ابرنواختر چیست؟

ابرنواختر چیزی است که وقتی یک ستاره به پایان عمر خود می رسد و در یک انفجار درخشان از نور منفجر می شود اتفاق می افتد. ابرنواخترها می توانند برای مدت کوتاهی از کل کهکشان ها بدرخشند و انرژی بیشتری نسبت به خورشید ما در طول عمر خود ساطع کنند. ابر نواخترها می توانند برای مدت کوتاهی از کل کهکشان ها بدرخشند و انرژی بیشتری نسبت به خورشید ما در طول عمر خود ساطع کنند. آنها همچنین منبع اصلی عناصر سنگین در جهان هستند. به گفته ناسا، ابرنواخترها "بزرگترین انفجاری هستند که در فضا رخ می دهد."

✅ ابرنواختر چیست؟

ابرنواختر انفجار یک ستاره عظیم است. انواع مختلفی از ابرنواخترها وجود دارد، اما آنها را می توان به طور کلی به دو نوع اصلی تقسیم کرد: فرار حرارتی یا فروپاشی هسته. این نوع اول در سیستم‌های ستاره‌ای دوتایی اتفاق می‌افتد که در آن حداقل یک ستاره یک کوتوله سفید است و معمولاً نوع Ia SNe نامیده می‌شود. نوع دوم زمانی اتفاق می افتد که ستارگانی با جرم بیشتر از 8 برابر جرم خورشید ما روی خود فرو می ریزند و منفجر می شوند. انواع مختلفی از هر یک از این SNe وجود دارد که هر کدام بر اساس عناصری که در طیف آنها دیده می شود طبقه بندی می شوند.

ابرنواختر چیست؟

✅ بعد از یک ابرنواختر چه اتفاقی می افتد؟

پس از یک ابرنواختر، چند اتفاق مختلف ممکن است رخ دهد. گاهی اوقات ستاره منفجر شده تا حدی به یک سیاهچاله یا یک ستاره نوترونی فرو می ریزد و بقیه جرم به انرژی تبدیل می شود یا از نیروی انفجار منفجر می شود. گاهی اوقات به این ماده منفجر شده «بقایای ابرنواختر» می گویند که نوعی سحابی است. گاهی اوقات اگر ستاره منفجر شده بسیار پرجرم بود، در طول ابرنواختر، یک انفجار طولانی پرتو گاما نیز می تواند اتفاق بیفتد! برخی از مواد ریخته شده به دور سیاهچاله حاصل یا یک ستاره نوترونی می چرخند و سپس از طریق یک جت با سرعتی نزدیک به سرعت نور به بیرون فرستاده می شوند. از آنجایی که ماده بسیار سریع حرکت می کند، می تواند فوتون ها را با انرژی های پرتو گامای بسیار بالا ساطع کند - این انفجار پرتو گاما است!

✅ چه چیزی شروع یک ابرنواختر را نشان می دهد؟

در یک ابرنواختر نوع 1a، فرآیند ابرنواختر زمانی اتفاق می‌افتد که کوتوله سفید در دوتایی جرم بیش از حدی ایجاد کند (چیزی بیش از 1.44 برابر جرم خورشید ما). علت دقیق انفجار هنوز یک منطقه فعال تحقیقاتی است، اما بسیاری فکر می کنند که جرم اضافی باعث می شود هسته کوتوله سفید گرم شود، که منجر به فشار و انرژی زیادی در داخل ستاره می شود که دیگر قادر به پشتیبانی نیست. ، و ستاره به شدت منفجر می شود. در نوع ابرنواختر فروپاشی هسته، شروع ابرنواختر زمانی مشخص می شود که هسته ستاره شروع به ذوب سیلیکون به آهن می کند. معمولاً وقتی عناصر به عناصر سنگین‌تر ادغام می‌شوند، انرژی آزاد می‌شود و این انرژی است که از سقوط ستاره به درون خود جلوگیری می‌کند. با این حال، آهن یک عنصر ویژه است که نیاز به جذب انرژی دارد تا در چیز دیگری ذوب شود. هنگامی که ستاره شروع به ساختن آهن می کند، آهن شروع به گرفتن انرژی می کند و ستاره شروع به سقوط به خود می کند. ستاره به سرعت (~1s) فرو می ریزد و هنگامی که هسته با چگالی بحرانی برخورد می کند، نیروی گرانشی هسته ای بر آن غلبه می کند که دافعه می شود و ماده به شدت به بیرون رانده می شود.

مرگ ستاره ها

✅ وقتی ستاره ها می میرند

بر اساس تحقیقات آژانس فضایی اروپا، به طور متوسط، یک ابرنواختر هر 50 سال یک بار در کهکشانی به اندازه کهکشان راه شیری رخ می دهد. به گفته وزارت انرژی ایالات متحده، این بدان معناست که یک ستاره در هر 10 ثانیه یا بیشتر در جایی در جهان منفجر می شود. حدود 10 میلیون سال پیش، خوشه ای از ابرنواخترها "حباب محلی" را ایجاد کردند، یک حباب گازی به طول 300 سال نوری و به شکل بادام زمینی در محیط بین ستاره ای که منظومه شمسی ما را احاطه کرده است.چگونگی مرگ یک ستاره تا حدی به جرم آن بستگی دارد. برای مثال خورشید ما جرم کافی برای انفجار به عنوان یک ابرنواختر را ندارد. (اگرچه اخبار برای زمین هنوز خوب نیست، زیرا زمانی که خورشید سوخت هسته‌ای خود را تمام کند، شاید چند میلیارد سال دیگر، به غول قرمز تبدیل شود که احتمالاً جهان ما را تبخیر خواهد کرد، قبل از اینکه به تدریج سرد شود و به رنگ سفید تبدیل شود. کوتوله.) اما با مقدار مناسب جرم، یک ستاره می تواند در یک انفجار آتشین بسوزد.

انواع ابر نواختر

✅ انواع ابرنواخترها

یک ستاره می تواند به یکی از دو روش به ابرنواختر تبدیل شود:

ابرنواختر نوع اول: یک ستاره ماده را از همسایه نزدیک خود جمع می کند تا زمانی که یک واکنش هسته ای فراری مشتعل شود.

ابرنواختر نوع دوم: سوخت هسته ای یک ستاره تمام می شود و تحت نیروی گرانش خود فرو می ریزد.

