ابرنواختر چیست؟

ابرنواختر چیزی است که وقتی یک ستاره به پایان عمر خود می رسد و در یک انفجار درخشان از نور منفجر می شود اتفاق می افتد. ابرنواخترها می توانند برای مدت کوتاهی از کل کهکشان ها بدرخشند و انرژی بیشتری نسبت به خورشید ما در طول عمر خود ساطع کنند. ابر نواخترها می توانند برای مدت کوتاهی از کل کهکشان ها بدرخشند و انرژی بیشتری نسبت به خورشید ما در طول عمر خود ساطع کنند. آنها همچنین منبع اصلی عناصر سنگین در جهان هستند. به گفته ناسا، ابرنواخترها "بزرگترین انفجاری هستند که در فضا رخ می دهد."

✅ ابرنواختر چیست؟

ابرنواختر انفجار یک ستاره عظیم است. انواع مختلفی از ابرنواخترها وجود دارد، اما آنها را می توان به طور کلی به دو نوع اصلی تقسیم کرد: فرار حرارتی یا فروپاشی هسته. این نوع اول در سیستم‌های ستاره‌ای دوتایی اتفاق می‌افتد که در آن حداقل یک ستاره یک کوتوله سفید است و معمولاً نوع Ia SNe نامیده می‌شود. نوع دوم زمانی اتفاق می افتد که ستارگانی با جرم بیشتر از 8 برابر جرم خورشید ما روی خود فرو می ریزند و منفجر می شوند. انواع مختلفی از هر یک از این SNe وجود دارد که هر کدام بر اساس عناصری که در طیف آنها دیده می شود طبقه بندی می شوند.

ابرنواختر چیست؟

✅ بعد از یک ابرنواختر چه اتفاقی می افتد؟

پس از یک ابرنواختر، چند اتفاق مختلف ممکن است رخ دهد. گاهی اوقات ستاره منفجر شده تا حدی به یک سیاهچاله یا یک ستاره نوترونی فرو می ریزد و بقیه جرم به انرژی تبدیل می شود یا از نیروی انفجار منفجر می شود. گاهی اوقات به این ماده منفجر شده «بقایای ابرنواختر» می گویند که نوعی سحابی است. گاهی اوقات اگر ستاره منفجر شده بسیار پرجرم بود، در طول ابرنواختر، یک انفجار طولانی پرتو گاما نیز می تواند اتفاق بیفتد! برخی از مواد ریخته شده به دور سیاهچاله حاصل یا یک ستاره نوترونی می چرخند و سپس از طریق یک جت با سرعتی نزدیک به سرعت نور به بیرون فرستاده می شوند. از آنجایی که ماده بسیار سریع حرکت می کند، می تواند فوتون ها را با انرژی های پرتو گامای بسیار بالا ساطع کند - این انفجار پرتو گاما است!

✅ چه چیزی شروع یک ابرنواختر را نشان می دهد؟

در یک ابرنواختر نوع 1a، فرآیند ابرنواختر زمانی اتفاق می‌افتد که کوتوله سفید در دوتایی جرم بیش از حدی ایجاد کند (چیزی بیش از 1.44 برابر جرم خورشید ما). علت دقیق انفجار هنوز یک منطقه فعال تحقیقاتی است، اما بسیاری فکر می کنند که جرم اضافی باعث می شود هسته کوتوله سفید گرم شود، که منجر به فشار و انرژی زیادی در داخل ستاره می شود که دیگر قادر به پشتیبانی نیست. ، و ستاره به شدت منفجر می شود. در نوع ابرنواختر فروپاشی هسته، شروع ابرنواختر زمانی مشخص می شود که هسته ستاره شروع به ذوب سیلیکون به آهن می کند. معمولاً وقتی عناصر به عناصر سنگین‌تر ادغام می‌شوند، انرژی آزاد می‌شود و این انرژی است که از سقوط ستاره به درون خود جلوگیری می‌کند. با این حال، آهن یک عنصر ویژه است که نیاز به جذب انرژی دارد تا در چیز دیگری ذوب شود. هنگامی که ستاره شروع به ساختن آهن می کند، آهن شروع به گرفتن انرژی می کند و ستاره شروع به سقوط به خود می کند. ستاره به سرعت (~1s) فرو می ریزد و هنگامی که هسته با چگالی بحرانی برخورد می کند، نیروی گرانشی هسته ای بر آن غلبه می کند که دافعه می شود و ماده به شدت به بیرون رانده می شود.

