10 سیاره فراخورشیدی شبیه به زمین

بر اساس صفحه اکتشاف سیاره‌های فراخورشیدی سایت ناسا، از زمان اولین اکتشاف چنین سیاره‌ای در سال ۱۹۹۵ که به دور یک ستاره شبیه به خورشید می‌چرخید، تا کنون دانشمندان بیش از ۴۰۰۰ سیاره فراخورشیدی پیدا کرده‌اند. بیش از نیمی ‌از‌ این اکتشافات توسط تلسکوپ فضایی کپلر ناسا انجام شد که در سال ۲۰۰۹ برای این به فضا پرتاب شد تا مشخص کند سیاره‌های شبیه به زمین چقدر رایج هستند.

کشف اولین «زمین بیگانه» واقعی، رویای دیرینه ستاره‌شناسان است و اکتشافات اخیر سیاره‌های فراخورشیدی نشان داده‌اند که جهان‌های کوچک و صخره‌ای مانند جهان ما در کهکشان به تعداد زیادی وجود دارند. برای واجد شرایط بودن به‌ عنوان یک مکان بالقوه برای زندگی، یک سیاره باید نسبتا کوچک و صخره‌ای باشد و در منطقه قابل سکونت یا ناحیه گلدیلاکس ستاره خود بچرخد که به‌ عنوان مکانی که آب می‌تواند به شکل مایع در یک جهان وجود داشته باشد، تعریف می‌شود.

هنگامی‌ که فناوری تلسکوپ بهبود یابد، عوامل دیگری نیز در نظر گرفته می‌شوند، مانند ترکیب جوی سیاره و میزان فعال بودن ستاره مادر. در حالیکه زمین دوم هنوز شناخته نشده است، در ادامه شبیه‌ترین سیاره‌های مشابه با زمین را معرفی می‌کنیم.

1. گلیز ۶۶۷ سی سی (Gliese 667Cc)

گلیز ۶۶۷ سی سی تنها ۲۲ سال نوری از زمین فاصله دارد و طبق آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا، جرم آن حداقل 4.5 برابر زمین است. گلیز 667 سی سی یک دور خود به دور ستاره میزبانش را تنها در ۲۸ روز کامل می‌کند. اما‌ این ستاره یک کوتوله قرمز است که به‌ طور قابل توجهی سردتر از خورشید است، بنابراین تصور می‌شود که ‌این سیاره فراخورشیدی در منطقه قابل سکونت قرار دارد. با‌ این‌ حال، گلیز ۶۶۷ سی سی که با تلسکوپ 3.6 متری رصدخانه جنوبی اروپا در شیلی کشف شد، ممکن است به ‌اندازه‌ای به مدار نزدیک شود که توسط شعله‌های کوتوله قرمز پخته شود.

 

۲. کپلر ۲۲بی (Kepler-22b)

کپلر ۲۲بی در فاصله ۶۰۰ سال نوری از ما قرار دارد.‌ این اولین سیاره کپلر بود که در منطقه قابل سکونت ستاره مادرش یافت شد، اما به طور قابل توجهی بزرگ‌تر از زمین است، یعنی تقریبا 2.4 برابر ‌اندازه سیاره ما. مشخص نیست که ‌این سیاره «ابر زمین» صخره‌ای، مایع است یا گازی. سایت اسپیس دات کام قبلا گزارش داده بود که مدار ۲۹۰ روزه کپلر ۲۲بی تقریبا شبیه مدار ۳۲۵ روز زمین است. ‌این سیاره فراخورشیدی به دور یک ستاره کلاس جی مانند خورشید ما می‌چرخد، اما ‌این ستاره کوچک‌تر و سردتر از زمین است.

۳. کپلر-۶۹ سی (KEPLER-69C)

کپلر-۶۹ سی که حدود ۲۷۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد، حدود ۷۰درصد بزرگ‌تر از زمین است. بنابراین بار دیگر، محققان درباره ترکیب آن مطمئن نیستند. این سیاره هر ۲۴۲ روز یک بار به دور خود می‌چرخد و موقعیت آن در منظومه شمسی خودش با موقعیت سیاره ناهید در منظومه شمسی ما قابل مقایسه است. با‌ این‌ حال، ستاره میزبان کپلر-۶۹ سی حدود ۸۰درصد به ‌اندازه خورشید درخشان است، بنابراین به نظر می‌رسد ‌این سیاره در منطقه قابل سکونت قرار دارد.

برای اطلاع از مقاله آسمان نماها و ظهور علم تماشایی روی لینک کلیک کنید.

۴. کپلر ۶۲ اف (KEPLER-62F)

به گفته ناسا، این سیاره حدود 40درصد بزرگ‌تر از زمین است و به دور ستاره‌ای بسیار سردتر از خورشید ما می‌چرخد. با این‌ حال، مدار ۲۶۷ روزه آن، کپلر ۶۲ اف را کاملا در منطقه قابل سکونت قرار می‌دهد. در حالیکه کپلر ۶۲ به دور ستاره کوتوله قرمزش نزدیک‌تر از زمین به خورشید می‌چرخد، این ستاره نور بسیار کمتری تولید می‌کند. کپلر ۶۲ اف در فاصله ۱۲۰۰ سال نوری از ما قرار دارد و به دلیل ‌اندازه بزرگش، در محدوده سیاره‌های صخره‌ای بالقوه‌ای قرار دارد که ممکن است اقیانوس‌ها را در خود جای دهند.

۵. کپلر ۱۸۶ اف (KEPLER-186F)

سیاره‌ای به ‌اندازه کپلر 186 اف احتمالا صخره‌ای است. این سیاره حداکثر ۱۰درصد بزرگ‌تر از زمین است و همچنین به نظر می‌رسد که در منطقه قابل سکونت ستاره خود زندگی می‌کند، هرچند در لبه بیرونی آن. کپلر ۱۸۶ اف تنها یک سوم انرژی را که زمین از خورشید دریافت می‌کند، از ستاره خود می‌گیرد. ستاره والد کپلر ۱۸۶ اف یک کوتوله قرمز است، بنابراین نمی‌توان آن را یک دوقلوی واقعی زمین فرض کرد.‌ این سیاره حدود ۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.

 

۶. کپلر ۴۴۲ بی (KEPLER-442B)

بر اساس بیانیه مطبوعاتی ناسا ، کپلر ۴۴۲ بی، ۳۳درصد بزرگ‌تر از زمین است و هر ۱۱۲ روز یک بار به دور ستاره خود می‌چرخد . کشف کپلر ۴۴۲، در فاصله 1149سال نوری از زمین، در سال ۲۰۱۵ اعلام شد. مطالعه‌ای که در ماهنامه انجمن نجوم سلطنتی در سال ۲۰۲۱ منتشر شد، نشان داد که ‌این سیاره فراخورشیدی ممکن است نور کافی برای حفظ یک بیوسفر بزرگ را دریافت کند. محققان احتمال توانایی سیاره‌های مختلف را برای انجام فتوسنتز تجزیه و تحلیل کردند. آن‌ها دریافتند که کپلر ۴۴۲ بی، تابش کافی از ستاره خود دریافت می‌کند.

۷.کپلر ۴۵۲ بی (KEPLER-452B)

به گفته بخش سیاره‌های فراخورشیدی سایت ناسا، ‌این سیاره که کشف آن در سال ۲۰۱۵ اعلام شد، اولین سیاره‌ای به ‌اندازه زمین است که به دور ستاره‌ای به ‌اندازه خورشید می‌چرخد. کپلر ۴۵۲ بی ۶۰درصد بزرگ‌تر از زمین بوده و ستاره مادر آن (کپلر ۴۵۲) 10درصد بزرگ‌تر از خورشید است. کپلر ۴۵۲ بسیار شبیه به خورشید ما است و این سیاره فراخورشیدی در منطقه قابل سکونت می‌چرخد.

کاشفان آن می‌گویند که کپلر 452 بی با وسعت 1.6 برابر زمین حتی شانس بیشتری برای صخره‌ای بودن دارد. .‌این سیاره در فاصله ۱۴۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد. کپلر 452 بی فقط ۲۰ روز بیشتر از زمین طول می‌کشد تا به دور ستاره خود بچرخد.

۸- کپلر ۱۶۴۹سی (KEPLER-1649C)

هنگامی ‌که داده‌های تلسکوپ فضایی کپلر ناسا دوباره تحلیل شد، دانشمندان کپلر1649 سی را کشف کردند. ‌این سیاره فراخورشیدی از نظر ‌اندازه به زمین شباهت دارد و در منطقه قابل سکونت ستاره خود در حال گردش است.

به گفته ناسا، در طول جمع‌آوری داده‌های اولیه از این تلسکوپ، یک الگوریتم کامپیوتری ‌این جسم نجومی ‌را اشتباه شناسایی کرد، اما در سال ۲۰۲۰ کشف شد که این یک سیاره است. کپلر ۱۶۴۹سی در فاصله ۳۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد و تنها 1.06 برابر بزرگ‌تر از آن است. دانشمندان هنگام مقایسه نوری که ‌این دو سیاره از ستاره‌های خود دریافت می‌کنند، دریافتند که ‌این سیاره فراخورشیدی ۷۵درصد نوری را که زمین از خورشید دریافت می‌کند، می‌گیرد.

۹.  سیاره فراخورشیدی پروکسیما قنطورس بی

به گفته صفحه کاوش سیاره فراخورشیدی سایت ناسا، پروکسیما قنطورس بی تنها چهار سال نوری از زمین فاصله دارد که آن را به نزدیک‌ترین سیاره فراخورشیدی شناخته‌ شده به زمین تبدیل می‌کند. این سیاره فراخورشیدی که در سال ۲۰۱۶ کشف شد، جرمی‌ 1.27 برابر جرم زمین دارد. اگرچه ‌این سیاره فراخورشیدی را می‌توان در منطقه قابل سکونت ستاره خود یعنی پروکسیما قنطورس، یافت اما در معرض تابش شدید فرابنفش است. به این دلیل که بسیار نزدیک به ستاره مادرش قرار دارد و دوره مداری آن فقط 11.2روز است.

برای اطلاع از مقاله تلسکوپ ها چطور کار می‌کنند؟ روی لینک کلیک کنید.

۱۰. تراپیست 1 ئی (TRAPPIST-1E)

سیاره‌هایی که دور ستاره TRAPPIST-1 می‌چرخند، بزرگ‌ترین سیاره‌هایی هستند که به اندازه‌ای تقریبا در حد زمین در منطقه قابل سکونت یک ستاره کشف شده‌اند.‌ این منظومه سیاره‌ای از هفت جهان تشکیل شده است. سایت اسپیس دات کام قبلا گزارش داده بود که آب در اکثر ‌این سیاره‌ها احتمالا در اوایل شکل‌گیری این منظومه تبخیر شده است.

با این‌ حال، مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۸ نشان داد که بعضی از‌ این سیاره‌ها می‌توانند آب بیشتری نسبت به اقیانوس‌های زمین در خود نگه دارند. تصور می‌شود یکی از دنیاها به نام «تراپیست 1 ئی» بیشترین احتمال را دارد که شرایط زندگی شبیه به سیاره زمین داشته باشد.

نتیجه

سیاره فراخورشیدی سیاره هایی هستند که به دور ستاره های به غیر از خورشید می چرخد. تلسکوپ ها در پی کشف سیاره های جدید فراخورشیدی جدید هستند. تلسکوپ بعد از اختراع کمک شایانی به علم نجوم کرده و خواهد کرد چرا که باعث کشف سیاره ها و منظومات جدیدی شده است. شما هم می توانید با خرید تلسکوپ از رصد آسمان لذت ببرید و شاید شما کشف بعدی از رصد شما به دست بیاید. شما می توانید در سایت موسسه طبیعت آسمان شب با اطمینان کامل خرید تلسکوپ را انجام دهید.

برای دانلود مقاله 10 سیاره فراخورشیدی شبیه به زمین روی لینک کلیک کنید.