✅ سوپرنواهای نوع دوم

بیایید ابتدا به نوع دوم هیجان انگیزتر نگاه کنیم. برای اینکه یک ستاره به عنوان یک ابرنواختر نوع دوم منفجر شود، باید چندین برابر جرم خورشید باشد (برآوردها بین هشت تا 15 جرم خورشیدی دارند). مانند خورشید، در نهایت هیدروژن و سپس سوخت هلیوم در هسته اش تمام می شود. با این حال، جرم و فشار کافی برای ذوب کربن خواهد داشت. در مرحله بعد، به تدریج عناصر سنگین تری در مرکز جمع می شوند و ستاره لایه های پیاز مانندی از مواد را تشکیل می دهد که عناصر به سمت بیرون ستاره سبک تر می شوند. هنگامی که هسته ستاره از یک جرم خاص (به نام حد چاندراسخار) فراتر می رود، شروع به انفجار می کند. به همین دلیل، این ابر نواخترهای نوع دوم به عنوان ابرنواخترهای فروپاشی هسته نیز شناخته می شونددر نهایت، انفجار از هسته باز می گردد و مواد ستاره ای را به فضا می راند و ابر نواختر را تشکیل می دهد. چیزی که باقی می ماند یک جرم فوق چگال به نام ستاره نوترونی است، جرمی به اندازه شهر که جرم خورشید را در فضای کوچکی جمع می کند. زیرمجموعه‌های ابرنواختر نوع دوم بر اساس منحنی‌های نورشان طبقه‌بندی می‌شوند که چگونگی تغییر شدت نور در طول زمان را توصیف می‌کنند. نور ابرنواخترهای نوع 2-L پس از انفجار به طور پیوسته کاهش می یابد، در حالی که نور ابر نواخترهای نوع 2-P قبل از کاهش مدت طولانی تری ثابت می ماند. هر دو نوع دارای امضای هیدروژن در طیف های خود هستند. ستاره شناسان فکر می کنند ستارگانی با جرم بسیار بیشتر از خورشید (حدود 20 تا 30 جرم خورشید) ممکن است به عنوان یک ابر نواختر منفجر نشوند. در عوض، آنها فرو می ریزند و سیاهچاله ها را تشکیل می دهند.

برای اطلاع از مقاله همه چیز در مورد سیاهچاله ها بر روی لینک کلیک کنید.

✅ ابرنواخترهای نوع یک

فاقد امضای هیدروژنی در طیف نوری خود هستند و عموماً تصور می‌شود که از ستاره‌های کوتوله سفید در یک سیستم ستاره‌ای دوتایی نزدیک سرچشمه می‌گیرند. همانطور که گاز ستاره همراه روی کوتوله سفید انباشته می شود، کوتوله سفید به تدریج فشرده می شود. در نهایت یک واکنش هسته ای فراری را در داخل ایجاد می کند که در نهایت منجر به طغیان ابر نواختر فاجعه آمیز می شود. ستاره شناسان از ابرنواخترهای نوع 1a به عنوان "شمع های استاندارد" برای اندازه گیری فواصل کیهانی استفاده می کنند زیرا تصور می شود همه آنها در اوج خود با درخشندگی یکسان می سوزند. ابرنواخترهای نوع 1b و 1c نیز مانند ابر نواخترهای نوع دوم دچار فروپاشی هسته می شوند، اما بیشتر لایه هیدروژنی بیرونی خود را از دست داده اند. در سال 2014، دانشمندان ستاره همدم کم نور و غیرقابل تشخیص یک ابرنواختر نوع 1b را شناسایی کردند. این جستجو دو دهه طول کشید، زیرا ستاره همراه بسیار ضعیف‌تر از ابرنواختر درخشان می‌درخشید.

تماشای ابر نواختر

✅ تماشای یک سوپرنوا

مطالعات اخیر نشان داده است که ابر نواخترها مانند بلندگوهای غول پیکر مرتعش می شوند و قبل از انفجار یک زمزمه شنیداری ساطع می کنند. در سال 2008، دانشمندان برای اولین بار یک ابر نواختر را در حال انفجار شکار کردند. آلیسیا سودربرگ، اخترشناس، در حالی که به صفحه کامپیوتر خود نگاه می‌کرد، انتظار داشت لکه‌های کوچک درخشان یک ابر نواختر یک ماهه را ببیند. اما چیزی که او و همکارش در عوض دیدند یک انفجار پرتو ایکس عجیب و فوق العاده درخشان پنج دقیقه ای بود.

نتیجه

با این مشاهدات، آنها اولین ستاره شناسانی بودند که یک ستاره را در حال انفجار شکار کردند. ابرنواختر جدید SN 2008D نام گرفت. مطالعات بیشتر نشان داده است که این ابر نواختر دارای برخی خواص غیرعادی است. پائولو ماتزالی، اخترفیزیکدان ایتالیایی در رصدخانه پادووا و مکس، می‌گوید: «مشاهدات و مدل‌سازی‌های ما نشان می‌دهد که این یک رویداد نسبتاً غیرعادی است، که بهتر می‌توان آن را از نظر جسمی که در مرز بین ابرنواخترهای معمولی و انفجارهای پرتو گاما قرار دارد، درک کرد. موسسه اخترفیزیک پلانک در مصاحبه ای در سال 2008 به Space.com گفت. اخیراً، ستاره شناسان درباره یک ابرنواختر تازه کشف شده در کهکشان فرفره هیجان زده شده اند. این ابرنواختر جدید با نام SN 2023ixf و در فاصله 21 میلیون سال نوری از زمین، توجه منجمان حرفه‌ای و آماتور در سراسر جهان را به خود جلب می‌کند که تلسکوپ‌ها و دوربین‌های خود را به سمت نقطه می‌چرخانند تا این پدیده کمی نادر را مشاهده کنند. در انتها باید به این نکته اشاره کرد که برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نجوم و فضا می توانید به سایت آسمان شب مراجعه کنید.

برای دانلود مقاله ابر نواختر چیست؟ روی لینک کلیک کنید

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و ابرنواختر چیست؟

همه چیز در مورد سیاه چاله ها

سیاه چاله ها از جذاب ترین اشیاء در فضا هستند. آنها بسیار متراکم هستند، با چنان جاذبه گرانشی قوی که حتی نور نیز نمی تواند از چنگ آنها فرار کند. کهکشان راه شیری می تواند بیش از 100 میلیون سیاه چاله را در خود جای دهد، اگرچه شناسایی این جانوران پرخور بسیار دشوار است. در قلب کهکشان راه شیری یک سیاه چاله بسیار پرجرم به نام Sagittarius A قرار دارد. طبق بیانیه ناسا، این ساختار عظیم حدود 4 میلیون برابر جرم خورشید است و تقریباً 26000 سال نوری از زمین فاصله دارد. اولین تصویر از یک سیاه چاله در سال 2019 توسط تلسکوپ افق رویداد (EHT) گرفته شد. عکس خیره کننده سیاه چاله در مرکز کهکشان M87 در فاصله 55 میلیون سال نوری از زمین، دانشمندان سراسر جهان را به وجد آورد.

 

 

 

سیاه چاله ها

✅ سیاهچاله ها چگونه تشکیل می شوند؟

انتظار می رود سیاهچاله ها از طریق دو کانال مجزا تشکیل می شوند. طبق مسیر اول، آنها اجساد ستاره ای هستند، بنابراین با مرگ ستاره های عظیم تشکیل می شوند. ستارگانی که جرم تولد آنها تقریباً 8 تا 10 برابر جرم خورشید ما است، وقتی تمام سوخت خود - هیدروژنشان - تمام می شود، منفجر می شوند و می میرند و یک جرم متراکم بسیار فشرده، یک سیاهچاله را پشت سر می گذارند. سیاه‌ چاله‌ای که به‌جا می‌ماند، سیاهچاله‌ای با جرم ستاره‌ای نامیده می‌شود و جرم آن چند برابر جرم خورشید است.