مرگ ستاره ها

✅ وقتی ستاره ها می میرند

بر اساس تحقیقات آژانس فضایی اروپا، به طور متوسط، یک ابرنواختر هر 50 سال یک بار در کهکشانی به اندازه کهکشان راه شیری رخ می دهد. به گفته وزارت انرژی ایالات متحده، این بدان معناست که یک ستاره در هر 10 ثانیه یا بیشتر در جایی در جهان منفجر می شود. حدود 10 میلیون سال پیش، خوشه ای از ابرنواخترها "حباب محلی" را ایجاد کردند، یک حباب گازی به طول 300 سال نوری و به شکل بادام زمینی در محیط بین ستاره ای که منظومه شمسی ما را احاطه کرده است.چگونگی مرگ یک ستاره تا حدی به جرم آن بستگی دارد. برای مثال خورشید ما جرم کافی برای انفجار به عنوان یک ابرنواختر را ندارد. (اگرچه اخبار برای زمین هنوز خوب نیست، زیرا زمانی که خورشید سوخت هسته‌ای خود را تمام کند، شاید چند میلیارد سال دیگر، به غول قرمز تبدیل شود که احتمالاً جهان ما را تبخیر خواهد کرد، قبل از اینکه به تدریج سرد شود و به رنگ سفید تبدیل شود. کوتوله.) اما با مقدار مناسب جرم، یک ستاره می تواند در یک انفجار آتشین بسوزد.

انواع ابر نواختر

✅ انواع ابرنواخترها

یک ستاره می تواند به یکی از دو روش به ابرنواختر تبدیل شود:

ابرنواختر نوع اول: یک ستاره ماده را از همسایه نزدیک خود جمع می کند تا زمانی که یک واکنش هسته ای فراری مشتعل شود.

ابرنواختر نوع دوم: سوخت هسته ای یک ستاره تمام می شود و تحت نیروی گرانش خود فرو می ریزد.

✅ سوپرنواهای نوع دوم

بیایید ابتدا به نوع دوم هیجان انگیزتر نگاه کنیم. برای اینکه یک ستاره به عنوان یک ابرنواختر نوع دوم منفجر شود، باید چندین برابر جرم خورشید باشد (برآوردها بین هشت تا 15 جرم خورشیدی دارند). مانند خورشید، در نهایت هیدروژن و سپس سوخت هلیوم در هسته اش تمام می شود. با این حال، جرم و فشار کافی برای ذوب کربن خواهد داشت. در مرحله بعد، به تدریج عناصر سنگین تری در مرکز جمع می شوند و ستاره لایه های پیاز مانندی از مواد را تشکیل می دهد که عناصر به سمت بیرون ستاره سبک تر می شوند. هنگامی که هسته ستاره از یک جرم خاص (به نام حد چاندراسخار) فراتر می رود، شروع به انفجار می کند. به همین دلیل، این ابر نواخترهای نوع دوم به عنوان ابرنواخترهای فروپاشی هسته نیز شناخته می شونددر نهایت، انفجار از هسته باز می گردد و مواد ستاره ای را به فضا می راند و ابر نواختر را تشکیل می دهد. چیزی که باقی می ماند یک جرم فوق چگال به نام ستاره نوترونی است، جرمی به اندازه شهر که جرم خورشید را در فضای کوچکی جمع می کند. زیرمجموعه‌های ابرنواختر نوع دوم بر اساس منحنی‌های نورشان طبقه‌بندی می‌شوند که چگونگی تغییر شدت نور در طول زمان را توصیف می‌کنند. نور ابرنواخترهای نوع 2-L پس از انفجار به طور پیوسته کاهش می یابد، در حالی که نور ابر نواخترهای نوع 2-P قبل از کاهش مدت طولانی تری ثابت می ماند. هر دو نوع دارای امضای هیدروژن در طیف های خود هستند. ستاره شناسان فکر می کنند ستارگانی با جرم بسیار بیشتر از خورشید (حدود 20 تا 30 جرم خورشید) ممکن است به عنوان یک ابر نواختر منفجر نشوند. در عوض، آنها فرو می ریزند و سیاهچاله ها را تشکیل می دهند.

برای اطلاع از مقاله همه چیز در مورد سیاهچاله ها بر روی لینک کلیک کنید.

✅ ابرنواخترهای نوع یک

فاقد امضای هیدروژنی در طیف نوری خود هستند و عموماً تصور می‌شود که از ستاره‌های کوتوله سفید در یک سیستم ستاره‌ای دوتایی نزدیک سرچشمه می‌گیرند. همانطور که گاز ستاره همراه روی کوتوله سفید انباشته می شود، کوتوله سفید به تدریج فشرده می شود. در نهایت یک واکنش هسته ای فراری را در داخل ایجاد می کند که در نهایت منجر به طغیان ابر نواختر فاجعه آمیز می شود. ستاره شناسان از ابرنواخترهای نوع 1a به عنوان "شمع های استاندارد" برای اندازه گیری فواصل کیهانی استفاده می کنند زیرا تصور می شود همه آنها در اوج خود با درخشندگی یکسان می سوزند. ابرنواخترهای نوع 1b و 1c نیز مانند ابر نواخترهای نوع دوم دچار فروپاشی هسته می شوند، اما بیشتر لایه هیدروژنی بیرونی خود را از دست داده اند. در سال 2014، دانشمندان ستاره همدم کم نور و غیرقابل تشخیص یک ابرنواختر نوع 1b را شناسایی کردند. این جستجو دو دهه طول کشید، زیرا ستاره همراه بسیار ضعیف‌تر از ابرنواختر درخشان می‌درخشید.