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و 10 سیاره فراخورشیدی شبیه به زمین

حقایق جالب در مورد تـلسکوپ

اولین کسی که تـلسکوپ را ثبت اختراع کرد، هانس لیپرشی، عینک‌ساز هلندی، در سال ۱۶۰۸ بود. لیپرشی اسم اختراع خود را «نگاهگر» گذاشت و توانست با استفاده از آن اشیا را تا سه برابر اندازه معمولی بزرگنمایی کند. «نگاهگر» حاصل اتصال یک تکه شیشه مقعر به یک تکه شیشه محدب بود.

گالیله

در سال ۱۶۰۹، گالیله درباره اختراع لیپرشی شنید و شروع به ساخت تـلسکوپ خود کرد. گالیله پیشرفت‌ زیادی در این زمینه داشت و تلسکوپی ساخت که بزرگنمایی آن ۲۰ برابر بود.

گالیله با اختراع خود دهانه‌های ماه را دید، کهکشان راه شیری را توصیف کرد و حلقه‌های زحل و قمرهای مشتری را کشف کرد.

گالیله بر اساس مشاهده‌های خود اعلام کرد که زمین و سیاه‌ها دور خورشید می‌چرخند. او به‌ همین دلیل توسط دادگاه تفتیش عقاید کاتولیک دستگیر شد و تا زمان مرگش در سال ۱۶۴۲ در زندان بود.

نیوتن

در سال ۱۶۶۸، اسحاق نیوتن اولین تـلسکوپ بازتابی را ساخت تا نظریه خود را مبنی بر اینکه نور سفید طیف رنگی دارد، اثبات کند.

تا آن زمان، تـلسکوپ ها شکستی بودند و از عدسی استفاده می‌کردند که بسیار شبیه منشورهایی بود که نیوتن استفاده می‌کرد.

ایده نیوتن این بود که از آینه استفاده کند تا ایجاد رنگ توسط عدسی از بین برود. این ایجاد رنگ به‌ عنوان اعوجاج رنگی شناخته می‌شود و باعث رنگ گرفتن حاشیه‌ها می‌شود که تصویر را تار می‌کند.

تـلسکوپ جدید اصلاح‌شده نیوتن اعوجاج رنگی نداشت، ساخت آن ارزان‌تر بود، طراحی ساده‌تر و میدان دید وسیع‌تری داشت و قابل‌حمل بود.

هرشل

در سال ۱۷۸۹ در انگلستان، ویلیام هرشل اولین تـلسکوپ بازتابی بزرگ را ساخت که طول آن به ۱۲ متر می‌رسید. در طول چند صد سال بعدی پیشرفت‎های نجومی زیادی اتفاق افتاد ولی همه تـلسکوپ ها دو چیز مشترک دارند: می‌توانند نور محیط را جمع‌آوری کنند و سوژه‌ها را بزرگنمایی کنند.

سر برنارد لاول در طول جنگ جهانی دوم و پس از آن روی رادار کار می‌کرد. او قصد داشت یک تـلسکوپ رادیویی بزرگ بسازد.

این تـلسکوپ که در سال ۱۹۵۷ تکمیل شد، یک بشقاب رادیویی با قطر ۲۵۰ فوت داشت که می‌توانست به سمت آسمان نشانه بگیرد.

برای اطلاع از مقاله آسمان نماها و ظهور علم تماشایی روی لینک کلیک کنید.

تـلسکوپ هابل

در سال ۱۹۹۰، تلسکوپ فضایی هابل توسط شاتل فضایی به مدار زمین منتقل شد. این دستگاه دور زمین می‌چرخد و فضا را مشاهده می‌کند و تصاویر شگفت‌انگیزی از کهکشان‌ها و ستاره‌ها به زمین می‌فرستد.

تلسکوپ رادیویی لاول نقش اساسی در تحقیق در مورد شهاب‌ها، اختروش‌ها و تپ‌اخترها داشته است. این اختراع در واقع آغاز عصر فضا بود.

این تلسکوپ فضایی برای ردیابی فضاپیماها (کاوشگرهای فضایی) که در فضا سفر می‌کنند و دور سیاره‌ها و قمرها می‌چرخند تا اطلاعات علمی جمع‌آوری کنند، استفاده شده است.

در سال ۱۹۹۱، یک تلسکوپ فضایی جدید و انقلابی برای تشخیص پرتوهای ایکس و گاما به فضا فرستاده شد. این تلسکوپ فضایی رصدخانه پرتو گاما کامپتون (CGRO) است که چهار تلسکوپ دارد. این تلسکوپ‌ها روی یک سکو نصب شده‌اند و در مدار زمین می‌چرخند.

رصدخانه کامپتون توسط شاتل فضایی آتلانتیس در مدار قرار گرفت و از سال ۱۹۹۱ تا زمانی که در سال ۲۰۰۰ از مدار خارج شد، کار کرد. وزن این رصدخانه ۱۷ هزار کیلوگرم و قیمت آن حدود ۶۱۷ میلیون دلار بود.

بزرگ‌ترین تلسکوپ فروسرخ که تاکنون به فضا پرتاب شده است، رصدخانه فضایی هرشل بود که از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۳ فعالیت کرد. این تلسکوپ یک آینه ۳.۵ متری و همچنین ابزارهای تخصصی دیگر داشت و قادر بود امواج فروسرخ را بخواند.

تلسکوپ دابسونی

تلسکوپ دابسونی ۱۱۴ میلی‌متری مید مدل Eclipseview را می‌توان یک شاهکار مدرن دانست. بهترین انتخاب برای کسانی است که مشتاق تماشای آسمان شب و خورشید هستند و در ابتدای راه یادگیری نجوم. تلسکوپ طوری طراحی و مهندس شده است که به راحتی آن را همراه خود به هر کجا که می‌خواهید ببرید و بلافاصله در روز یا شب به مشاهده آسمان مشغول شوید.

فیلتر خورشیدی آن داری گواهینامه ISO و CE است تا با خیال راحت و بدون نگرانی به تماشا و رصد خورشید مشغول شوید. اگر قصد تهیه یک تلسکوپ را دارید که مناسب  همه اعضای خانواده باش،  دابسونی 114 میلیمتری انتخابی عالی است چراکه کارکرد با آن بسیار ساده و حمل و نقل آن بسیار راحت است و مطمئنا نیازهای شما را برآورده خواهد کرد بهترین انتخاب برای هدیه به کسانی که دوستشان دارید تا قدم در مسیر زیبا و شگفت نجوم بگذارند. 

این تلسکوپ شامل ویژگی های زیر است:

• تلسکوپ دابسونی-نیوتونی با دهانه ۱۱۴ میلی‌متری و فاصله کانونی ۴۵۰ میلی‌متر
• دارای فیلتر خورشید  با تاییدیه‌های معتبر ISO & CE Certified Solar filter
• سبک، کوچک و با قابلیت جابجایی  و حمل بسیار راحت
• مناسب رصد اجرام منظومه شمسی، اجرام اعماق آسمان و ایده‌آل برای عکاسی و رصد خورشید
• دارای مقر و پایه سمتی-ارتفاعی دابسونی با چرخش ۳۶۰ درجه
• دارای دو چشمی ۹ و ۲۶ میلی‌متری با بزرگ‌نمایی ۱۸ و ۵۰ برابر
• با قابلیت جمع‌آوری نور معادل ۲۷۰ برابر چشم انسان  و حداکثر بزرگ‌نمایی 228 برابر
• مجهز به فوکوسر ۱.۲۵ اینچی و جوینده نقطه قرمز

تـلسکوپ خورشیدی

این تلسکوپ با فاصله کانونی 400 میلیمتر و قطر عدسی شیئی 40 میلیمتر، قابل‌ حمل‌ترین و شاید بتوان گفت کوچکترین تلسکوپ حرفه‌ای رصد خورشید در بازار است و این امکان را به کاربر می‌دهد تا به راحتی آن را برای مشاهدات خورشیدی در هر مکانی همراه خود داشته باشد. استفاده از فیلتر با پهنای باند عبوری بسیار کوچک برای امواج نور معادل 1 آنگستروم (0.1 نانومتر) این تلسکوپ را برای مشاهده زبانه‌های خورشیدی ، لکه‌های خورشید، گرانول خورشیدی و غیره که در تصویر زیر می‌بیند به ابزاری عالی تبدیل کرده است.

تلسکوپ خورشیدی دارای ویژگی های :

• تلسکوپ رصد خورشید، ساخت شرکت معتبر Meade ، سازنده تخصصی تلسکوپ‌های خورشیدی
• تلسکوپ P.S.T(Personal Solar Telescope) منحصرا برای رصد خورشید  
• کنتراست تصویر بسیار بالا در زمان رصد زبانه‌های خورشیدی ، لکه‌های خورشید، گرانول خورشیدی 
• ایمنی بسیار خوب در مشاهده‌ و رصد خورشید
• دارای ساختار مستحکم، مناسب برای استفادهی مکرر و طولانی ‌مدت
• راه‌اندازی بسیار آسان، بدون نیاز به پیچیدگی‌های تلسکوپ‌های بزرگ
• با دهانه 40 میلی‌متری دارای فیلتر داخلی خورشیدی ثابت (غیر قابل جداسازی)
• پهنای باند عبوری بسیار کوچک برای امواج نور، 1 آنگستروم معادل 0.1 نانومتر  
• اجازه عبور برای باند یا فرکانس مختص نور هیدروژن-آلفا  قرمز رنگ H-Alpha (656.28nm)
• دارای جوینده(فایندر) خورشیدی، نمایشگر مستقل یافتن سریع خورشید
• مجهز به چشمی  ۱۸ میلی‌متری با بزرگنمایی ۲۲ برابر Cemax  18.0mm (1.25″)
• بسیار کوچک و قابل حمل به وزن 1.5 کیلوگرم – قابل نصب روی اغلب سه پایه‌های عکاسی
• تلسکوپ خورشیدی کورونادو مدل Coronado PST مناسب رصد حرفه‌ای و تخصصی پدیده‌های خورشیدی

نتیجه

تلسکوپ ها مدل های مختلفی دارند که هر مدل توسط شرکت های مختلف نیز ساخته شده است. شما می توانید برای دیدن یا خرید تلسکوپ مدل های مختلف به سایت موسسه طبیعت آسمان شب مراجعه کنید. شما می توانید در سایت ما خرید تلسکوپ مد نظر خود را با بهترین قیمت و کیفیت انجام دهید.

برای دانلود مقاله حقایق جالب در مورد تـلسکوپ روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و حقایق جالب در مورد تـلسکوپ

تلسکوپ ها چطور کار می‌کنند؟

پاسخ کوتاه به این سوال این است که تلسکوپ های اولیه نور را با استفاده از قطعه‌های شیشه منحنی و شفاف به نام لنز متمرکز می‌کردند.

امروزه، بیشتر تلسکوپ ها از آینه‌های منحنی برای جمع‌آوری نور از آسمان شب استفاده می‌کنند. شکل آینه یا لنز در تلسکوپ نور را متمرکز می‌کند. این نور همان چیزی است که داخل تلسکوپ ها می‌بینیم. برای آشنایی بیشتر با اجزا و نحوه کار تلسکوپ تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید.

تلسکوپ چیست؟

تلسکوپ ابزاری است که ستاره‌شناسان از آن برای دیدن اجرام دور استفاده می‌کنند. بیشتر تلسکوپ‌ها و همه تلسکوپ ها بزرگ، آینه‌های خمیده‌ای دارند که از آن برای جمع‌آوری و متمرکز کردن نور آسمان شب استفاده می‌کنند.

اولین تلسکوپ ها نور را با استفاده از قطعه‌های شیشه‌ای منحنی و شفاف به نام لنز متمرکز می‌کردند. سوال این است که چرا امروزه از آینه استفاده می‌کنیم؟ زیرا آینه‌ها سبک‌تر هستند و راحت‌تر از لنزها صاف می‌شوند.

آینه‌ها یا لنزهای یک تلسکوپ، «اپتیک» نامیده می‌شوند. تلسکوپ های واقعا قدرتمند این قابلیت را دارند که چیزهای بسیار کم‌نور یا سوژه‌های بسیار دور را نشان دهند. برای این کار، اپتیک، چه آینه یا لنز، باید واقعا بزرگ باشد.

هر چقدرآینه‌ها یا لنزها بزرگ‌تر باشند، تلسکوپ نور بیشتری جمع می‌کند. سپس، نور توسط شکل اپتیک متمرکز می‌شود. این نور همان چیزی است که داخل چشمی تلسکوپ می‌بینیم.

