 هزار برابر روشن‌تر از کهکشان راه شیری باشد. به‌ همین دلیل، اختروش‌ها در حال حاضر به‌ عنوان درخشان‌ترین اجرام کشف شده در جهان شناخته‌ می‌شوند. برای مقایسه و درک بهتر این موضوع، دانمشندان معتقدند که بعضی از درخشان‌ترین اختروش‌های شناخته شده تقریبا 26 کوادریلیون برابر خورشید ما نور تولید‌ می‌کنند.

اختروش‌ها چگونه کار‌ می‌کنند؟

یک اختروش به ‌دلیل اندازه عظیمش به انرژی زیادی نیاز دارد تا منبع نور خود را تامین کند. اختروش‌ها این کار را از طریق هدایت مواد (گاز، نور و غبار) به‌ دور از قرص افزایشی یک سیاهچاله کلان جرم با سرعتی که به سرعت نور می‌رسد، انجام می‌دهند.

کوچک‌ترین اختروش‌های شناخته‌شده تقریبا معادل 1000 خورشید در هر سال برای ادامه درخشش در جهان نیاز دارند. از آن‌ جایی که ستارگان به معنای واقعی کلمه توسط سیاهچاله مرکزی کهکشان خود «بلعیده»‌ می‌شوند، منابع انرژی موجود به‌ مرور زمان به‌ طور چشمگیری کاهش‌ می‌یابند.

هنگامی که مجموعه ستارگان موجود کاهش‌ یابد، یک اختروش از کار‌ می‌افتد و در یک بازه زمانی نسبتا کوتاه تاریک‌ می‌شود. علیرغم این درک اولیه از اختروش‌ها، محققان هنوز هیچ چیزی درباره عملکرد یا هدف کلی آن‌ها نمی‌دانند. به‌ همین دلیل، آن‌ها را تا حد زیادی یکی از عجیب‌ترین اجرام آسمانی موجود‌ می‌دانند.

 

7. سیاره‌های فراخورشیدی

سیاره‌های فراخورشیدی به سیاره‌هایی می‌گویند که فراتر از قلمرو منظومه شمسی ما وجود دارند. هزاران سیاره در چند دهه گذشته توسط اخترشناسان رصد شده‌اند که هر یک از آن‌ها خواص و ویژگی‌های منحصر به‌ فردی دارند.

اگرچه محدودیت‌های تکنولوژیکی (فعلا) مانع مشاهده این سیاره‌ها از فاصله نزدیک می‌شود، دانشمندان می‌توانند چندین فرضیه اساسی درباره هر یک از این سیاره‌های فراخورشیدی کشف‌شده، استنباط کنند. این فرضیه‌ها شامل اندازه کلی، ترکیب نسبی، مناسب بودن برای زندگی و شباهت آن‌ها به زمین می‌شوند.

در سال‌های اخیر، آژانس‌های فضایی در سراسر جهان توجه ویژه‌ای به سیاره‌های مشابه زمین در دوردست‌های کهکشان راه شیری نشان داده‌اند. تا کنون سیاره‌های متعددی کشف شده‌اند که ویژگی‌های مشابهی با دنیای ما دارند. قابل‌ توجه‌ترین این سیاره‌های فراخورشیدی، پروکسیما b است. سیاره‌ای که در منطقه قابل‌ سکونت پروکسیما قنطورس‌ می‌چرخد.

چند سیاره فراخورشیدی در کیهان وجود دارد؟

تا سال 2020، نزدیک به 4152 سیاره فراخورشیدی توسط رصدخانه‌ها و تلسکوپ‌های مختلف (عمدتا تلسکوپ فضایی کپلر) کشف شد‌اند. با‌ این‌ حال به گفته ناسا، تخمین زده‌ می‌شود که «تقریبا هر ستاره در جهان حداقل یک سیاره» در منظومه شمسی خود داشته باشد. اگر این ادعا درست باشد، احتمالا به‌ طور کلی تریلیون‌ها سیاره در جهان وجود دارد. در آینده‌ دور، دانشمندان امیدوارند که این سیاره‌های فراخورشیدی کلیدی برای تلاش‌ها برای سکونت در سیاره‌های دیگر باشد، زیرا خورشید در نهایت زندگی را در زمین غیرقابل‌ سکونت خواهد کرد.

 

8. ماده تاریک

ماده تاریک عنصری فرضی است که تصور می‌شود تقریبا 85درصد از ماده جهان و 25درصد از کل انرژی خروجی آن را تشکیل می‌دهد. اگرچه هیچ مشاهده تجربی از این عنصر رخ نداده است، اما حضور آن در جهان به‌ دلیل تعدادی از ناهنجاری‌های اخترفیزیکی و گرانشی ثابت شده که با مدل‌های علمی فعلی قابل‌ توضیح نیستند.