همه ستارگان سیاهچاله ها را پشت سر نمی گذارند، ستارگانی که جرم تولد کمتری دارند، یک ستاره نوترونی یا یک کوتوله سفید را پشت سر نمی گذارند. روش دیگری که سیاهچاله‌ها به وجود می‌آیند، فروپاشی مستقیم گاز است، فرآیندی که انتظار می‌رود سیاهچاله‌های پرجرم‌تری با جرمی از 1000 برابر جرم خورشید تا حتی 100000 برابر جرم خورشید منجر شود. این کانال شکل گیری ستاره سنتی را دور می زند و اعتقاد بر این است که در کیهان اولیه کار می کند و دانه های سیاهچاله عظیم تری تولید می کند.

✅ چه کسی سیاهچاله ها را کشف کرد؟

سیاه چاله ها به عنوان یک راه حل ریاضی دقیق برای معادلات انیشتین پیش بینی شده بودند. معادلات اینشتین شکل فضای اطراف ماده را توصیف می کند. نظریه نسبیت عام هندسه یا شکل را به توزیع جزئی ماده مرتبط می کند. راه حل سیاهچاله توسط کارل شوارتزشیلد در سال 1915 یافت شد، و این مناطق - سیاهچاله ها - یافت شدند که فضا را به شدت منحرف می کنند و سوراخی در بافت فضازمان ایجاد می کنند. در آن زمان مشخص نبود که آیا اینها با اجرام واقعی در جهان مطابقت دارند یا خیر. با گذشت زمان، همانطور که سایر محصولات نهایی مرگ ستارگان، یعنی ستاره های نوترونی که به عنوان تپ اختر دیده می شدند، شناسایی شدند، مشخص شد که سیاهچاله ها واقعی هستند و باید وجود داشته باشند. اولین سیاهچاله کشف شده Cygnus-X1 بود.

مرگ سیاه چاله

 

 

✅ آیا سیاهچاله ها می میرند؟

سیاه چاله ها به خودی خود نمی میرند، اما از نظر تئوری پیش بینی می شود که در نهایت به آرامی در مقیاس های زمانی بسیار طولانی تبخیر شوند. سیاه چاله ها با تجمع ماده ای که در نزدیکی آن قرار دارند رشد می کنند که توسط گرانش بسیار زیاد آنها به داخل کشیده می شود. هاوکینگ پیش‌بینی کرد که سیاه‌ چاله‌ ها نیز می‌توانند انرژی را ساطع کنند و بسیار آهسته کوچک شوند. تئوری کوانتومی نشان می دهد که ذرات مجازی همیشه وجود دارند که به وجود می آیند و خارج می شوند. هنگامی که این اتفاق می افتد، یک ذره و ضد ذره همراه آن ظاهر می شوند. با این حال، آنها همچنین می توانند دوباره ترکیب شوند و دوباره ناپدید شوند.

وقتی این فرآیند در نزدیکی افق رویداد یک سیاه چاله اتفاق می افتد، اتفاقات عجیبی می تواند رخ دهد. به جای اینکه جفت ذره برای لحظه ای وجود داشته باشد و سپس یکدیگر را نابود کند، یکی از آنها می تواند توسط گرانش به داخل سیاهچاله بیفتد، در حالی که ذره دیگر می تواند به فضا پرواز کند. در بازه‌های زمانی بسیار طولانی، ما در مورد مقیاس‌های زمانی صحبت می‌کنیم که بسیار طولانی‌تر از سن جهان ما هستند، این نظریه بیان می‌کند که این قطره ذرات فراری باعث می‌شود سیاه‌چاله به آرامی تبخیر شود.

 

سیاه چاله و کرم چاله

 

✅ آیا سیاهچاله ها کرمچاله هستند؟

هیچ سیاه چاله ای کرم چاله نیست. کرم چاله ها را می توان تونل هایی دانست که دو نقطه مجزا در فضا و زمان را به هم متصل می کنند. اعتقاد بر این است که درون سیاه چاله‌ ها می‌تواند حاوی یک کرم چاله باشد، سوراخ فضازمان است، که می‌تواند دریچه‌ای را به نقطه دیگری در فضازمان حتی در یک جهان متفاوت ارائه دهد. آلبرت اینشتین برای اولین بار در سال 1916 با نظریه نسبیت عام خود وجود سیاه چاله ها را پیش بینی کرد. اصطلاح "سیاه چاله" سال ها بعد در سال 1967 توسط ستاره شناس آمریکایی جان ویلر ابداع شد. پس از چندین دهه که سیاه چاله ها تنها به عنوان اجسام نظری شناخته می شوند. اولین سیاهچاله ای که تا به حال کشف شد Cygnus X-1 بود که در کهکشان راه شیری در صورت فلکی ماکیان، قرار داشت. به گفته ناسا، ستاره شناسان اولین نشانه های سیاهچاله را در سال 1964 مشاهده کردند، زمانی که موشکی که به صدا در آمد منابع آسمانی اشعه ایکس را شناسایی کرد.

در سال 1971، ستاره شناسان تشخیص دادند که پرتوهای ایکس از یک ستاره آبی درخشان می آید که به دور یک جسم تاریک عجیب می چرخد. پیشنهاد شد که پرتوهای ایکس شناسایی‌شده در نتیجه دور شدن مواد ستاره‌ای از ستاره درخشان و «بلوره شدن» توسط جسم تاریک - یک سیاه‌چاله همه‌گیر- است. به گفته موسسه علوم تلسکوپ فضایی (STScI) تقریباً از هر هزار ستاره یک ستاره آنقدر جرم دارد که به سیاهچاله تبدیل شود. از آنجایی که کهکشان راه شیری دارای بیش از 100 میلیارد آمار است، کهکشان خانگی ما باید حدود 100 میلیون سیاه چاله را در خود جای دهد. اگرچه کشف سیاه چاله ها کار دشواری است و برآوردهای ناسا نشان می دهد که ممکن است بین 10 میلیون تا یک میلیارد سیاه چاله ستاره ای در کهکشان راه شیری وجود داشته باشد.

 

برای اطلاع از مقاله دوربین دو چشمی برای رصد ستارگان بر روی لینک کلیک کنید.

✅ نزدیکترین سیاهچاله به زمین

نزدیکترین سیاهچاله به زمین "تک شاخ" نام دارد و در فاصله 1500 سال نوری از زمین قرار دارد. نام مستعار معنایی دوگانه دارد. نامزد سیاهچاله نه تنها در صورت فلکی تک شاخ ("تک شاخ") ساکن است، بلکه جرم بسیار کم آن - تقریباً سه برابر خورشید - آن را تقریباً در نوع خود بی نظیر می کند. در سال 2019، تلسکوپ افق رویداد (EHT) اولین تصویر ثبت شده از یک سیاهچاله را منتشر کرد. EHT سیاه چاله را در مرکز کهکشان M87 دید در حالی که تلسکوپ در حال بررسی افق رویداد یا منطقه گذشته بود که هیچ چیز نمی تواند از سیاه چاله فرار کند. تصویر از دست دادن ناگهانی فوتون ها (ذرات نور) را ترسیم می کند. اکنون که اخترشناسان می دانند سیاه چاله چگونه به نظر می رسد، منطقه جدیدی از تحقیقات در مورد سیاه چاله ها را باز می کند. در سال 2021، ستاره شناسان نمایی جدید از سیاهچاله غول پیکر در مرکز M87 را نشان دادند که نشان می دهد ساختار عظیم در نور قطبی شده چگونه به نظر می رسد. از آنجایی که امواج نور پلاریزه دارای جهت گیری و روشنایی متفاوتی نسبت به نور غیرقطبی هستند، تصویر جدید سیاه چاله را با جزئیات بیشتری نشان می دهد. قطبش نشانه میدان های مغناطیسی است و تصویر به وضوح نشان می دهد که حلقه سیاهچاله مغناطیسی شده است.