اپتیک تلسکوپ باید تقریبا بی‌نقص باشد. این یعنی آینه‌ها و لنزها برای متمرکز کردن نور باید شکل درستی داشته باشند و نباید هیچ نقطه، خراش یا نقص دیگری روی آن‌ها وجود داشته باشد.

در غیر این صورت، تصویر تار یا تاب‌برداشته می‌شود و به‌ راحتی قابل مشاهده نخواهد بود. ساخت یک آینه بی‌نقص سخت است ولی ساخت یک لنز بی‌نقص دشوارتر است.

برای اطلاع از مقاله آسمان نماها و ظهور علم تماشایی روی لینک کلیک کنید.

لنز تلسکوپ ها

تلسکوپی که با استفاده از لنز ساخته شده باشد به تلسکوپ شکستی معروف است. در این نوع تلسکوپ، لنز درست مانند عینک، نور عبوری را خم می‌کند.

 ]

تلسکوپ شکستی 80 میلی متری اسکای واچر یک نمونه از تلسکوپ های اسکای واچر است که از ویژگی های زیر برخوردار است:

• تلسکوپ آکروماتیک با دهانه ۸۰ میلی‌متری،  فاصله کانونی ۹۰۰ میلی‌متر و نسبت کانونی f/11
• دارای چشمی ۲۰ و ۱۰ میلی‌متری با بزرگ‌نمایی ۴۵  و ۹۰ برابر
• سطوح لنزها پوشش ضد انعکاس نور
• بدنه فلزی مستحکم با پوشش رنگ الکترواستاتیک
• مجهز به سه‌پایه استیل سبک و مستحکم با قابل تنظیم ارتفاع
• دارای مقر استوایی – مناسب دنبال کردن اجرام آسمانی در حرکت
• مقر استوایی مجهز به دستگیره‌های حرکت نرم با وزنه و میله تعادل
• مجهز به چپقی تصحیح کننده جهت تصویر و مجهز به جوینده نقطه قرمز
• نصب سریع و آسان – سبک با قابلیت حمل ‌و نقل آسان
•  گزینۀ عالی برای شروع نجوم برای کودکان و نوجوانان
• مناسب رصد اجرام روشن آسمان شب مانند ماه و سیارات، خوشه‌های ستاره‌ای، سحابی‌ها و کهکشان‌ها
• تلسکوپ شکستی ۸۰ میلی‌متری اسکای واچر مدل 809NEQ2 انتخابی مناسب برای شروع نجوم

تلسکوپی کلاسیک برای آغاز نجوم و مناسب کسانی که علاقمند به شروع رصد آسمان شب هستند و البته برای کاربران متوسط نیز که آشنایی مختصری با آسمان شب دارند نیز می‌تواند مناسب باشد. این تلسکوپ آکروماتیک توانایی بالا و کیفیت تصویر خوبی دارد که لنزهای آن با استانداردهای بالا و اجزای مکانیکی آن با دقت ساخته شده است.

این ویژگی در عینک میزان تاری را کاهش می‌دهد، ولی در تلسکوپ ها باعث می‌شود چیزهای دور نزدیک‌تر به‌ نظر برسند.

افراد با چشم‌های بسیار ضعیف، به عینکی با لنزهای بسیار ضخیم نیاز دارند. زیرا لنزهای بزرگ و ضخیم قوی‌تر هستند. همین مساله در مورد تلسکوپ ها نیز صادق است.

اگر می‌خواهید سوژه‌های خیلی دور را ببینید، به یک لنز قدرتمند و بزرگ نیاز دارید. متاسفانه، لنز بزرگ بسیار سنگین است.

همچنین، ساخت لنزهای سنگین کار راحتی نیست و مستقر کردن آن‌ها در جای مناسب هم دشوار است. هر چقدر لنز ضخیم‌تر شود، میزان نوری که از آن عبور می‌کند کمتر می‌شود.

از آن‌ جایی که نور از لنز عبور می‌کند، سطح لنز باید کاملا صاف باشد. کوچک‌ترین نقص در لنز باعث تغییر تصویر می‌شود.

چرا آینه‌ها بهتر کار می‌کنند؟

تلسکوپ‌هایی که با استفاده از آینه کار می‌کنند به تلسکوپ بازتابی معروف هستند. آینه برخلاف لنز می‌تواند بسیار نازک باشد. همچنین آینه بزرگ‌تر لزوما ضخیم‌تر نیست.

 

تلسکوپ بازتابی 130 میلی متری اسکای واچر یک مدل از تلسکوپ های بازتابی است که دارای ویژگی های زیر است:

• تلسکوپ های نیوتونی با دهانه 130 میلیمتری با فاصله کانونی 650 میلی‌متر و نسبت کانونی f5
• مجهز به آینه بازتابنده سهمی شکل با کمترین میزان خطای کروی برای ایجاد تصاویری روشن و شفاف
• توان گردآوری نور 340 برابر چشم انسان و 30 درصد بیشتر از مدل 114 میلی‌متر
• مجهز به دو چشمی ۱۰ میلیمتری و ۲۵ میلیمتری ۱.۲۵ اینچی (با بزرگ‌نمایی ۲۶ و ۶۵ برابر)
•  توانایی رسیدن به حداکثر بزرگ‌نمایی 260 برابر
• تصاویری روشن و شفاف بویژه در رصد ماه و سیارات،‌ با قابلیت نصب، راه‌اندازی و رصد بسیار ساده
• نسبتا کوچک و قابل حمل – مناسب برای تورهای رصدی نجومی
• مجهز به مقر استوایی برای ردیابی دقیق اجرام آسمانی
• دارای سه‌ پایه استیل سبک، مستحکم و بدون لرزش با قابلیت تنظیم ارتفاع و دارای سینی ابزار
• تلسکوپ بازتابی ۱۳۰ میلی‌متری اسکای‌واچر مدل STARQUEST-P130 دارای جوینده نقطه قرمز
• بدنه مستحکم فلزی و سبک با پوشش رنگ الکترواستاتیک و مقاوم
• تلسکوپی مقرون به صرفه با توجه به کیفیت و بزرگی دهانه تلسکوپ
• مناسب رصد ماه، سیارات، ستاره‌های دوتایی، خوشه‌های ستاره‌ای، کهکشانها و سحابی‌ها
• امتیاز بالا و نقدهای مثبت خریداران در سایت‌های فروش جهانی 
• انتخابی عالی برای شروع رصد برای مشتاقان جدی رصد و نجوم

این تلسکوپ یک انتخاب عالی برای مبتدیان و علاقمندانی است که می خواهند شگفتی های آسمان شب را کشف کنند. این تلسکوپ دارای یک آینه سهموی 130 میلی‌متری (5.1 اینچی) است که 30 درصد نور بیشتری نسبت به تلسکوپ 114 میلی‌متری جمع‌آوری می‌کند و تصاویر روشن و واضحی از ماه، سیارات، سحابی‌ها، کهکشان‌ها و خوشه‌های ستاره‌ای ارائه می‌دهد. پایه استوایی به شما امکان می‌دهد که سوژه مورد نظر خود را درحالیکه در آسمان شب در حرکت است به راحتی دنبال کنید. دستگیره‌های کنترل حرکت آهسته تنظیم موقعیت و فوکوس را آسان می کند.

نور با بازتاب از سطح آینه متمرکز می‌شود. بنابراین، کافی است که آینه شکل منحنی مناسبی داشته باشد.

ساختن یک آینه بزرگ و تقریبا بدون‌ نقص بسیار ساده‌تر از ساختن یک لنز بزرگ و تقریبا عالی است. همچنین از آن‌ جایی که آینه‌ها یک‌ طرفه هستند، تمیز کردن و جلا دادن آن‌ها در مقایسه با لنزها راحت‌تر است.

برای اطلاع از مقاله 40 رویداد مهم در تاریخ اکتشاف‌های فضایی روی لینک کلیک کنید.

با این‌ حال، آینه‌ها مشکلات خاص خود را دارند. آیا تا به‌ حال به قاشق نگاه کرده‌اید و انعکاس وارونه خود را دیده‌اید؟ آینه خمیده در تلسکوپ مثل قاشق است و تصویر را وارونه می‌کند. خوشبختانه یک راه‌حل ساده برای این مشکل وجود دارد، کافی است از آینه‌های دیگر برای برگرداندن تصویر استفاده کنیم.

مزیت اصلی استفاده از آینه در تلسکوپ وزن کم آن است. از آن‌جایی که آینه‌ها بسیار سبک‌تر از لنزها هستند، پرتاب آینه‌ها به فضا بسیار آسان‌تر است.

تلسکوپ های فضایی مثل تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ فضایی اسپیتزر، ما را قادر کرده‌اند که از کهکشان‌ها و سحابی‌های دور از منظومه شمسی عکس بگیریم.

تلسکوپ فضایی جیمز وب که در دسامبر ۲۰۲۱ به فضا پرتاب شد، بزرگ‌ترین و قدرتمندترین تلسکوپ فضایی است که تا کنون ساخته شده است. این تلسکوپ دانشمندان را قادر می‌کند تا ببینند جهان ما حدود ۲۰۰ میلیون سال بعد از انفجار بزرگ چگونه بوده است.

نتیجه

 هر کدام از مدل های تلسکوپ یک ویژگی دارند و کارایی های مختلفی دارند. انواع مدل تلسکوپ در سرتاسر جهان در حال استفاده هستند. شما هم اگر به رصد آسمان علاقمند هستید می توانید با خرید تلسکوپ از سایت موسسه طبیعت آسمان شب رویای خود را به حقیقت تبدیل کنید. خرید تلسکوپ در سایت ما با بهترین قیمت و بهترین کیفیت به آسانی انجام می شود.

برای دانلود مقاله ۴۰ رویداد مهم در تاریخ اکتشاف های فضایی روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و تلسکوپ ها چطور کار می‌کنند؟

۴۰ رویداد مهم در تاریخ اکتشاف های فضایی

از پرتاب اولین ماهواره‌ها تا اکتشاف های فضایی فراتر از منظومه شمسی، در این مقاله فهرستی از جالب‌ترین و فراموش‌نشدنی‌ترین اکتشاف های فضایی را بر اساس زمان معرفی می‌کنیم.

1. اسپوتنیک ۱

تاریخ: ۴ اکتبر ۱۹۵۷

اتحاد جماهیر شوروی رقابت فضایی را با پرتاب اولین ماهواره مصنوعی بشر آغاز کرد. این کره که قطر آن ۲۳ اینچ بود به ‌مدت ۲۲ روز سیگنال‌هایی را به زمین مخابره کرد. این ماهواره تا تمام شدن سوخت خود در چهارم ژانویه ۱۹۵۸ در مدار باقی ماند. ایالات متحده که از شکاف فناوری بین خود و اتحاد جماهیر شوروی می‌ترسید با دیدن ماموریت اسپوتنیک ۱ بهت‌زده شد و شروع به نوسازی آموزش علوم و مهندسی کشور کرد. یک سال بعد، ناسا به منظور بررسی و توسعه اکتشاف های فضایی ایجاد شد.

 

2. اولین موجود زنده در فضا

تاریخ: ۳ نوامبر ۱۹۵۷

لایکا، سگی با نژاد هاسکی و اسپیتز، اولین موجود زنده‌ای بود که دور زمین چرخید. همچنین اولین قربانی در عصر فضا بود. بر اساس اسناد موجود در موزه ملی هوا و فضا، لایکا با اسپوتنیک ۲ به مدار زمین رسید و در ۱۰۳ دقیقه دور زمین چرخید. دمای داخل کپسول پس از چهارمین گردش دور زمین به ‌دلیل از دست دادن سپر حرارتی به بالای ۹۰ درجه رسید و لایکا بلافاصله جان خود را از دست داد. این کپسول 5 ماه به گردش خود دور زمین ادامه داد. این یک قدم برای رسیدن به اکتشاف های فضایی دیگر بود.