ماده تاریک نام خود را از خواص نامرئی خود گرفته است، زیرا به نظر نمی‌رسد با تابش الکترومغناطیسی (نور) تعامل داشته باشد. این امر به‌ نوبه‌ خود به توضیح اینکه چرا این ماده توسط ابزارهای فعلی قابل‌ مشاهده نیست، کمک می‌کند.

چرا ماده تاریک مهم است؟

اگر ماده تاریک واقعا وجود داشته باشد (همان‌طور که دانشمندان بر این اعتقادند)، کشف این ماده می‌تواند نظریه‌ها و فرضیه‌های علمی کنونی درباره جهان را به‌ طور کلی متحول کند.

چرا این طور است؟ برای اینکه ماده تاریک بتواند اثرات گرانشی، انرژی و خواص نامرئی خود را به‌ کار بگیرد، دانشمندان این نظریه را مطرح می‌کنند که باید از ذرات ناشناخته زیر اتمی تشکیل شده باشد. محققان در حال حاضر گزینه‌های متعددی را مشخص کرده‌اند که گمان می‌رود از این ذرات تشکیل شده باشند. از جمله:

• ماده تاریک سرد: ماده‌ای که درحال حاضر ناشناخته است، اما اعتقاد بر این است که به‌ طور خارق‌العاده‌ای به آهستگی در سراسر جهان حرکت می‌کند.
• ویمپ‌ها: مخفف عبارت Weakly Interacting Massive Particles به معنای ذرات پرجرم با برهم‌کنش ضعیف.
• ماده تاریک داغ: شکلی از ماده بسیار پرانرژی است که محققان معتقدند سرعت آن نزدیک به سرعت نور است.
• ماده تاریک باریونی: این ماده به‌ طور ویژه شامل سیاهچاله‌ها، کوتوله‌های قهوه‌ای و ستاره‌های نوترونی می‌شود.

درک ماده تاریک برای جامعه علمی بسیار مهم است، زیرا آن‌ها معتقدند که حضور آن اثر عمیقی بر کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی (از طریق اثر گرانشی) دارد.

با درک این اثر، کیهان‌شناسان بهتر می‌توانند درک کنند که جهان ما مسطح (ثابت)، باز (در حال انبساط)، یا بسته (در حال کوچک شدن) است.

 

9. ریزسیاه‌چاله

ریزسیاه‌چاله یا میکروسیاهچاله‌ها مجموعه‌ای فرضی از سیاهچاله‌ها هستند که برای اولین بار توسط «استیون هاوکینگ» در سال 1971 پیش‌بینی شدند. گمان‌ می‌رود که این ریزسیاهچاله‌ها در سال‌های اولیه کیهان (درحوالی زمان مه‌بنگ) شکل گرفته‌اند.

ریزسیاه‌چاله فرض می‌شوند که در مقایسه با انواع بزرگ‌ترشان بسیار کوچک باشند و ممکن است افق‌های رویدادی به پهنای یک ذره اتمی داشته باشند. دانشمندان درحال حاضر بر این باورند که میلیاردها سیاهچاله کوچک در جهان ما وجود دارند که احتمال بعضی از آن‌ها در منظومه شمسی ما باشند.

آیا شواهدی از ریزسیاه‌چاله در کیهان وجود دارد؟

نه دقیقا. تا به امروز هیچ سیاهچاله کوچکی مشاهده یا مطالعه نشده است. وجود آن‌ها در حال حاضر کاملا تئوری فرضی است. اگرچه ستاره شناسان و فیزیکدانان قادر به تولید (یا بازآفرینی) شواهدی نبوده‌اند که وجود آن‌ها را در جهان تایید کند، با‌ این‌ حال، نظریه‌های فعلی نشان‌ می‌دهند که یک ریزسیاهچاله می‌تواند به اندازه کوه اورست، ماده داشته باشد.

با‌ این‌ حال، برخلاف سیاه‌چاله‌های کلان جرم که تصور می‌شود در مرکز کهکشان‌ها وجود دارند، مشخص نیست که چگونه این ریزسیاه‌چاله‌ها ایجاد شده‌اند. زیرا تصور می‌شود انواع بزرگ‌تر آن‌ها از مرگ ستارگان کلان جرم شکل گرفته باشند.