لایه های سیاه چاله ها

 

✅ لایه های سیاه چاله ها

در ماه مه 2022، دانشمندان اولین تصویر تاریخی از سیاهچاله کلان جرم در مرکز کهکشان ما - Sagitarrius A* را نشان دادند. سیاهچاله ها دارای سه "لایه" هستند: افق رخداد بیرونی و درونی و تکینگی. افق رویداد یک سیاهچاله مرزی در اطراف دهانه سیاهچاله است که نور نمی تواند از آن بگریزد. هنگامی که یک ذره از افق رویداد عبور کند، نمی تواند آن را ترک کند. گرانش در سراسر افق رویداد ثابت است.ناحیه داخلی سیاه چاله، جایی که جرم جسم در آن قرار دارد، به عنوان تکینگی آن شناخته می شود، نقطه واحدی در فضا-زمان که جرم سیاهچاله در آن متمرکز است. دانشمندان نمی توانند سیاهچاله ها را همانطور که می توانند ستاره ها و دیگر اجرام در فضا را ببینند، ببینند. درعوض، اخترشناسان باید به تشخیص تشعشعاتی که سیاه چاله‌ ها در اثر کشیده شدن غبار و گاز به درون موجودات متراکم ساطع می‌کنند، تکیه کنند. اما سیاه چاله های کلان پرجرم که در مرکز یک کهکشان قرار دارند، ممکن است توسط غبار و گاز غلیظ اطراف خود پوشیده شوند، که می تواند از انتشار گازهای گلخانه ای جلوگیری کند.  گاهی اوقات، هنگامی که ماده به سمت سیاه چاله کشیده می شود، به جای اینکه به درون ماو کشیده شود، از افق رویداد خارج می شود و به بیرون پرتاب می شود. جت های درخشانی از مواد که با سرعت های نزدیک به نسبیتی حرکت می کنند ایجاد می شوند. اگرچه سیاه چاله دیده نشده است، اما این جت های قدرتمند را می توان از فواصل دور مشاهده کرد.

✅ سیاهچاله های ستاره ای کوچک اما کشنده

هنگامی که یک ستاره از طریق آخرین سوخت خود می سوزد، جسم ممکن است سقوط کند یا به درون خود بیفتد. برای ستارگان کوچک تر (آنهایی که جرم آنها تقریباً سه برابر خورشید است)، هسته جدید به یک ستاره نوترونی یا یک کوتوله سفید تبدیل خواهد شد. اما وقتی یک ستاره بزرگتر فرو می ریزد، به فشرده شدن ادامه می دهد و یک سیاه چاله ستاره ای ایجاد می کند. سیاهچاله هایی که از فروپاشی ستارگانمنفرد به وجود آمده اند نسبتا کوچک اما به طرز باورنکردنی متراکم هستند. یکی از این اجرام بیش از سه برابر جرم خورشید به قطر یک شهر بسته می شود. این منجر به نیروی گرانشی دیوانه‌واری می‌شود که اجسام اطراف جسم را می‌کشد. سیاه‌ چاله‌ های ستاره‌ای پس از آن، غبار و گاز کهکشان‌های اطراف خود را مصرف می‌کنند که باعث می‌شود اندازه آن‌ها رشد کنند. 

 

نتیجه

 خطرناک ترین سیاه چاله در کیهان مواردی هستند که بعد از مرگ ستاره بوجود آمده اند. خطرناک ترین سیاه چاله شما را به داخل خود می بلعد و تکه تکه می کند. در این مقاله در مورد سیاه چاله ها و انواع سیاه چاله ها مطالبی را ذکر کردیم. همچنین در مورد چگونگی تشکیل سیاه چاله ها و نحوه از بین رفتن سیاه چاله ها مباحثی را عنوان کردیم. انواع سیاه چاله ها با کرم چاله ها تفاوت دارند، کرم چاله ها تونل هایی هستند که دو نقطه مجزا در فضا و زمان را به هم متصل می کنند. شما می توانید برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص فضا، مسائل نجومی و خرید تجهیزات عکاسی نجومی به سایت آسمان شب مراجعه کنید.

 

برای دانلود مقاله همه چیز در مورد سیاه چاله ها روی لینک کلیک کنید

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و همه چیز در مورد سیاه چاله ها

اکتشافات تلسکوپ فضایی جیمز وب

تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا ممکن است سال ها از برنامه زمان بندی عقب مانده باشد و بیش از 10 میلیارد دلار هزینه تلسکوپ فضایی جیمز وب شده باشد، اما در اولین سال گردش خود در مدار، نشان داد که هزینه تلسکوپ فضایی جیمز وب بی فایده نیوده است.

تلسکوپ فضایی وب در روز کریسمس سال 2021 پرتاب شد و حدود یک ماه بعد در 24 ژانویه وارد مدار شد. این جهان را از طریق نور مادون قرمز که برای چشم انسان نامرئی است اما می تواند از گاز و غبار متراکم عبور کند و بسیاری از جنبه های پنهان کیهان را آشکار کند، می بیند. در اینجا پنج کشف اخیر از تلسکوپ فضایی جیمز وب ساخت ناسا وجود دارد که ذهن ما را متحیر کرد.

 

[caption id="attachment_14005" align="aligncenter" width="413"] قلب یخی ابر فضایی[/caption]

✅ کشف قلب یخی ابر فضایی

ستاره شناسان از تلسکوپ فضایی جیمز وب ساخت ناسا برای بررسی یک ابر مولکولی به نام Chameleon 1 استفاده کردند. این ابر که حدود ۶۳۰ سال نوری از زمین فاصله دارد، خانه جمعیت متنوعی از سردترین یخهای جهان است.

درون ابر مولکولی که ده‌ها ستاره جدید را تشکیل می‌دهد، اشکال منجمد آب، آمونیاک، متانول، متان و حتی کربونیل سولفید وجود دارد. این مواد نه تنها برای ساختن ستارگان و سیارات عالی هستند، بلکه می توانند بلوک های سازنده حیات نیز باشند. یخ هایی مانند یخ هایی که در اینجا یافت می شوند می توانند تمام کربن، هیدروژن، اکسیژن، نیتروژن و گوگرد مورد نیاز برای تشکیل سیارات جدید، از جمله سیارات قابل سکونت مانند زمین را تامین کنند. آنها همچنین در جوهای سیاره ای برای ساخت قندها، الکل ها و حتی اسیدهای آمینه استفاده می شوند.