3. آمریکا اولین ماهواره خود را به فضا پرتاب کرد

 تاریخ: ۳۱ ژانویه ۱۹۵۸

ایالات متحده با پرتاب اکسپلورر ۱ در ۳۱ ژانویه ۱۹۵۸ به مدار زمین وارد رقابت فضایی شد. این ماهواره از کیپ کاناورال در فلوریدا تحت مدیریت دانشمند افسانه‌ای آلمانی‌الاصل به اسم «ورنر فون براون»، به فضا رفت. اکسپلورر ۱ که ۸۰ اینچ طول و ۶.۲۵ اینچ قطر داشت در مداری حلقه‌ای دور زمین می‌چرخید. این ماهواره در نزدیک‌ترین نقطه ۲۲۰ مایل و در دورترین نقطه ۱۵۶۳ مایل از زمین فاصله داشت.  اکسپلورر ۱ پیش از اتمام سوخت در ۳۱ مارس ۱۹۷۰ بیش از ۵۸ هزار بار دور زمین چرخید تا اکتشاف های فضایی جدیدی را ثبت کند.

4. اولین موجودهایی که زنده از فضا برگشتند

تاریخ: ۲۸ می ۱۹۵۹

کمتر از دو سال بعد از مرگ لایکا در حین گردش دور زمین، دو میمون به نام‌های ابیل و بیکر به فضا رفتند و زنده به زمین برگشتند. ایبل، یک میمون رزوس ماده و بیکر، یک میمون سنجاب ماده، توسط ایالات متحده با موشک مشتری به فضا فرستاده شدند. این پرواز حدود ۱۵ دقیقه طول کشید و سرعت فضاپیما به بیش از ۱۰ هزار مایل در ساعت رسید.

میمون‌ها بعد از این پرواز که شامل یک دوره بی‌وزنی بود، هیچ عارضه‌ای از خود نشان ندادند. موفقیت این ماموریت دانشمندان را تشویق کرد تا روی سفر انسان در فضا کار کنند. ایبل مدت کوتاهی بعد از پرواز فضایی در طی یک عمل پزشکی جان خود را از دست داد، ولی بیکر زنده ماند و روزانه ۱۵۰ نامه از دانش‌آموزان دریافت می‌کرد.

5. یوری گاگارین

تاریخ: ۱۲ آپریل ۱۹۶۱

«یوری گاگارین»، فضانورد اهل شوروی، اولین انسانی بود که به فضا پرواز کرد و سالم به زمین برگشت. تنها چند هفته بعد ایالات متحده نیز موفق شد فضانورد خود را به فضا بفرستد و او را سالم به زمین برگرداند. گاگارین با فضاپیمای وستوک ۱ که با سرعت ۱۷ هزار مایل در ساعت حرکت می‌کرد در طول ۱۰۸ دقیقه دور زمین چرخید. پرتاب اسپوتنیک و سفر موفقیت‌آمیز انسان به فضا شوکی بزرگی برای غرور آمریکایی بود و آتش رقابت فضایی را بیشتر کرد.

6. اولین مرد آمریکایی در فضا

تاریخ: ۱ می ۱۹۶۱

ایالات متحده امیدوار بود اولین کشوری باشد که یک انسان را به فضا می‌فرستد ولی اتحاد جماهیر شوروی با یوری گاگارین در این مسابقه پیروز شد. چند هفته بعد، «آلن شپرد» فضاپیمای فریدوم ۷ را در یک پرواز زیر مداری ۱۵ دقیقه‌ای به پرواز درآورد که به اوج ارتفاع ۱۱۶ مایلی و حداکثر سرعت ۵۱۸۰ مایل در ساعت رسید. برخلاف گاگارین که کپسولش به‌ طور خودکار کنترل می‌شد، شپرد توانست برای مدت کوتاهی کنترل فضاپیمای خود را در دست بگیرد.

7. سخنرانی کندی درباره اکتشاف های فضایی

تاریخ: ۲۵ می ۱۹۶۱

چند هفته بعد از موفقیت آلن شپرد به‌ عنوان اولین آمریکایی در فضا، رئیس جمهور این کشور یعنی «جان اف، کندی» در مقابل هر دو مجلس کنگره درباره تعهد کشور به اکتشاف های فضایی سخنرانی کرد. درخواست روشن کندی برای یک برنامه فضایی جاه‌طلبانه شامل فرود آمریکایی‌ها روی ماه و بازگرداندن ایمن آن‌ها به زمین تا پایان دهه و همچنین سایر پروژه‌های فضایی بود.

برای اطلاع از مقاله آسمان نماها و ظهور علم تماشایی روی لینک کلیک کنید.

8. گلن دور زمین چرخید

تاریخ: ۲۰ فوریه ۱۹۶۲

کمتر از یک سال بعد از اینکه یوری گاگارین دور زمین چرخید، «جان گلن» اولین آمریکایی بود که این کار را انجام داد. او با کپسول فرندشیپ ۷ سه بار دور زمین چرخید. گلن قبل از اینکه به‌ عنوان فضانورد برای پروژه مرکوری انتخاب شود یک قهرمان نظامی بود. پس از اتمام ماموریت، گلن به‌ عنوان سناتور از ایالت اوهایو به یک حرفه سیاسی موفق ادامه داد. او در سال ۱۹۹۸ در سن ۷۷ سالگی به مسن‌ترین فردی تبدیل شد که با شاتل در فضا پرواز کرده است و دوباره تاریخ‌ساز شد.

9. اولین زن در فضا

تاریخ: ۱۶ ژوئن ۱۹۶۳

«والنتینا ترشکووا» در ایالات متحده خیلی شناخته‌شده نیست ولی در روسیه مورد احترام است زیرا اولین زنی بود که در فضا پرواز کرد. در واقع، ترشکووا این کار را ۲۰ سال قبل از سالی راید آمریکایی انجام داد. ترشکووا در تنها سفر فضایی خود با کپسول فضایی وستوک ۶، ۴۸ بار دور زمین چرخید. او بالاترین افتخارها را از اتحاد جماهیر شوروی و مدال طلای صلح سازمان ملل را دریافت کرد. ترشکووا سپس به کشورهای مختلف سفر کرد و به یک مدافع سرسخت علم شوروی تبدیل شد و از اکتشاف های فضایی که توسط روسیه انجام شده بود نیز سخن می گفت.

10. اولین پیاده‌روی فضایی

تاریخ: ۲۵ مارس ۱۹۶۵

«الکسی لئونوف»، فضانورد روسی، پس از خروج از فضاپیمای وسخود که دو فضانورد را حمل می‌کرد، به اولین فردی تبدیل شد که در فضا قدم گذاشت. لئونوف حدود ۱۰ دقیقه در فضا راه رفت. لباس فضانوردی او دقایقی پس از وارد شدن به فضا به دلیل کمبود فشار، گشاد شد و زمانی که سعی کرد به فضاپیما برگردد، نتوانست از در آن عبور کند. لئونوف مجبور شد یکی از دریچه‌های لباسش را کمی باز کند تا فشار آن کاهش پیدا کند و بتواند به سفینه فضایی برگردد. سه ماه بعد، «اد وایت» اولین آمریکایی بود که در فضا قدم زد.

 

11. اولین عکس از مریخ

تاریخ: ۱۴ ژوئن ۱۹۶۵

مارینر ۴ اولین فضاپیمایی بود که به مریخ رفت و تصاویری از آن را مخابره کرد. این فضاپیما تمام ۲۵ دقیقه را صرف گرفتن ۲۱ عکس از سیاره سرخ از فواصل بین ۶۲۰۰ تا ۱۰۵۰۰ مایلی بالای سیاره کرد. اولین تصاویر مبهم از دهانه‌ها و زمین‌های بایر مریخ به دانشمندان نشان داد که این سیاره شبیه به ماه زمین است و امید وجود حیات در آن را از بین برد.

12. فرود فضاپیمای شوروی در ماه و زهره

تاریخ: ۳ فوریه ۱۹۶۶

سال ۱۹۶۶ برای برنامه فضایی شوروی تاریخی بود. در فوریه این سال، اتحاد جماهیر شوروی یک فضاپیمای بدون سرنشین به نام لونا را روی ماه فرود آورد که به زمین سیگنال بفرستد. کمتر از یک ماه بعد، در اول ماه مارس، اتحاد جماهیر شوروی موفق شد یک فضاپیما را روی زهره فرود آورد. ونرا ۳ اولین فضاپیمایی بود که روی سیاره دیگری فرود آمد ولی سیستم‌های ارتباطی آن قبل از فرستادن اطلاعات از کار افتاد.

برای اطلاع از مقاله 10 تا از عجیب ترین اجرام آسمانی کهکشان روی لینک کلیک کنید.

13. فرود فضاپیمای آمریکایی روی ماه

تاریخ: ۲ ژوئن ۱۹۶۶

ایالات متحده که در رقابت فضایی از شوروی عقب بود، اولین فضاپیمای بدون سرنشین خود با نام نقشه‌بردار ۱ را را در ماه ژوئن روی ماه فرود آورد. این ماموریت موفقیت‌آمیز تلقی شد و فناوری فرود و انجام عملیات روی سطح ماه کار خود را به‌ درستی انجام داد. نقشه بردار ۱ فعالیت‌های مهندسی انجام داد و عکس گرفت. همچنین، تصاویر تلویزیونی از سکوی فضاپیما و سطح ماه ارسال کرد.

14. فضاپیمای شوروی برای اولین بار دور ماه چرخید

تاریخ: ۱۵ سپتامبر ۱۹۶۸

فضاپیمای روسی زوند ۵ اولین فضاپیمایی بود که دور ماه چرخید و به زمین بازگشت. زوند ۵ حامل چند لاک‌پشت، کرم‌های آرد، دانه‌ها، باکتری‌ها و سایر موجودات زنده بود. پس از فرود زوند ۵ در اقیانوس هند، تمامی مسافران بیولوژیکی آن به سلامت بازیابی شدند. این پرواز پیشگامی برای فرود فضاپیمای سرنشین‌دار روی ماه در نظر گرفته شد.

15. آپولو ۸

تاریخ: ۲۸-۲۱ دسامبر ۱۹۶۸

آپولو ۸ یکی از معروف‌ترین ماموریت‌های فضایی آمریکا بود. آپولو ۸ اولین فضاپیمای سرنشین‌دار بود که نیروی جاذبه زمین را ترک کرد و به ماه رسید. این ماموریت تعدادی آزمایش را انجام داد که برای فرود روی ماه در سال بعد بسیار مهم بود. خدمه این فضاپیما از سطح ماه، هر دو سمت دور و نزدیک و همچنین از زمین عکس گرفتند. عکس طلوع زمین که توسط این ماموریت گرفته شد، یکی از مشهورترین عکس‌های قرن بیستم است. تصویر فضانوردان از 6 شبکه تلویزیونی به‌ صورت زنده پخش می‌شد.

16. پیاده‌روی انسان روی ماه

تاریخ: ۲۹ جولای ۱۹۶۹

فضانوردان آمریکایی «نیل آرمسترانگ» و «باز آلدرین» اولین انسان‌هایی بودند که در ۲۰ جولای ۱۹۶۹ پا بر سیاره‌ای غیر از زمین گذاشتند و آرزوی جان اف کندی را برای فرود انسان روی ماه قبل از پایان دهه برآورده کردند. جمله آرمسترانگ هنگام قدم گذاشتن روی سطح ماه، «این یک قدم کوچک برای انسان و یک جهش عظیم برای بشریت است»، جاودانه شده است.

این یکی از افتخارآمیزترین لحظه‌های تاریخ آمریکا بود که صدها میلیون نفر در سراسر جهان در تلویزیون شاهد آن بودند. آرمسترانگ و آلدرین دو ساعت و نیم روی سطح ماه بودند و نمونه‌های سنگ و خاک جمع‌آوری کردند. همچنین، فاصله دقیق بین ماه و زمین را با لیزر اندازه‌گیری کردند. آرمسترانگ و آلدرین اولین نفر از ۱۲ مرد آمریکایی بودند که همگی روی ماه قدم گذاشتند.