اگر ریزسیاه‌چاله‌ها کشف شوند (و از مجموعه دیگری از رویدادهای خارج از چرخه زندگی یک ستاره شکل گرفته‌اند)، کشف آن‌ها برای همیشه درک فعلی ما از سیاه‌چاله‌ها در جهان را تغییر‌ می‌دهد.

 

10. پادماده

همان‌طور که از نام آن پیداست، پادماده نقطه مقابل ماده «عادی» است و اولین بار در سال 1932 توسط «پل دیراک» کشف شد. دیراک به‌ دنبال تلاشی برای ترکیب نظریه نسبیت با معادلاتی که مربوط به حرکت الکترون‌ها بودند، فرض کرد که یک ذره (مشابه الکترون اما با بار مخالف) برای انجام محاسباتش (معروف به پوزیترون) باید وجود داشته باشد.

با‌ این‌ حال، دهه 1950 بود که مشاهدات دیراک با ظهور شتاب‌دهنده‌های ذرات مورد آزمایش قرار گرفت. این آزمایش‌ها نه تنها شواهدی مبنی بر وجود پوزیترون‌های دیراک ارائه کردند، بلکه منجر به کشف عناصر پادماده اضافی به نام‌های پاد نوترون، پاد پروتون و پاد اتم شدند.

با ادامه تحقیقات، به‌ زودی کشف شد که وقتی این اشکال پادماده با ماده برخورد‌ می‌کنند، فورا یکدیگر را از بین‌ می‌برند و باعث انفجار ناگهانی انرژی‌ می‌شوند. تا به امروز، پادماده‌ به موضوع آثار علمی تخیلی متعددی تبدیل شده است، زیرا پتانسیل آن برای پیشرفت‌های علمی در قلمرو فیزیک خارق‌العاده است.

پادماده چه نقشی در شکل گیری کیهان داشت؟

وجود پادماده در جهان کاملا نادر است، علیرغم اعتقاد گسترده دانشمندان مبنی بر اینکه نقش حیاتی در شکل‌گیری اولیه جهان ما (در طول مه‌بنگ یا بیگ بنگ) داشته است. در طول این سال‌های شکل‌گیری، دانشمندان فرض می‌کنند که ماده و پادماده باید به یک اندازه و متعادل باشند.

با‌ این‌ حال، با گذشت زمان، اعتقاد بر این است که ماده به‌ عنوان عامل غالب در ترکیب جهان ما، جایگزین پادماده شده است. مشخص نیست چرا این اتفاق افتاده است، زیرا مدل‌های علمی فعلی قادر به توضیح این اختلاف نیستند.

علاوه‌ بر این، اگر پادماده و ماده در این سال‌های اولیه کیهان برابر بودند، از نظر تئوری وجود چنین چیزی در جهان غیرممکن است، زیرا برخورد آن‌ها مدت‌ها پیش یکدیگر را نابود می‌کرد. به‌ همین دلیل، پادماده و بارها ثابت کرده‌اند که مفهومی جذاب هستند و همچنان بعضی از باهوش‌ترین افراد زمین را متحیر می‌کنند.

سخن نهایی

در پایان، جهان به معنای واقعی کلمه حاوی میلیاردها جسم عجیب و غریب است که تخیل انسان را به چالش‌ می‌کشد. از مگنتارها گرفته تا ماده تاریک، دانشمندان پیوسته تحت فشار هستند تا نظریه‌های جدیدی را درباره جهان ما ارائه دهند. در حالی که مفاهیم متعددی برای توضیح این اجرام آسمانی عجیب وجود دارد، درک ما از این اجرام آسمانی به‌ دلیل ناتوانی جامعه علمی در مطالعه بسیاری از این اجرام از نزدیک بسیار محدود است. با‌ این‌ حال، از آنجایی که فناوری با سرعتی نگران‌کننده به پیشرفت خود ادامه‌ می‌دهد، جالب است که ببینیم چه نظریه‌ها و مفاهیم جدیدی توسط ستاره شناسان درباره این اجرام جذاب در آینده بیان خواهد شد.

تلسکوپ یکی از ابزاری است در طی این سال ها به کمک دانشمندان و ستاره شناسان آمده تا عجایب اجرام آسمانی را کشف و بررسی کنند. البته مردم نیز توانستند با خرید تلسکوپ بعضی از عجایب اجرام آسمانی را رصد کنند. شما هم می توانید با خرید تلسکوپ از سایت موسسه طبیعت آسمان شب اجرام اسمانی را تماشا کنید.

برای دانلود مقاله 10 تا از عجیب ترین اجرام آسمانی کهکشان روی لینک کلیک کنید.

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و 10 تا از عجیب ترین اجرام آسمانی کهکشان