✅ شناسایی یک سیاره فراخورشیدی

ماهواره بررسی سیارات فراخورشیدی در حال عبور ناسا (TESS) آنچه را که فکر می کرد می تواند یک سیاره باشد، شناسایی کرد: یک جهان کوچک و سنگی که به دور یک ستاره در صورت فلکی اکتان، 41 سال نوری از زمین می چرخد. یک تیم از محققان به رهبری ستاره شناس کوین استیونسون و همکار فوق دکترا Jacob Lustig-Yaeger در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز از وب برای تماشای شیب در نور ستاره استفاده کردند، که اگر سیاره ای به دور آن بچرخد اتفاق می افتد. این blips حمل و نقل نامیده می شود.

محققان از تلسکوپ فضایی جیمز وب برای تجزیه و تحلیل جو سیاره استفاده کردند و در حالی که آنها قادر به نتیجه گیری قطعی نبودند، چند چیز را یاد گرفتند. وب اشاره کرد که جهان نمی تواند یک جو فوق العاده متراکم مانند تیتان قمر زحل داشته باشد و چند صد درجه گرمتر از زمین است که می تواند ان را بیشتر شبیه زهره کند. ستاره شناسان شانس دیگری برای مشاهده دوباره این سیاره در طول تابستان و انجام تجزیه و تحلیل پیگیری در حضور بالقوه جو خواهند داشت. مشاهدات پیگیری برای تابستان امسال برنامه ریزی شده است.

[caption id="attachment_14007" align="aligncenter" width="413"] جاسوسی تلسکوپ فضایی جیمز وب[/caption]

✅ جاسوسی تلسکوپ فضایی جیمز وب در مهدکودک ستارگان

تقریبا 200،000 سال نوری از زمین یک مهد ستاره ای فعال به نام NGC 346 است. تعبیه شده در ابر ماژلانی کوچک (SMC)، شاخه ای از کهکشان راه شیری، این مهد کودک ستاره ای کودک پوستر برای مطالعه چگونگی شکل گیری ستاره ها است. یک تصویر جدید از این منطقه که توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب گرفته شده است، می تواند بینش جدیدی از چگونگی شکل گیری ستاره های اولیه در 10 میلیارد سال پیش، در دوره ای به نام "ظهر کیهانی" را نشان دهد.

بر خلاف کهکشان راه شیری، SMC حاوی غلظت کمتری از عناصر به نام "فلزات" است که به معنای عناصر سنگین تر از هیدروژن یا هلیوم است. این غلظت ها نشان دهنده یک فرصت منحصر به فرد برای مطالعه کهکشان ها در جهان اولیه است، زمانی که تشکیل ستاره در اوج خود بود. با تشکر از نزدیکی ان، ما توانستیم SMC را با چندین تلسکوپ مطالعه کنیم، اما هنوز هم یک معما باقی مانده است. این تا زمانی بود که تلسکوپ فضایی جیمز وب با چشمان تازه به آن نگاه کرد و بیش از 33،000 ستاره جوان را نشان داد.

برای اطلاع از مقاله هرآنچه که باید در مورد تلسکوپ بدانید؟ بر روی لینک کلیک کنید

✅ دیسک های زباله گرد و غبار

با وجود اینکه کوتوله های قرمز بزرگترین جمعیت ستاره ای در کهکشان ما هستند، دیدن کوتوله های قرمز در طیف مرئی بسیار دشوار است. برای این منظور، آنها یک هدف ایده ال برای تلسکوپ فضایی جیمز وب به منظور مشاهده آنها در طیف مادون قرمز ایجاد می کنند. تلسکوپ جیمز وب اخیرا به یک کوتوله قرمز به نام AU Microscopi خیره شده است که توسط یک دیسک تشکیل دهنده سیاره از گاز و گرد و غبار احاطه شده است.

ستاره شناسان پیش از این دو هدف سیاره فراخورشیدی را به لطف تلسکوپ شکار سیاره فراخورشیدی ناسا، TESS، شناسایی کرده بودند. محققان همچنین متوجه شدند که دیسک آوار روشن تر از حد انتظار و نزدیک به ستاره است.ستاره شناسان امیدوارند که این سیارات را با کمک تلسکوپ فضایی جیمز وب و همچنین سایر جزئیات هیجان انگیز که می تواند در این دیسک گرد و غبار پنهان شود، تایید کند.

 

[caption id="attachment_14008" align="aligncenter" width="413"] نخود سبز کهکشانی[/caption]

✅ نخود سبز کهکشانی

تلسکوپ جیمز وب اخیرا از گروهی از کهکشان های دور در حیاط خلوت کیهانی ما تصویربرداری کرده و متوجه شده است که آنها ویژگی های مشترکی با یک گروه نادر از کهکشان ها به نام نخود سبز دارند. این کهکشان ها برای اولین بار در تصویر دقیق میدان عمیق تلسکوپ جیمز وب شناسایی شدند و پس از ان تجزیه و تحلیل شدند و حساسیت منحصر به فرد تلسکوپ جیمز وب برای اولین بار مقدار اکسیژن موجود را نشان داد.

کهکشان های نخود سبز که برای اولین بار در سال 2009 کشف شدند، به عنوان نقاط سبز کوچک، گرد و حل نشده در آسمان ظاهر می شوند. تنها 0.1 درصد از کهکشان های مجاور را تشکیل می دهند، آنچه که این کهکشان های کوچک فاقد اندازه هستند، در تولد ستاره ای جبران می شوند.به گفته محققان، یکی از این کهکشان ها یکی از ابتدایی ترین کهکشان های شیمیایی کشف شده است و می تواند از زمانی که جهان بسیار جوان بود، باشد.

جیمز رودز، سرپرست تحقیقات، اخترفیزیکدان مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در مریلند، در بیانیه‌ای گفت: «با اثر انگشت‌های شیمیایی دقیق از این کهکشان‌های اولیه، می‌بینیم که آن‌ها شامل اولیه‌ترین کهکشانی است که تاکنون شناسایی شده است». او گفت: «در عین حال، ما می‌توانیم این کهکشان‌ها را از سپیده‌دم کیهان به کهکشان‌های مشابه نزدیک که می‌توانیم با جزئیات بسیار بیشتری مطالعه کنیم، متصل کنیم.

نتیجه

ما در این مقاله به تصاویر و کشفیات تلسکوپ جیمز وب پرداختیم. باید بدانید که امید است تلسکوپ جیمز وب بتواند زوایای پنهانی از کیهان را به بشر نشان دهد. کشفیات تلسکوپ فضایی جیمز وب این را نشان می دهد که ستاره های دیگر و یا سیارات دیگری دورتر از ما وجود دارند. همچنین قدرت زوم تلسکوپ جیمز وب به حدی است که می تواند شما را وارد دنیاهای جدید کند. شما می توانید با یک جستجوی ساده در اینترنت شاهد قدرت زوم تلسکوپ جیمز وب باشید و تصاویر آن را مشاهده کنید.