17. اولین ایستگاه فضایی

تاریخ: ۱۹ آپریل ۱۹۷۱

اولین ایستگاه فضایی به اسم سالیوت ۱ که توسط اتحاد جماهیر شوروی در ۱۹ آپریل ۱۹۷۱ به فضا پرتاب شد، منجر به پیشرفت قابل‌توجهی در توانایی بشر برای زندگی و کار در فضا شد. سالیوت ۱ استوانه‌ای شکل بود و برای استفاده با فضاپیمای سایوز سرنشین‌دار تنظیم شده بود. سالیوت ۱ در پهن‌ترین قسمت خود حدود ۶۵ فوت طول و ۱۳ فوت قطر داشت. سالیوت ۱۷۵ روز را در فضا گذراند تا اینکه در اقیانوس آرام سقوط کرد. هنگام بازگشت به زمین، فضاپیمای سایوز به‌ طور تصادفی هوای خود را از دست داد و خدمه سه نفره اتحاد جماهیر شوروی که ۲۳ روز را در سالویت ۱ گذرانده بودند، جان خود را از دست دادند.

 

18. ایالات متحده دور مریخ می‌چرخد

تاریخ: ۱۳ نوامبر ۱۹۷۱

مارینر ۹، کاوشگر بدون‌سرنشین ناسا، اولین فضاپیمایی بود که پس از تکمیل مدار خود دور مریخ، سیاره دیگری را دور زد. بر اساس خلاصه‌ای از ماموریت ناسا، عکس‌های ارسال‌شده از مارینر ۹ نشان می‌دهد که مریخ زمین‌شناسی و آب‌وهوای متفاوتی دارد، از جمله بستر رودخانه‌های باستانی، آتشفشان‌های خاموش، دره‌ها، جبهه‌های آب‌وهوا، ابرهای یخی و مه‌های صبحگاهی.

19. روس‌ها روی مریخ فرود می‌آیند

تاریخ: ۲۸ می ۱۹۷۲

در ۲۸ می ۱۹۷۲، فضاپیمای شوروی، مریخ ۳، اولین فرود نرم را روی سیاره‌ای دیگر انجام داد. مریخ ۳ دسامبر گذشته به سیاره سرخ رسیده بود. این فضاپیما بعد از ارسال ۲۰ ثانیه داده‌های ویدئویی به مدارگرد از کار افتاد. مدارگرد تا آگوست ۱۹۷۲ به ارسال داده‌ها به دانشمندان شوروی ادامه داد و دمای سطح و شرایط جوی مریخ را اندازه‌گیری کرد.

20. اسکای‌لب ۱

تاریخ: ۱۴ می ۱۹۷۳

ایالات متحده اولین آزمایشگاه مداری خود را به نام اسکای‌لب ۱ در ۱۴ می ۱۹۷۳ راه‌اندازی کرد. اسکای‌لب با وجود ایرادهای فنی در ابتدا موفقیت‌آمیز بود. اسکای‌لب 6 سال دور زمین چرخید تا اینکه خراب شد و در اقیانوس هند و غرب استرالیا سقوط کرد. این آزمایشگاه میزبان سه خدمه متشکل از سه فضانورد بود که در مجموع ۱۶۸ روز در مدار زندگی کردند. آن‌ها آزمایش‌هایی در حوزه علوم زیستی و نجوم خورشیدی انجام دادند. اسکای‌لب همچنین در درک نحوه تحمل انسان در زمان طولانی در فضا مهم بود.

21. فضانوردان ایالات متحده و شوروی در فضا به یکدیگر رسیدند

 تاریخ: ۱۹-۱۷ جولای ۱۹۷۵

آتش جنگ سرد در سال ۱۹۷۵، زمانی که فضانوردان آمریکایی و فضانوردان شوروی برای پروژه آزمایشی آپولو-سایوز گرد هم آمدند، تا حدودی خاموش شد. فضاپیمای سایوز حامل دو فضانورد به نام‌های «الکسی لئونوف» و «والری کوباسوف» بود، در حالیکه آپولو «توماس استافورد»، «ونس برند» و «دونالد اسلیتون» را حمل می‌کرد. این دو فضاپیما به مدت دو روز در فضا کنار هم پهلو گرفتند. مسافران فضایی با یکدیگر دست دادند و هدایا، لوح‌ها و پرچم‌های کشورهای خود را رد و بدل کردند. پروژه آزمایشی آپولو-سایوز اولین ماموریتی بود که در آن دو کشور همکاری را در فضا آغاز کردند.

22. وایکینگ ۱ و ۲

تاریخ: جولای/سپتامبر ۱۹۷۶

ناسا فضاپیمای وایکینگ ۱ و ۲ را در سال ۱۹۷۵ به فضا پرتاب کرد و هر دو سال بعد روی مریخ فرود آمدند. آن‌ها اولین فضاپیماهای ایالات متحده بودند که روی سیاره سرخ فرود آمدند. عکس‌هایی که این دو فضاپیما به زمین بازگرداندند، درک ما را از بخار آب در جو مریخ، شرایط جوی و زمین‌شناسی این سیاره عمیق‌تر کرد. وایکینگ‌های ۱ و ۲ آزمایش‌های زیست‌شناسی را با هدف جستجوی نشانه‌های حیات انجام دادند. این آزمایش‌ها هیچ نشانه‌ای از وجود میکروارگانیسم‌های زنده را در نزدیکی مناطق فرود ارائه نکرد.

23. وویجر ۱ و ۲ تصاویر مشتری را ارسال می‌کنند

تاریخ: آگوست و سپتامبر ۱۹۷۷

وویجرهای ۱ و ۲ با فاصله دو هفته توسط ناسا در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شدند تا به اکتشاف های فضایی بیشتری برسیم هدف ناسا استفاده از همترازی منحصر‌به‌فرد سیاره‌ها بود که هر ۱۷۶ سال یک بار اتفاق می‌افتد.

این هم‌ترازی با کمک گرانش سیاره می‌تواند هر فضاپیمایی را از یک سیاره به سیاره دیگر شلیک کند. وویجر ۱ اولین فضاپیمایی بود که در کنار مشتری و زحل پرواز کرد و اولین تصاویر خود را از مشتری در آپریل ۱۹۷۸ از فاصله ۱۶۵ میلیون مایلی به زمین فرستاد. وویجر ۱ اولین فضاپیمایی بود که در سال ۲۰۱۲ به فضای بین ستاره‌ای سفر کرد. وویجر ۲ از کنار مشتری، زحل، اورانوس و نپتون عبور کرد. از زمان پرتاب، این دو فضاپیما در مسیرهای پروازی مختلف و با سرعت‌های متفاوتی حرکت می‌کنند.

  

24. شاتل فضایی به فضا می‌رود

تاریخ: ۱۲ آپریل ۱۹۸۱

شاتل کلمبیا ناسا اولین سفینه فضایی بالدار بود که دور زمین چرخید و روی باند فرود آمد. کلمبیا ۲۸ ماموریت را انجام داد و بیش از ۳۰۰ روز را در فضا گذراند. ماموریت‌های اولیه این سفینه روی تعمیر و استقرار ماهواره‌ها و تلسکوپ‌ها متمرکز بود. بعدها، ناسا اولویت‌های کلمبیا را به علم تغییر داد. در یکم فوریه ۲۰۰۳ ، کلمبیا هنگام ورود مجدد به جو آتش گرفت و خدمه آن جان خود را از دست دادند. این فاجعه برنامه شاتل را برای بیش از دو سال تعطیل کرد.

25. اولین زن آمریکایی وارد فضا شد

تاریخ: ۱۸ ژوئن ۱۹۸۳

«سالی راید» اولین زن آمریکایی بود که حدود ۲۰ سال پس از ترشکوا، اولین زن فضانورد اهل شوروی، به فضا رفت. راید که مدرک دکترای فیزیک داشت، به‌ عنوان یکی از شش فضانورد زن اول ناسا انتخاب شد. او با شاتل فضایی چلنجر وارد فضا شد. از جمله کارهایی که او در پرواز انجام داد، کار با بازوی رباتیک شاتل بود.

  

26. وویجر ۲ تصاویری از اورانوس مخابره کرد

تاریخ: ۲۴ ژانویه ۱۹۸۶

وویجر ۲ که همراه با وویجر ۱ در سال ۱۹۷۷ به مدار زمین پرتاب شد، در سال ۱۹۸۶ شروع به ارسال تصاویری از اورانوس کرد. این سیاره عظیم شواهدی از آب اقیانوس جوشان را نشان داد. وویجر ۲ همچنین ده قمر جدید و دو حلقه جدید در اطراف اورانوس پیدا کرد. وویجر ۲ تنها فضاپیمایی خواهد بود که هر چهار سیاره بیرونی منظومه شمسی را از فاصله نزدیک مطالعه می‌کند.

27. وویجر ۲ تصاویر نپتون را مخابره می‌کند

تاریخ: ۱ آگوست ۱۹۸۹

وویجر ۲ برای بررسی دورترین نقاط منظومه شمسی ساخته شد و این شامل سیاره نپتون نیز می‌شود. این فضاپیما تنها شی ساخت بشر است که به این سیاره پرواز کرده است. وویجر ۲ در طول سفر خود پنج قمر و چهار حلقه در اطراف نپتون پیدا کرد. همچنین به کشف این موضوع کمک کرد که بزرگ‌ترین قمر نپتون، تریتون، سردترین جرم سیاره‌ای شناخته‌شده در منظومه شمسی است. این سیاره همچنین بیش از آنچه قبلا تصور می‌شد فعال است و بادهایی با سرعت بیش از ۶۸۰ مایل در ساعت دارد.

 

28. تلسکوپ فضایی هابل

تاریخ: ۲۵ آپریل ۱۹۹۰

تلسکوپ فضایی هابل اولین دستگاهی بود که در فضا قرار گرفت تا دور زمین بچرخد. این رویداد جهشی بزرگ به سوی درک ما از کیهان و انقلابی در نجوم ایجاد کرد. این تلسکوپ که نام خود را از ادوین پاول هابل گرفته است، توسط ناسا و آژانس فضایی اروپا ساخته شد و توسط شاتل فضایی دیسکاوری در مدار قرار گرفت. این تلسکوپ بالای ابرها و فراتر از آلودگی نوری قرار دارد و قادر است تصاویری با وضوح بالا از فضا ثبت کند. ناسا با کمک این تلسکوپ شاتل‌های فضایی و پیاده‌روی‌های فضایی را بهتر مشاهده می‌کند.

29. نقشه‌برداری از زهره

تاریخ: ۱۰ آگوست ۱۹۹۰

فضاپیمای ماژلان ناسا نقشه‌برداری از سطح زهره را با استفاده از تجهیزات رادار آغاز کرد. هدف از این ماموریت مطالعه نحوه شکل‌گیری سطح سیاره، تکتونیک صفحه‌ها و فرسایش بود. این فضاپیما همچنین وظیفه مدل‌سازی فضای داخلی زهره را بر عهده داشت. ماموریت ماژلان نشان داد که زهره هیچ شواهدی از تکتونیک صفحه‌ای مانند زمین نشان نمی‌دهد و ۸۵درصد از سطح آن از جریان گدازه‌های آتشفشانی و بقیه از ساختارهای کوهستانی تشکیل شده است.

30. کشف سیاره‌های فراخورشیدی

تاریخ: ۶ اکتبر ۱۹۹۶

جامعه علمی در ششم اکتبر ۱۹۹۵ اعلامیه مهمی صادر کرد: اخترشناسان سوئیسی «دیدیه کوئلوز» و «میشل مایور» اولین سیاره به‌ اصطلاح فراخورشیدی را پیدا کردند که دور ستاره‌ای مانند خورشید ما می‌چرخید. این سیاره به این دلیل که خارج از منظومه شمسی ما است، سیاره فراخورشیدی 51 Pegasi b نامگذاری شده که به آن دیمیدیوم نیز می‌گویند. سطح این سیاره داغ و گازی بوده و اندازه آن تقریبا نصف مشتری است. از آن زمان، ستاره‌شناسان چندین هزار سیاره فراخورشیدی دیگر پیدا کرده‌اند.