برای دانلود مقاله اکتشافات تلسکوپ فضایی جیمز وب روی لینک کلیک کنید

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و اکتشافات تلسکوپ فضایی جیمز وب

معرفی و بررسی تلسکوپ اشمیت‌کاسگرین سلسترون مدل EdgHD 8

تلسکوپ سلسترون EdgeHD 8 کوچکترین تلسکوپ، سری تلسکوپ های EdgeHD است. انواع تلسکوپ های EdgeHD در طراحی و ساخت نوری نسبت به Schmidt-Cassegrains اصلی برتر است که Celestron بیش از 50 سال است که به فروش می رساند و دارای پیشرفت های متعددی است که به ویژه برای عکاسی نجومی مفید است. می توان گفت یکی از بهترین تلسکوپ های سلسترون به شمار می آید. تلسکوپ های EdgeHD در مدل های 8 "، 9.25"، 11"و 14" ارائه می شوند، اگرچه مدل 8 "رایج ترین است و در واقع اگر شما یک رصدخانه دائمی و بودجه بالا نداشته باشید، احتمالا تنها مدلی است که می توانید به طور واقعی برای استفاده از تصویربرداری آماتور  در نظر بگیرید.

 

✅ طراحی تلسکوپ سلسترون مدل EdgeHD 8

طراحی EdgeHD یک « تلسکوپ اشمیت کاسگرن آپلاناتیک » است. چیزی که اساساً به آن خلاصه می شود، یک تلسکوپ اشمیت-کاسگرین با عدسی های تصحیح کننده در داخل لوله بافل تلسکوپ سلسترون برای جبران انحرافات لبه میدان است که در طراحی نوری معمولی SCT وجود دارد. مشخصات دقیق فراتر از این تا حد زیادی اختصاصی هستند. EdgeHD را می‌توان با خط «ACF» مید (RCX سابق) مقایسه کرد، اما دارای پیشرفت‌های مکانیکی است که تلسکوپ‌های ACF فاقد آن هستند، همراه با طیف وسیع‌تری از گزینه‌های کاهنده کانونی – یعنی در قالب سیستم HyperStar Starizona.

به غیر از لنزهای اصلاح کننده، تلسکوپ سلسترون EdgeHD 8 مانند هر اشمیت-کاسگرین دیگری کار می کند. هیچ از دست دادن قابل توجهی در توانایی جمع آوری نور به لنزها وجود ندارد. اپتیک ها همه با پوشش های Starbright XLT Celestron پوشیده شده اند. و از نظر بصری، احتمالاً برای تشخیص تفاوت بین EdgeHD و یک اشمیت کاسگرین 8 اینچی معمولی سخت خواهید بود، مگر اینکه در مورد نحوه نگاه کردن ستاره ها در لبه میدان دید در فضای کم مصرف بسیار خاص باشید.

چشمی با زاویه باز 2 اینچی. تصحیح اغمای خفیف EdgeHD و میدانی کمتر از مسطح برای اکثر چشمی ها قابل توجه نیست، که یا دارای انحرافات خاص خود به سمت لبه میدان هستند یا میدان به اندازه کافی گسترده برای نشان دادن هرگونه کما وجود ندارد. بیشتر چشمی‌ها، به‌ویژه زاویه‌ی باز، میدان‌های صافی ندارند، که تمایل دارد انحنای میدان ذاتی در یک SCT معمولی را از بین ببرد یا از بین ببرد. مزایای واقعی اپتیک EdgeHD فقط با یک دوربین کاملاً آشکار می شود.

علاوه بر اپتیک EdgeHD، تنها تغییر قابل توجه دیگر نسبت به EdgeHD 8 در مقایسه با SCT معمولی 8 اینچی مانند آنچه که توسط Celestron ارائه می شود این است که قطر لوله بافل در واقع 2 اینچ است، بنابراین حتی با عریض ترین 2 اینچ نیز هیچ رنگ بندی وجود ندارد. چشمی یا سنسورهای دوربین با فرمت بزرگ.

 

 

مکانیک تلسکوپ سلسترون تلسکوپ

✅ مکانیک تلسکوپ سلسترون EdgeHD 8

تلسکوپ سلسترون EdgeHD 8 به همان روشی که تقریباً همه SCTها انجام می دهند، با لغزش آینه اولیه در امتداد یک میله رزوه ای در داخل تلسکوپ، فوکوس می کند. سلسترون برای مقابله با "شکست آینه" بالقوه در طول نوردهی طولانی، یک جفت دستگیره قفل کننده اضافه کرده است تا آینه اولیه را در یک موقعیت ثابت پس از رسیدن به فوکوس ثابت کند.

برای تطبیق تلسکوپ سلسترون EdgeHD 8، نوک و شیب آینه ثانویه را با مجموعه ای از 3 پیچ سر فیلیپس تنظیم می کنید. برخی افراد ترجیح می دهند این پیچ ها را با پیچ های شست جایگزین کنند. با این حال، ما این را توصیه نمی‌کنیم، زیرا پیچ‌های انگشتی تمایل دارند آنقدر سفت و محکم نمانند تا در طول یک سفر با ماشین یا حتی یک جلسه تصویربرداری طولانی، کولیماسیون را حفظ کنند.

یکی از پیشرفت‌هایی که سلسترون در لوله‌های نوری EdgeHD انجام داده است، مجموعه‌ای از دریچه‌های عقب برای کمک به تسریع زمان خنک شدن است. هوای گرم محبوس شده در داخل لوله می تواند مانع از توانایی اسکوپ برای دستیابی به تصاویر واضح شود. این دریچه‌ها همچنین دارای فیلترهای درجه HEPA هستند تا گرده‌ها، گرد و غبار و سایر زباله‌ها را که می‌توانند اپتیک تلسکوپ را آلوده کنند و به سختی حذف شوند، وارد نکنند. یکی دیگر از پیشرفت ها به شکل یک دسته حمل متصل در انتهای پشت لوله تلسکوپ است.

همانند تمام SCT های سلسترون به جز C5 ، EdgeHD 8 با سیستم HyperStar Starizona سازگار است، مجموعه ای از لنزهای اصلاح کننده که با جایگزین کردن آینه ثانویه، تلسکوپ را به یک دوربین f/2 Schmidt تبدیل می کند. با این حال، اگر هدف اصلی شما استفاده از این محدوده در f/2 است، توصیه می‌کنیم فقط RASA 8 اینچی Celestron را تهیه کنید، زیرا ارزان‌تر از تجهیز EdgeHD 8 با Hyperstar است و دارای سیستم فوکوس بهتری است که برای تحمل‌ها طراحی شده است. تلسکوپ f/2، و بیشتر سنسورهای مختلف را در خود جای می دهد.

اتصال لوازم جانبی تلسکوپ به پشت تلسکوپ سلسترون EdgeHD 8 مانند هر SCT با رزوه‌های استاندارد درگاه عقب است، در حالی که دامنه با انتخاب شما از دم کبوتر به سبک Vixen یا دم کبوتر به سبک "CGE" ارائه می‌شود که برای همه مناسب است. مقاصد مشابه یک صفحه دم کبوتری به سبک Losmandy D است. می‌توانید دم کبوتر دوم را به بالای لوله به لوازم جانبی قلک مانند دسته‌های حمل اضافی یا یک محدوده راهنما متصل کنید.

✅لوازم جانبی

تلسکوپ سلسترون EdgeHD 8 دارای پشت بصری 1.25 اینچی، مورب ستاره منشوری 1.25 اینچی و چشمی بشکه ای 40 میلی متری و 1.25 اینچی Plossl است که بزرگنمایی 51 برابری را ارائه می دهد. توصیه می‌کنیم اگر قصد مشاهده زیاد دارید، مورب را با مدل 2 اینچی جایگزین کنید، اما منشور 1.25 اینچی این کار را انجام می‌دهد. Plossl 40 میلی‌متری، در حالی که استفاده از آن کاملاً تیز و راحت است، میدان دید باریکی در حدود 40 درجه دارد - در مقایسه با Plossl معمولی در 50-55 درجه. این محدودیت یک امتیاز است که آن را در قطر 1.25 اینچ قرار می دهد.

برای یک یاب، EdgeHD 8 با یک یاب مستقیم 9x50 میلی‌متری ارائه شده است که بر روی یک براکت نسبتاً غیر استاندارد در کناره تلسکوپ نصب شده است. این یاب ستارگانی با قدری کم‌تر از چشم غیرمسلح را به شما نشان می‌دهد و میدان دیدی در حدود 5 درجه یا 10 ماه کامل دارد، با نمای وارونه و خطوط متقاطع استاندارد. از آنجایی که تلسکوپ سلسترون EdgeHD 8 تقریباً مطمئناً چیزی است که در یک پایه GoTo استفاده می کنید، این یاب مسلماً بیش از حد است. و اگر در مورد وزن نگران هستید، جایگزین کردن آن با یک نقطه قرمز سبک وزن یا دید بازتابی تصمیم بسیار عاقلانه ای خواهد بود.

 

 

برای اطلاع از مقاله عکاسی از کهکشان راه شیری چگونه است؟ بر روی لینک کلیک کنید

✅ توصیه ها

Edgehd 8 با کاهش دهنده 0.7x Celestron هنوز بیش از 1400 میلی متر در فاصله کانونی است و بنابراین به یک کوه استوایی آلمانی خوب ، دقیق و پایدار نیاز دارد تا آن را برای هر نوع تصویربرداری آماده کند - و شما نباید حتی اگر نیز امتیازاتی کسب کنید با استفاده از آن با یک hyperstar در f/2 استفاده کنید. دکل شما احتمالاً بیش از 20-25 پوند وزن دارد وقتی همه چیز گفته شد و تمام شد. بنابراین ، یک Sky Watcher EQ6R ، Celestron CGX یا به همین ترتیب سنگین، حداقل کلاس بار بار است که ما برای پشتیبانی از این تلسکوپ توصیه می کنیم.

 

 

✅ قابلیت های اخترفوتوگرافی

هنگامی که در بالای یک کوه خوب مانند Sky-Watcher EQ6R یا Celestron CGX نصب می شود، همراه با هدایت خودکار مناسب، یک کاهش دهنده کانونی 0.7 برابر یا HyperStar، یک دوربین خوب مانند ZWO ASI294MC (هر چند یک DSLR انجام می دهد)، EdgeHD 8 یک نیروگاه برای تصویربرداری در اعماق آسمان است. در f/7، شما می توانید به دنبال کهکشان ها، سحابی های کوچکتر و خوشه های ستاره ای بروید، در حالی که در f /2 دامنه برای تصاویر میدان گسترده ای از خوشه های ستاره ای، سحابی ها و گروه های کهکشانی مناسب است.

با استفاده از یک لنز بارلو یا کانونی و دوربین فیلمبرداری CMOS با سرعت بالا و پر سرعت ، همانطور که قبلاً ذکر شد ، EdgeHD 8 همچنین یک تصویربرداری سیاره ای دیدنی در هر محیطی است (هرچند دیدن خوب به شما کمک می کند).

 

 

✅ با تلسکوپ سلسترون  EdgeHD چی چیزی می توانید ببینید؟

Edgehd 8 زمینه ای عالی برای مشاهده ماه ، سیارات و اشیاء با آسمان عمیق است. برای اشیاء آسمان عمیق ، حداکثر میدان دید که می توانید با این دامنه به دست آورید و یک چشم با زاویه دید 2 اینچی در حدود 1.3 درجه یا حدود 2.5 برابر قطر زاویه ای ماه کامل است. یک Dobsonian معمولی 8 اینچی می تواند تا 2.25 درجه انجام دهد ، بنابراین Edgehd 8 با مقایسه کمی تنگ است ، اما خیلی بد نیست.

مانند هر ابزاری با حدود 8 اینچ دیافراگم ، EdgeHD هیچ مشکلی در حل و فصل خوشه های کروی در ستاره های فردی در اکثر شرایط مشاهده ، تقریباً صرف نظر از سطح آلودگی نور شما نخواهد داشت. شما همچنین می توانید هزاران خوشه ستاره باز را ببینید ، هرچند که بزرگتر ممکن است در حوزه دیدگاه کاملاً مناسب نباشد. سحابی های سیاره ای روشن تر و جمع و جور مانند چشم گربه یا سیاره چشمک زن به عنوان فیوزهای آبی ، سبز یا آکوامارین به نظر می رسد ، با جزئیات کوچک که در لحظاتی از شرایط دیدنی استثنایی قابل مشاهده است. سحابی های انتشار روشن مانند Orion (M42) ، تالاب (M8) و قو (M17) حتی در زیر آسمان حومه قابل مشاهده هستند ، اما با آسمان تاریک و یا فیلتر سحابی UHC خوب مانند Orion ultrablock بسیار بهبود می یابند.

کهکشان ها در طول آسمان شب بسیار فراوان هستند ، اما شما به آسمان تاریک عاری از آلودگی قابل توجه نور نیاز خواهید داشت تا بخش اعظم آنها را علاوه بر لکه های فازی کم رنگ با Edgehd 8 یا در واقع هر تلسکوپی ببینید. با این حال ، در زیر آسمان تاریک ، می توانید انتظار داشته باشید که بازوهای مارپیچی را در M51 ، M33 ، M101 و M81 در بزرگنمایی های کم ، حداقل تا حدودی مشاهده کنید.

کهکشان هایی با خطوط برجسته گرد و غبار مانند M82 ، M64 و M104 (The Sombrero) قابل توجه هستند و بیشتر اوقات جزئیات خود را در نگاه اول نشان می دهند. و البته بسیاری از جفت ها ، گروه ها و خوشه های کهکشان نیز قابل مشاهده هستند ، به طور عمده در آسمان بهار و پاییز که به دور از هواپیمای شیری خودمان در صورتهای فلکی مانند دراکو ، اورسا سرگرد ، لئو ، برنیکس، فورناکس و مجسمه ساز به سر می برند.