 

31. کاوشگر گالیله

تاریخ: ۷ دسامبر ۱۹۹۵

فضاپیمای گالیله ناسا در سال ۱۹۸۹ از شاتل فضایی آتلانتیس پرتاب شد و شش سال بعد به مشتری رسید. این فضاپیما تقریبا در عرض چهار سال مشتری و قمرهای آن را کاوش کرد. در این ماموریت، نشانه‌هایی از اقیانوس آب شور ذوب‌شده زیر یک لایه یخ در قمر مشتری، اروپا، پیدا شد. همچنین، شواهدی از آب شور مایع در دو قمر دیگر پیدا شد. ماموریت گالیله در ۲۱ سپتامبر ۲۰۰۳، وقتی که در جو مشتری فرود آمد، پایان یافت.

32. رهیاب به مریخ می‌رسد و داده‌ها را منتقل می‌کند

تاریخ: ۴ جولای ۱۹۹۷

رهیاب مریخ که در سال ۱۹۹۷ در روز تولد آمریکا به مریخ رسید، از این نظر مهم بود که اولین مریخ‌نورد موفق را به مریخ رساند. این مریخ‌نورد سوجورنر نام داشت. یکی از جنبه‌های جالب این ماموریت، استفاده ناسا از تکنیک فرود متفاوت برای فرودگر بود. ناسا به جای استفاده از موشک برای فرود آمدن روی سطح، از کیسه هوا استفاده کرد.

این مریخ‌نورد سنگریزه‌ها و سنگفرش‌های گرد را در محل فرود بررسی کرد. شکل این سنگ‌ها نشان داد که این به‌اصطلاح کنگلومراها در نتیجه جریان آب از گذشته و زمانی که هوا گرم‌تر بوده است، تشکیل شده‌اند. رهیاب مریخ همچنین در اوایل صبح ابرهای یخی آب را در پایین جو مشاهده کرد.

 

33. ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS)

تاریخ: ۲۰ نوامبر ۱۹۹۸

ایستگاه فضایی بین‌المللی که در سال ۱۹۹۸ به فضا پرتاب شد، یک ماهواره چند ملیتی قابل‌سکونت است که در مدار پایین زمین قرار دارد. ایستگاه فضایی بین‌المللی بزرگ‌ترین جسم مصنوعی در فضا است و گاهی با چشم غیرمسلح نیز می‌توان آن را دید. ISS از زمان پرتاب خود نقش مهمی در ماموریت‌های فضایی آمریکا و روسیه ایفا کرده است. پانزده کشور ISS را مدیریت کرده و از آن استفاده می‌کنند که ناسا (ایالات متحده)، روسکوسموس (روسیه) و آژانس فضایی اروپا به‌ عنوان شرکای اصلی، بیشترین کمک مالی را به آن می‌کنند.

ایستگاه فضایی بین‌المللی شاهد نقاط عطف بسیاری بوده است، از جمله بزرگ‌ترین گردهمایی در فضا (۱۳ نفر) و طولانی‌ترین راهپیمایی فضایی به مدت ۸ ساعت و ۵۶ دقیقه در طول یک ماموریت ساخت و ساز در سال ۲۰۰۱ با حضور فضانوردان «جیم ووس» و «سوزان هلمز».

«جین کرو»، یک مهندس زن در ناسا، سپر چندلایه‌ای را اختراع کرد که به اندازه آلومینیوم سبک ولی از آن قوی‌تر است و هنوز در ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده می‌شود.

34. فرود آمدن روی یک سیارک

تاریخ: ۱ فوریه ۲۰۰۱

NEAR Shoemaker اولین فضاپیمایی بود که به‌ طور خاص برای مطالعه یک سیارک یعنی سیارک اروس، طراحی شد. اروس نزدیک‌ترین سیارک به زمین است. وقتی این فضاپیما روی اروس فرود آمد، ده‌ها عکس با وضوح بالا ارسال کرد. اگرچه NEAR برای فرود روی سیارک طراحی نشده بود، ناسا تصمیم به انجام این کار گرفت. این فضاپیما در ۲۸ فوریه ۲۰۰۱ سیگنال نهایی خود را ارسال کرد.

 

35. اولین گردشگر فضایی

تاریخ: ۲۸ آپریل ۲۰۰۱

«دنیس تیتو»، یک تاجر میلیونر از کالیفرنیا، اولین مسافری بود که به فضا سفر کرد و فرصت تجاری‌سازی پرواز فضایی را به‌وجود آورد. تیتو ۲۰ میلیون دلار برای کار هزینه کرد. او برای یک سفر هشت روزه با فضاپیمای روسی سایوز از قزاقستان به ایستگاه فضایی بین‌المللی رفت.

36. فضاپیمای کاسینی تصاویری از حلقه‌های زحل ارسال می‌کند

تاریخ: ۱ ژانویه ۲۰۰۴

ماموریت کاسینی، تلاش مشترک ناسا، آژانس فضایی اروپا و آژانس فضایی ایتالیا، در اکتبر ۱۹۹۷ پرتاب شد و حدود هفت سال بعد به زحل رسید. از زمانی که کاسینی به زحل رسید، بیش از ۴۵۰ هزار تصویر از این سیاره، حلقه‌های معروف و قمرهای آن گرفت. این فضاپیما به مدت ۱۳ سال قبل از فرو رفتن در جو زحل در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، فعالیت کرد. این فضاپیما اکتشاف های فضایی خوبی را به تصویر کشید.

37. فرود مریخ‌نورد

تاریخ: ۶ آگوست ۲۰۱۲

مریخ‌نورد کنجکاوی همچنان در مریخ فعالیت می‌کند و عکس‌های دقیقی از مناظر مریخ و اکتشاف های فضایی در مریخ می‌فرستد. دانشمندان معتقدند که سیاره سرخ احتمالا مدت‌ها پیش محیطی داشته است که قادر بود از حیات پشتیبانی کند. به گفته ناسا، این ماموریت چهار هدف دارد: تعیین اینکه آیا تاکنون حیات در مریخ وجود داشته است یا خیر، تجزیه و تحلیل آب و هوای مریخ، مطالعه زمین‌شناسی مریخ و آماده‌سازی برای اکتشاف انسان.

برای اطلاع از مقاله اختروش ها هر آنچه که باید در مورد درخشان‌ترین اجرام جهان بدانید روی لینک کلیک کنید.

38. بازگشت موشک ماسک به زمین

تاریخ: ۸ آپریل ۲۰۱۶

«ایلان ماسک»، کارآفرین معروف وقتی در فناوری خودروهای الکتریکی پیشگام نیست، درگیر سفرهای فضایی برای اکتشاف های فضایی شد. در سال ۲۰۱۶، موشک ۱۴ ساله اسپیس ایکس با نام فالکون ۹ پس از رساندن یک محموله به ایستگاه فضایی بین‌المللی، اولین فرود خود را روی یک کشتی بدون‌سرنشین در دریا انجام داد. این اولین باری بود که شرکت ماسک توانست به یک فرود موفقیت‌آمیز در اقیانوس دست یابد. فرود موفقیت‌آمیز همچنین به این معنی است که شرکت ماسک می‌تواند دوباره از موشک‌های خود استفاده کند تا در هزینه‌های این شرکت صرفه‌جویی شود.

39. هفت سیاره به اندازه زمین پیدا شد

تاریخ: ۲۲ فوریه ۲۰۱۷

در سال‌های اخیر، ستاره‌شناسان اکتشاف های فضایی هیجان‌انگیزی فراتر از سیاره‌های منظومه شمسی داشته‌اند. در ۲۲ فوریه ۲۰۱۷، ناسا از کشف منظومه سیاره‌ای تراپیست ۱ خبر داد که شامل هفت سیاره به اندازه زمین است که دور یک ستاره کوتوله قرمز می‌چرخند. این منظومه حدود ۴۰ سال نوری از زمین در صورت فلکی دلو فاصله دارد. دانشمندان به این نتیجه رسیدند که سه سیاره در این منظومه در منطقه قابل‌سکونت هستند. به این معنی که احتمال وجود آب مایع و جوی که از حیات پشتیبانی کند، وجود دارد.

40. کاوشگر ماه و حلقه‌ها

تاریخ: ۱۳ آپریل ۲۰۱۷

در شکار حیات فرازمینی، ماموریت فضاپیمای کاسینی ناسا ممکن است احتمال جالبی فراتر از کمربند سیارکی پیدا کرده باشد. یکی از قمرهای زحل، انسلادوس، یک واکنش شیمیایی زیر سطح یخی خود دارد که ممکن است نشانه این باشد که می‌تواند از حیات پشتیبانی کند.

نتیجه

اکتشاف های فضایی که در طول سالهای دور تا به امروز انجام شده بسیار زیاد هستند که ما تنها به 40 مورد از این اکتشاف های فضایی اشاره کردیم. مهم ترین اکتشاف های فضایی که به توسعه زندگی بشریت کمک کرده اند از اولین تا آخرین آنها همه مهم هستند و هر کدام به اندازه خود نقش داشته اند.

یکی از بهترین تکنولوژی هایی که با اختراع آن به علم نجوم و کمک شد اختراع تلسکوپ بود. تلسکوپ کمک بسیار زیادی را به دانشمندان برای درک و رصد بهتر فضا کرد. مردم نیز با خرید تلسکوپ توانستند بسیاری از اکتشاف های فضایی را با چشم خود ببینند. شما هم اگز علاقمند به رصد اکتشاف های فضایی هستید می توانید با خرید تلسکوپ از سایت موسسه طبیعت آسمان شب به این رویای خود جامعه عمل بپوشانید.

برای دانلود مقاله ۴۰ رویداد مهم در تاریخ اکتشاف های فضایی روی لینک کلیک کنید.

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و ۴۰ رویداد مهم در تاریخ اکتشاف های فضایی

ستاره های نوترونی چه هستند؟

ستاره های نوترونی بقایای هسته ستاره‌های عظیمی هستند که عمرشان به پایان رسیده است. آن‌ها در کنار سیاهچاله‌ها، یکی از دو نقطه پایانی احتمالی تکامل پرجرم‌ترین ستاره‌ها هستند. ستاره های نوترونی جدای از هر آ‌ن‌چه در دل سیاهچاله وجود دارد، چگال‌ترین اجرام ستاره‌ای و از عجیب‌ترین اجرام آسمانی هستند.

ناسا تخمین می‌زند که بیش از یک میلیارد ستاره نوترونی در کهکشان راه شیری وجود داشته باشد. بیشتر ستاره های نوترونی که کشف شده‌اند، ستاره‌های جوانی هستند که در حین چرخش با سرعتی باورنکردنی، تابش پرانرژی خود را روی زمین می‌پاشند. ستاره های نوترونی قدیمی‌تر که میلیاردها سال برای کند شدن چرخش و سرد شدن فرصت داشته‌اند، کمتر به چشم می‌آیند ولی همچنان جذاب هستند.

«دیوید تامپسون»، عضو مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا می‌گوید: «ستاره های نوترونی ترکیبی از گرانش قوی، میدان‌های مغناطیسی و الکتریکی قدرتمند و سرعت‌های بالا هستند. آن‌ها در واقع آزمایشگاه‌هایی برای فیزیک شدید و شرایطی هستند که نمی‌توانیم روی زمین بازتولید کنیم.»

ستاره های نوترونی چطور تشکیل می‌شوند؟

زندگی یک ستاره، صرف نظر از اندازه آن، یک عمل متعادل‌سازی بین فشار به سمت داخل ناشی از گرانش و فشار به سمت بیرون ناشی از فوتون‌های تولیدشده حین انجام همجوشی هسته‌ای است.

وقتی هیدروژن ستاره تمام می‌شود و دیگر چیزی برای همجوشی با هلیوم باقی نمی‌ماند، سوخت هسته‌ای آن تمام می‌شود و به پایان توالی اصلی زندگی خود می‌رسد. انرژی به سمت بیرون متوقف می‌شود و گرانش رو به درون پیروز می‌شود، در نتیجه هسته ستاره در خود فرو می‌ریزد.

همان‌ طور که این اتفاق می‌افتد، همجوشی هسته‌ای در پوسته بیرونی ستاره ادامه دارد که باعث می‌شود لایه‌های بیرونی پف کنند. این لایه‌های بیرونی در اطراف هسته در حال فروپاشی خنک می‌شوند که اگر به ‌اندازه کافی عظیم باشد، دور جدیدی از همجوشی هسته‌ای آغاز می‌شود و هلیوم را به عناصر سنگین‌تری مانند کربن تبدیل می‌کند.