Edgehd 8 البته زمینه ای عالی برای مشاهده ماه و سیارات است. مطمئناً می توانید مراحل زهره و جیوه ریز و همچنین چند مارک تاریک و کلاه های یخ قطبی را در مریخ مشاهده کنید. همچنین می توانید یک تن جزئیات را در ماه مشاهده کنید ، با دهانه ها و سایر ویژگی ها فقط مایل در طول لحظه های دیدن خوب و با سایه های مداوم در حال تغییر بسته به اینکه ماه در مدار خود قرار دارد.

کمربندهای ابری مشتری تیز و رنگارنگ به نظر می رسند ، با نقطه قرمز عالی نیز وجود دارد. هنگامی که چهار قمر بزرگ گالیله (IO ، Europa ، Ganymede و Callisto) در جلوی آن حمل می شوند ، می توان قمر ها را به عنوان دیسک های ریز و درشت با سایه های سیاه کاملاً گرد که در آن در کمربندهای ابر سیاره قرار دارد ، حل کرد. Edgehd 8 همچنین مشکلی برای نشان دادن حلقه های زحل ، بخش کاسینی در حلقه هایی که آنها را به نصف تقسیم می کند ، و برخی از کمربندهای ابری و جزئیات مربوط به خود کیوان نیست. همچنین می توانید تعدادی از قمرهای زحل را ببینید که درخشان ترین آنها تایتان است ، که تقریباً به اندازه گانیمد و بزرگتر از سیاره جیوه است. اورانوس یک نقطه سبز مایل به سبز با یک یا دو قمر است که به طرز کم رنگ قابل مشاهده است ، در حالی که نپتون به سختی از یک ستاره قابل تشخیص است اما با تریتون ماه خود ، دیدن آن تا حدودی آسانتر از اورانوس است. مشاهده پلوتون امکان پذیر است اما بسیار دشوار است ، حتی در زیر آسمان تاریک با Edgehd 8 ، و به هر حال مانند یک نقطه کم ستاره با هر تلسکوپ به نظر می رسد.

تلسکوپ سلسترونedgehd8 تلسکوپ سلسترون تلسکوپ قیمت تلسکوپ سلسترونedgehd8 خرید تلسکوپ سلسترون edgehd8 نجوم فضا تلسکوپ فضایی

tabiat asemane shab سه‌شنبه 14 شهریور 1402 ساعت 15:34

اگر عکاسی از کهکشان راه شیری را تا به امروز تجربه نکرده اید و در فکر گرفتن عکس از کهکشان راه شیری  هستید لطفا با در این مقاله همراه شوید تا نکات، تکنیک ها و تنظیمات عکاسی از کهکشان راه شیری را به شما توضیح دهیم. در این مقاله، ما شما را در مورد انجام این فرایند راهنمایی می کنیم.

✅ مرحله برنامه ریزی 

در مقایسه با دیگر روش های عکاسی از آسمان شب، عکاسی از کهکشان راه شیری 80 درصد برنامه ریزی است و 20 درصد عکاسی. شما طوری باید برنامه ریزی کنید تا بدانید در چه مقطع زمانی می توانید کهکشان راه شیری را با دوربین خود ثبت کنید و آیا آن لحظه بهترین موقعیت کهکشان راه شیری برای عکاسی از کهکشان راه شیری است یا خیر. برنامه‌ریزی برای یافتن تاریک‌ترین آسمان، زمانی که ماه غروب می‌کند و کهکشان راه شیری کجا خواهد بود و هسته راه شیری در چه ساعتی بیرون می‌آید این ها مواردی است که شما باید برای آن برنامه ریزی کنید.

بسته به جایی که در سراسر جهان زندگی می کنید، کهکشان راه شیری فقط در زمان های خاصی از سال قابل مشاهده است، به همین دلیل بسیار مهم است که ما قبل از اینکه از خانه خارج شویم و شروع به عکاسی از کهکشان راه شیری کنیم، تکالیف خود را انجام داده و کل گردش را برنامه ریزی کرده باشیم.

قبل از شروع برنامه ریزی کنیم، ابتدا باید بدانیم که راه شیری را کجا پیدا کنیم. در ادامه به بهترین زمان سال برای دیدن کهکشان راه شیری و نحوه دیدن کهکشان راه شیری با چشم غیر مصلح و عکاسی از ان می پردازیم.

 

در نیمکره شمالی، کهکشان راه شیری بین مارس و نوامبر کاملاً قابل مشاهده است و زمان مناسبی برای عکاسی از کهکشان راه شیری است. اگر در نیمکره جنوبی قرار دارید، در یک مزیت جزئی هستید زیرا می توانید هسته راه شیری را از فوریه تا اکتبر ببینید و در این بازده زمانی عکاسی از کهکشان راه شیری درست است . پس زمانی که قصد گرفتن عکس از کهکشان راه شیری را داشتید با توجه به زمان هایی که در بالا ذکر شد اقدام کنید. حتی اگر دیدن کهکشان راه شیری با چشم غیر مسلح را می خواهید امتحان کنید به نکات ذکر شده توجه کنید.

 

عکاسی از کهکشان راه شیری

✅ نحوه پیدا کردن کهکشان راه شیری 

پیدا کردن کهکشان راه شیری به لطف چرخه تماشای فصلی همانطور که در بالا توضیح دادیم کمی برنامه ریزی می خواهد. در این بخش، من از یک برنامه رایگان به نام  STELLARI استفاده خواهم کرد. من از Stellarium استفاده می کنم تا هر زمان که نیاز به عکاسی دقیق از  کهکشان راه شیری در آسمان داشته باشم، تمام عکس هایم را از قبل برنامه ریزی می کنم.

برای مراحل زیر، باید Stellarium (موجود برای ویندوز، مک و لینوکس) را دانلود کنید، Google Earth را دانلود کنید و همچنین نقشه های گوگل را در مرورگر خود باز کنید.

کاری که اکنون انجام می‌دهیم این است که با شی پیش‌زمینه (قوس ظریف) به مکانی که می‌خواهیم از کهکشان عکاسی کنیم، وارد کنیم و مختصات دقیق مکان را بدست آوریم تا بتوانیم آن‌ها را وارد Stellarium کنیم.

 

نقشه راه عکاسی

 

هنگامی که مکانی را که می خواهید از آن عکس بگیرید پیدا کردید، روی نقشه های گوگل زوم کنید و سپس "CTRL+Mouse" را فشار دهید تا حالت سه بعدی در نقشه های گوگل فعال شود. من این را بسیار مفید می‌دانم زیرا می‌توانید خود را «مجازی» در مکان قرار دهید و زاویه‌ای را برای عکاسی از کهکشان راه شیری برنامه‌ریزی کنید. هنگامی که زاویه و موقعیتی را که از آن عکس می گیرید تعیین کردید، روی موقعیت مجازی که می خواهید در آن ایستاده باشید کلیک کنید تا عکس بگیرید تا کادر مختصات برای آن مکان خاص ظاهر شود. روی مختصات خود کلیک کنید که برای نقشه های گوگل نمایش داده می شود تا در آن مکان قفل شود.

 

مختصات نقشه عکاسی

tabiat asemane shab سه‌شنبه 14 شهریور 1402 ساعت 12:17

• 10
• 1
• صفحه 2