حتی ستاره‌هایی با جرمی بین ۱۰ تا ۲۰ برابر خورشید برای ایجاد عناصر سنگینی با این روش محدودیت دارند و همجوشی جدید آن‌ها معمولا به هسته‌ای از آهن تقریبا خالص ختم می‌شود. حتی این عنصر سنگین نیز به ‌اندازه کافی متراکم نیست تا از فروپاشی بیشتر هسته‌های عظیم جلوگیری کند.

وقتی این اتفاق می‌افتد، فشار گرانشی به‌ قدری شدید است که الکترون‌های با بار منفی و پروتون‌های با بار مثبت که هسته‌های آهن این هسته ستاره‌ای را تشکیل می‌دهند، با هم برخورد کرده و دریایی از نوترون‌های بدون بار یا خنثی ایجاد می‌کنند.

بعضی از هسته‌های عظیم ستاره‌ای در این نقطه توسط پدیده کوانتومی به نام «فشار انحطاط نوترونی»، از فروپاشی بیشتر نجات می‌یابند. این پدیده زمانی اتفاق می‌افتد که چگالی به‌ حدی زیاد شود که نوترون‌ها دیگر نتوانند به هم نزدیک‌تر شوند و در نتیجه، به ستاره‌های نوترونی تبدیل می‌شوند.

 

چرا یک ستاره نوترونی تشکیل می‌شود و نه یک سیاهچاله؟

اگر این فرایند تولد ستاره نوترونی آشنا به ‌نظر می‌رسد، احتمالا به این دلیل است که یک ستاره عظیم برای تبدیل شدن به سیاهچاله همین مسیر را طی می‌کند. اما سوال این است که چرا بعضی از ستاره‌ها تبدیل به ستاره های نوترونی می‌شوند ولی گروهی دیگر از خود سیاهچاله باقی می‌گذارند؟

به نظر می‌رسد تفاوت اصلی این است که هسته یک ستاره در حال فروپاشی جرم کافی برای عبور از حفاظتی که انحطاط نوترونی به ستاره های نوترونی می‌دهد، دارد. در حال حاضر، دانشمندان دقیقا مطمئن نیستند که مرز بین سیاهچاله‌ها و ستاره های نوترونی کجا است. این نا اطمینانی به این دلیل است که بررسی فیزیک درون ستاره های نوترونی امکان‌پذیر نیست.

سنگین‌ترین ستاره نوترونی شناخته‌شده ۲.۵ برابر خورشید جرم دارد، در حالیکه سبک‌ترین سیاهچاله شناخته‌شده جرمی حدود ۵ برابر جرم خورشید دارد. بنابراین، یک شکاف جرمی بین این دو نوع ستاره مرده وجود دارد که دانشمندان در حال حاضر در تلاش برای کشف دلیل آن هستند. محققان در حال حاضر فکر می‌کنند که خط جداکننده ستاره های نوترونی و سیاهچاله‌ها به ۳ برابر جرم خورشید نزدیک‌تر از ۵ برابر جرم خورشید است.

از آن‌ جایی که تفاوت اصلی بین یک سیاهچاله و یک ستاره نوترونی جرم است، منطقی است که ستاره های نوترونی که مواد یک شریک دوتایی را جمع می‌کنند، در نهایت به سیاهچاله تبدیل شوند. به گفته «جف مگنوم»، دانشمند رصدخانه ملی رادیویی نجوم (NRAO)، روند انباشت جرم می‌تواند میلیون‌ها سال طول بکشد ولی تبدیل نهایی یک ستاره نوترونی به یک سیاهچاله کمتر از یک ثانیه طول می‌کشد.

آیا خورشید به یک ستاره نوترونی (یا سیاهچاله) تبدیل خواهد شد؟

در حالیکه خط جداکننده ستاره های نوترونی و سیاهچاله‌ها مبهم و ضعیف است، خط بین بقایای ستاره‌ای که خورشید ما به آن تبدیل خواهد شد، یک کوتوله سفید و یک ستاره نوترونی کاملا واضح‌تر و قابل‌درک‌تر است.

وقتی که خورشید حدود ۵ میلیارد سال دیگر به پایان منبع هیدروژن خود برسد، فشار بیرونی محافظت‌کننده آن در برابر فروپاشی گرانشی متوقف می‌شود و هسته آن فرو می‌ریزد. پس از عبور از مرحله غول قرمز که طی آن لایه‌های بیرونی خورشید متورم می‌شوند و سیاره‌های نزدیک از جمله زمین را می‌بلعند، هسته خورشید به شکل یک کوتوله سفید در حال سوختن و دود کردن باقی می‌ماند.

همان‌ طور که فشار انحطاط نوترونی جلوی تبدیل شدن ستاره های نوترونی به سیاهچاله‌ها را می‌گیرد، ستاره‌های کوتوله سفید نیز با فشار انحطاط الکترونی که مانع از انباشته شدن الکترون‌ها با یکدیگر می‌شود، در برابر فروپاشی بیشتر محافظت می‌شوند.

فشار انحطاط الکترون بسیار ضعیف‌تر از معادل نوترونی آن است و اخترفیزیکدانان نیز تصور بهتری از توده‌های مورد نیاز برای غلبه بر آن دارند تا فشار انحطاط نوترونی.

طبق دایره‌المعارف نجوم SAO، کوتوله سفید برای اینکه در نهایت به یک ستاره نوترونی تبدیل شود، باید از حدی فراتر رود که به‌ عنوان «حد چاندراسخار» شناخته می‌شود که به‌ طور کلی ۱.۴ جرم خورشید در نظر گرفته می‌شود. این یعنی هسته خورشید به‌ تنهایی باید ۱.۴ برابر جرم کل آن باشد.

جرم حد چاندراسخار برای اولین بار توسط «سوبرامانیان چاندراسخار» در سال ۱۹۳۱ پیش‌بینی شد. این حد تا امروز به‌ خوبی با مشاهده‌های کوتوله‌های سفید مطابقت داشته است، زیرا هنوز بقایای ستاره‌ای از این نوع با جرم بیش از ۱.۴ جرم خورشید پیدا نکرده‌ایم.

ناسا تخمین می‌زند که جرم خورشید برای پایان دادن به زندگی خود به‌ عنوان یک ستاره نوترونی، باید ۱۰ برابر باشد. همچنین باید ۲۰ برابر جرم داشته باشد تا بعد از ۵ میلیارد سال به یک سیاهچاله در منظومه شمسی تبدیل شود.

برای اطلاع از مقاله آسمان نماها و ظهور علم تماشایی روی لینک کلیک کنید.

اندازه و جرم ستاره های نوترونی

برای اینکه درک کنید فروپاشی گرانشی تقریبا کاملی که یک ستاره نوترونی را به‌ وجود می‌آورد چقدر چشمگیر و خشن است، کافی است به مواد و ابعاد جسمی که تشکیل می‌شود نگاه کنید. فروپاشی هسته‌های عظیم ستاره‌ای چیزی را به‌ وجود می‌آورد که جرمی از یک تا دو برابر خورشید دارد، ولی عرض آن تنها بین ۶ تا ۱۲ مایل (۱۰ تا ۲۰ کیلومتر) است. تصور کنید خورشید به اندازه کره‌ای کوچک شود که به‌راحتی در شهر نیویورک با عرض ۳۵ مایل (۵۶ کیلومتر) جا شود.

کاهش قطر یک جسم از ۸۷۰ هزار مایل (۱.۴ میلیون کیلومتر) به تنها ۱۲ مایل (۲۰ کیلومتر) تاثیر قابل‌ توجهی روی مواد درون آن خواهد داشت و این موضوع بدون تردید درباره ستاره های نوترونی نیز صدق می‌کند.

ناسا تخمین می‌زند اگر یک حبه قند که از این ماده غنی از نوترون تشکیل شده باشد به زمین آورده شود، حدود ۱ تریلیون کیلوگرم (یا ۱ میلیارد تن) وزن خواهد داشت. این حبه قند وزنی معادل ۳۰۰۰ ساختمان امپایر استیت یا کل نژاد بشر خواهد داشت.

این ماده تشکیل‌دهنده ستاره نوترونی را به متراکم‌ترین ماده‌ای که می‌توانیم در کیهان ببینیم تبدیل می‌کند. ستاره های نوترونی به‌ قدری تراکم دارند که سرعتی که برای فرار از تاثیر گرانشی آن‌ها لازم است، نصف سرعت نور است.

در نتیجه، گرانش ستاره های نوترونی به‌ قدری قوی است که مرکز پرواز گودارد ناسا می‌گوید اگر یک مارشمالو روی یکی از این بقایای ستاره‌های عجیب و غریب رها شود، آن‌ قدر سریع شتاب می‌گیرد که وقتی به سطح برخورد کند، انرژی آزاد می‌کند که معادل انفجار هزار بمب هیدروژنی خواهد بود.

گازهایی که از ستاره‌های همراه در جفت‌های دوتایی باقی مانده‌اند، معمولا با این بقایای ستاره‌ای برخورد می‌کنند. وقتی که این گازها با سرعت میلیون‌ها مایل در ساعت به سطح ستاره نوترونی برخورد می‌کنند، یک نمایش آتش‌بازی قدرتمند در نور پرتو ایکس ایجاد می‌کنند که هزاران بار در ثانیه با شدت سوسو می‌زند یا شاید تنها هر چند سال یک بار منفجر شود. چگالی و گرانش ستاره های نوترونی تنها چیزی نیست که آن‌ها را به عجیب‌ترین اجرام در جهان تبدیل می‌کند. آن‌ها چند ویژگی جذاب دیگر نیز دارند.

انواع ستاره های نوترونی: بایزرها و مگنتارها

وقتی ستاره های نوترونی متولد می‌شوند، حفظ گشتاور زاویه‌ای منجر به چرخش آن‌ها با سرعت‌های فوق‌العاده سریع می‌شود. برای درک دلیل این پدیده، یک اسکیت‌باز را تصور کنید که روی یخ در حال چرخش است. او وقتی بازوهای خود را به داخل می‌کشد، با سرعت بیشتری می‌چرخد.

وقتی قطر هسته ستاره‌ای در اثر فروپاشی گرانشی کاهش می‌یابد، اتفاقی مشابه رخ می‌دهد. ستاره نوترونی جوان حاصل سریع‌تر و سریع‌تر می‌چرخد و به سرعت ۶۰ چرخش در ثانیه می‌رسد. سرعت بسیاری از ستاره های نوترونی با افزایش سن کاهش می‌یابد و به چرخش حدود ۸ بار در ثانیه می‌رسد. وضعیت ستاره های نوترونی که مواد ستاره‌ای را از شریک دوتایی می‌دزدند، متفاوت است.

این ماده تکانه زاویه‌ای را با خود حمل می‌کند و بنابراین این انتقال ماده در واقع می‌تواند چرخش ستاره های نوترونی را تسریع کند. نتیجه آن می‌تواند چرخش بعضی از ستاره های نوترونی با سرعت ۶۰۰ یا ۷۰۰ بار در ثانیه باشد.

سریع‌ترین ستاره نوترونی در حال چرخش ثبت‌شده که در سال ۲۰۰۶ توسط رصدخانه ملی نجوم رادیویی (NRAO) کشف شد، PSR J1748-2446ad است. این ستاره در یک خوشه کروی از ستاره‌ها قرار دارد که فاصله آن از زمین حدود ۲۸ هزار سال نوری است. این ستاره نوترونی حدود ۷۱۶ بار در ثانیه یا با سرعت ۷۱۶ هرتز می‌چرخد که سریع‌تر از تیغه‌های مخلوط‌کن آشپزخانه است.

ستاره های نوترونی مانند PSR J1748-2446ad به این دلیل کشف شده‌اند که در حین چرخش، پرتوهایی از تابش از هر قطب خود، شامل طول موج‌های رادیویی، مرئی، پرتو ایکس و پرتو گاما ساطع می‌کنند. در نتیجه وقتی که به سمت زمین می‌چرخند، این پرتوهای تابش به سیاره ما چشمک می‌زنند و باعث می‌شوند این ستاره های نوترونی تقریبا شبیه فانوس دریایی به نظر می‌رسند، اگرچه به‌ طور رسمی به‌ عنوان ‌تپ‌اختر شناخته می‌شوند. همه تپ‌اخترها ستاره های نوترونی هستند، اما همه ستاره های نوترونی تپ‌اختر نیستند.

دانشمندان بر این باورند که پرتوهای تابش تپ‌اخترها زمانی ایجاد می‌شوند که میدان‌های مغناطیسی قدرتمند ستاره های نوترونی ماده را به قطب‌های مغناطیسی خود هدایت کنند.

وقتی یک ستاره‌ فرو می‌ریزد، فقط جرم آن متراکم نمی‌شود، بلکه میدان مغناطیسی آن نیز فشرده می‌شود. میدان‌های مغناطیسی با خطوط منحنی یا خطوط میدانی که از یک جسم عبور می‌کنند، نشان داده می شوند. هر چه این خطوط به هم نزدیک‌تر باشند، میدان مغناطیسی قوی‌تر است. فروپاشی یک هسته ستاره‌ای برای ایجاد یک ستاره نوترونی این خطوط میدان را به هم می‌فشارد.

آژانس فضایی اروپا (ESA) می‌گوید که بعضی از ستاره های نوترونی می‌توانند میدان‌های مغناطیسی به قدرت ۱۰۰ هزار میلیون تسلا داشته باشند که نه تنها هزاران بار قدرتمندتر از میدان مغناطیسی ستاره‌های نوترونی «معمولی» است، بلکه هزار تریلیون بار قوی‌تر از مگنتوسفر زمین و معادل صد تریلیون آهنربای یخچالی است.

این موضوع باعث می‌شود که میدان مغناطیسی مگنتارها یکی از شدیدترین میدان‌های مغناطیسی در جهان باشد. این میدان‌ها به‌ قدری شدید هستند که می‌توانند دمای سطح مگنتار را به بیش از ۱۸ میلیون درجه فارنهایت (۱۰ میلیون درجه سانتیگراد) برسانند. با تمام این ویژگی‌های افراطی و رکوردشکن، تصور کنید وقتی دو تا از این بقایای ستاره‌های افراطی کنار هم قرار بگیرند چه اتفاقی می‌افتد.

 

هنگام برخورد دو ستاره نوترونی چه اتفاقی می‌افتد؟

ستاره های نوترونی می‌توانند به‌ صورت مجزا وجود داشته باشند و فقط با دمای سطحشان قابل‌ تشخیص باشند یا در مشارکت با ستاره‌های «معمولی» زندگی کنند. در بعضی از موارد حتی می‌توانند در سیستم‌های دوتایی با یک ستاره نوترونی دیگر وجود داشته باشند.

در این شرایط طبق نظریه نسبیت عام اینشتین، وقتی که ستاره های نوترونی دوتایی دور یکدیگر می‌چرخند، امواجی را در فضا زمان ایجاد می‌کنند که امواج گرانشی نامیده می‌شود.

درست همان‌ طور که موادی که به سطح یک ستاره نوترونی می‌افتند به آن تکانه زاویه‌ای می‌دهند، وقتی امواج گرانشی از ستاره های نوترونی دوتایی به سمت بیرون موج می‌زنند، تکانه زاویه‌ای را از منظومه خارج می‌کنند. از دست دادن تکانه زاویه‌ای باعث می‌شود ستاره نوترونی به هم نزدیک شوند و با این اتفاق آن‌ها امواج گرانشی را با شدت بیشتری تابش می‌کنند و سرعت از دست رفتن تکانه زاویه‌ای را افزایش می‌دهند.

در نهایت، این باعث می‌شود که ستاره های نوترونی با هم برخورد کنند و یک ستاره نوترونی بزرگ‌تر ایجاد کنند. این پدیده شدید که به‌ عنوان انفجاری به نام کیلونووا شناخته می‌شود و پس از یک میلیارد سال مقدمه با رقص بقایای ستاره‌ای دور یکدیگر رخ می‌دهد، تنها چند میلی‌ثانیه طول می‌کشد.

کیلونوواها انرژی معادل میلیون‌ها برابر خورشید آزاد می‌کنند و انفجار شدیدی از امواج گرانشی منحرف‌کننده فضا و انفجار کوتاه اما قدرتمند پرتوهای گاما را منتشر می‌کنند و مسئول ایجاد عناصر سنگین مانند طلا، نقره و پلاتین هستند.  

بسته به اندازه ستاره های نوترونی که در پدیده کیلونوا مشارکت می‌کنند، نتیجه می‌تواند یک ستاره نوترونی پرجرم باشد که به ‌دلیل فشار انحطاط نوترونی بسیار عظیم است و نمی‌تواند پایدار بماند. بنابراین به‌سرعت در کمتر از یک ثانیه پس از تولد به یک سیاهچاله تبدیل می‌شود.

در سال ۲۰۱۷، اخترشناسان برای اولین بار امواج گرانشی، امواج در بافت فضا زمان و نوری را که از برخورد بین ستاره های نوترونی به بیرون تابش می‌کرد، مشاهده کردند.

سیگنال‌هایی که از برخورد ستاره های نوترونی دوتایی که در فاصله ۱۳۰ سال نوری از ما قرار دارند به‌ دست می‌آیند، کاربرد «نجوم چند پیام‌رسان» را تایید می‌کنند که شامل رصد اجرام و رویدادهای نجومی در اشکال مختلف تابش، فراتر از نور مورد استفاده در نجوم سنتی است. با این ترکیب قدرتمند از تکنیک‌ها، اخترشناسان در آستانه کشف چیزهای بیشتری درباره ماهیت این برخوردها، ستاره های نوترونی و ستاره‌های مرده هستند.

ستاره های نوترونی چقدر بزرگ هستند؟

قطر ستاره های نوترونی حدود ۱۲ مایل (۲۰ کیلومتر) و به ‌اندازه یک شهر است! تلسکوپ‌هایی مانند NICER و   XMM-Newton به ما کمک می‌کنند شعاع ستاره های نوترونی را از طریق پرتو ایکس تعیین کنیم. ما می‌دانیم که بیشتر ستاره های نوترونی در کهکشان ما به اندازه جرم خورشید هستند، با این‌ حال هنوز مطمئن نیستیم که بیشترین جرم یک ستاره نوترونی چقدر است.

بعضی از آن‌ها حدود دو برابر خورشید جرم دارند و احتمال می‌دهیم حداکثر جرمشان حدود ۲.۲ تا ۲.۵ برابر جرم خورشید باشد. دلیل نگرانی ما درباره حداکثر جرم یک ستاره نوترونی این است که مشخص نیست ماده در چنین محیط‌های شدید و متراکمی چگونه رفتار می‌کند. بنابراین باید از یافته‌های مربوط به ستاره های نوترونی مانند جرم و شعاع، در ترکیب با نظریه‌ها برای بررسی مرزهای بین پرجرم‌ترین ستاره های نوترونی و کم‌جرم‌ترین سیاهچاله‌ها استفاده کنیم.

چرا ستاره های نوترونی از نظر اندازه و جرم از این محدودیت‌ها فراتر نمی‌روند؟

ستاره‌های نوترونی بسیار متراکم هستند و یک تا دو برابر جرم خورشید ما را که ۱۰۰ برابر عریض‌تر و ۳۳۰ هزار برابر سنگین‌تر از زمین است، در فضایی به ‌اندازه یک شهر جا داده‌اند. اگر ماده بسیار بیشتری را در چنین فضای کوچکی جا دهیم، گرانش پیروز می‌شود و کل آن در یک سیاهچاله فرو می‌ریزد. بنابراین، ستاره‌های نوترونی حاصل تعادل ارزشمند نوترون‌هایی که به یکدیگر فشار می‌آورند (معروف به فشار انحطاط نوترونی) و گرانش هستند.

ستاره‌های نوترونی چقدر عمر می‌کنند؟

در اصل یک ستاره نوترونی می‌تواند برای همیشه زندگی کند، زیرا یکی از آخرین حالت‌های یک ستاره پرجرم یعنی یک جسد ستاره‌ای است. با این‌ حال اگر یک همراه دوتایی داشته باشند، مانند یک ستاره نوترونی یا سیاهچاله دیگر، ممکن است در نهایت ادغام شوند و یک سیاهچاله یا یک ستاره نوترونی پرجرم‌تر ایجاد کنند.

برای اطلاع از مقاله 10 تا از عجیب ترین اجرام آسمانی کهکشان ما روی لینک کلیک کنید.

چرا ستاره‌های نوترونی جذاب هستند؟

یکی از حوزه‌های تحقیقاتی مشاهده‌های رادیویی فوران‌های پرتو گامایی (GRBs) است که از برخورد ستاره‌های نوترونی به‌ وجود می‌آید. ما می‌توانیم از مشاهده‌های رادیویی گرفته تا اشعه ایکس برای ردیابی نوری که از این انفجارها می‌آیند، استفاده کنیم.

مدل‌سازی پس‌تاب (Afterglow) نیز به ما کمک می‌کند اطلاعات بیشتری درباره این انفجارها کسب کنیم که ممکن است منجر به اطلاعاتی درباره ستاره‌های نوترونی ادغام‌شده و همچنین محصول نهایی شود.

اگر این ادغام یک ستاره نوترونی حتی پرجرم‌تر تولید کند، میدان مغناطیسی بسیار بالایی خواهد داشت که به عنوان «مگنتار» شناخته می‌شود. این مگنتار در حین چرخش به پرتابه ادغام انرژی می‌دهد و باعث تولید انتشار رادیویی می‌شود که سال‌ها پس از ادغام به اوج خود می‌رسد.

یک حوزه تحقیقاتی دیگر جستجوی این انتشار رادیویی است تا مشخص شود آیا مگنتار تولید شده است یا خیر. تا کنون هیچ یک از این گسیل‌های رادیویی را شناسایی نکرده‌ایم، ولی این به ما کمک می‌کند تا حداکثر جرم یک ستاره نوترونی را که یک سوال بی‌پاسخ بزرگ در نجوم است، محدود کنیم.

بعضی از رویدادهای مرتبط با ستاره های نوترونی چیست؟

چه چیزی ستاره‌های نوترونی را به یکی از قدرتمندترین رویدادهای جهان تبدیل می‌کند؟ ابرنواخترها به ستاره‌های نوترونی گره خورده‌اند، زیرا رویدادهای انفجاری هستند که آن‌ها را ایجاد می‌کنند. ستاره‌های نوترونی بسیار قدرتمند هستند، زیرا ستاره در مبارزه با گرانش شکست خورده است و در نهایت منفجر می‌شود! فرض بر این است که ابرنواخترهای ماورای نور بسیار درخشان هستند، زیرا مگنتار منبع انرژی برای انتشار نور اضافی است.

همچنین انفجارهای پرتو گاما زمانی اتفاق می‌افتند که یک ستاره نوترونی با ستاره نوترونی دیگر یا احتمالا یک سیاه‌چاله برخورد می‌کند. این رویدادها بسیار قدرتمند هستند، زیرا شامل جدا شدن یک ستاره نوترونی و برخورد دو جرم بسیار پرجرم و متراکم با یکدیگر هستند.

نتیجه

بعضی از انفجارهای رادیویی سریع با ستاره های نوترونی در ارتباط هستند، زیرا ما یک انفجار رادیویی سریع را از یک ستاره نوترونی، به‌ طور خاص یک مگنتار، در کهکشان خود شناسایی کرده‌ایم. بنابراین به‌ طور کلی، ستاره‌های نوترونی در میان بسیاری از پدیده‌های موقتی که می‌توانیم مشاهده کنیم، همیشه حضور دارند.

تمام اطلاعاتی که دانشمندان در مورد فضا به دست می آورند از طریق تلسکوپ به دست آوردند و بخش زیادی از آنها را مدیون کشف تلسکوپ هستیم. شما هم می توانید با خرید تلسکوپ از  رصد شگفتی ها و عجایب اجرام آسمانی لذت ببرید. خرید تلسکوپ در سایت موسسه طبیعت آسمان شب با بهترین قیمت و بهترین کیفیت ارائه می شود.

برای دانلود مقاله ستاره های نوترونی چه هستند؟ روی لینک کلیک کنید.

منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و ستاره های نوترونی چه هستند؟