تماشای ابر نواختر

✅ تماشای یک سوپرنوا

مطالعات اخیر نشان داده است که ابر نواخترها مانند بلندگوهای غول پیکر مرتعش می شوند و قبل از انفجار یک زمزمه شنیداری ساطع می کنند. در سال 2008، دانشمندان برای اولین بار یک ابر نواختر را در حال انفجار شکار کردند. آلیسیا سودربرگ، اخترشناس، در حالی که به صفحه کامپیوتر خود نگاه می‌کرد، انتظار داشت لکه‌های کوچک درخشان یک ابر نواختر یک ماهه را ببیند. اما چیزی که او و همکارش در عوض دیدند یک انفجار پرتو ایکس عجیب و فوق العاده درخشان پنج دقیقه ای بود.

نتیجه

با این مشاهدات، آنها اولین ستاره شناسانی بودند که یک ستاره را در حال انفجار شکار کردند. ابرنواختر جدید SN 2008D نام گرفت. مطالعات بیشتر نشان داده است که این ابر نواختر دارای برخی خواص غیرعادی است. پائولو ماتزالی، اخترفیزیکدان ایتالیایی در رصدخانه پادووا و مکس، می‌گوید: «مشاهدات و مدل‌سازی‌های ما نشان می‌دهد که این یک رویداد نسبتاً غیرعادی است، که بهتر می‌توان آن را از نظر جسمی که در مرز بین ابرنواخترهای معمولی و انفجارهای پرتو گاما قرار دارد، درک کرد. موسسه اخترفیزیک پلانک در مصاحبه ای در سال 2008 به Space.com گفت. اخیراً، ستاره شناسان درباره یک ابرنواختر تازه کشف شده در کهکشان فرفره هیجان زده شده اند. این ابرنواختر جدید با نام SN 2023ixf و در فاصله 21 میلیون سال نوری از زمین، توجه منجمان حرفه‌ای و آماتور در سراسر جهان را به خود جلب می‌کند که تلسکوپ‌ها و دوربین‌های خود را به سمت نقطه می‌چرخانند تا این پدیده کمی نادر را مشاهده کنند. در انتها باید به این نکته اشاره کرد که برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نجوم و فضا می توانید به سایت آسمان شب مراجعه کنید.

برای دانلود مقاله ابر نواختر چیست؟ روی لینک کلیک کنید

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و ابرنواختر چیست؟

گسترش جستجو برای ماده تاریک و انرژی تاریک

شکار ماده تاریک و انرژی تاریک در جهان در حال گسترش است. گرانش ماده تاریک گاز و غبار را در ستارگان و کهکشان ها کنار هم نگه می دارد در حالی که انرژی تاریک کهکشان ها را از یکدیگر دور می کند. دانشمندان با هم فکر می‌کنند که 95 درصد جهان ما را تشکیل می‌دهند، اما اینکه دقیقاً چه هستند، هنوز مشخص نیست.

✅ ماده تاریک چیست؟

ماده تاریک نوعی ماده است که نظریه و فرضیه وجود آن در کیهان شناسی و اختر شناسی بوجود آمده تا  اتفاقات شگفت انگیز را تشریح کند. این ماده از میزان خاصی از جرم بوجود می آید که از جرمی که تا کنون مشاهده شده بیشتر است. ماده تاریک را نمی توان به طور مستقیم از طریق تلسکوپ مشاهده کرد. ماده تاریک به این دلیل تاریک نامیده می شود که هیچ کنشی با میدان مغناطیسی ندارد.

✅ انرژی تاریک چیست؟

در علم کیهان شناسی انرژی تاریک ماده است که به طور فرضی کلیه فضا را در برگرفته است. همین امر نیز باعث می شود تا سرعت انبساط افزایش پیدا کند. طبق بررسی هایی که توسط دانشمندان صورت گرفته انرژی تاریک نزدیک ترین نظریه برای توضیح مشاهدات اخیر است. در این مشاهدات گفته می شود که جهان با سرعت رو به افزایشی انبساط می شود.

✅ تفاوت انرژی تاریک و ماده تاریک

انرژی تاریک تاثیری به خصوصی بر روی کیهان دارد. این تاثیر باعث می شود که کیهان انبساط داشته باشد و سرعت این انبساط را نیز افزایش می دهد. تفاوت ماده تاریک و انرژی تاریک بدین صورت عنوان شده که  ماده تاریک بیشتر جرم کهکشان ها و خوشه های کهکشانی را تشکیل می دهد و انرژیتاریک انبساط را در می گیرد.

جستجوی ماده تاریک و انرژی تاریک

✅ شکار ماده تاریک و انرژی تاریک

در طول دهه‌ها، چند ماده تاریک از فهرست حذف شده‌اند (این هیچ یک از ذرات بنیادی شناخته شده نیست) و دانشمندان کهکشان‌ها و مکان‌های جدیدی را برای جستجوی سرنخ‌هایی در مورد انرژی تاریک و ماده تاریک کشف کرده‌اند.جوزف پسس، مدیر برنامه در بنیاد ملی علوم به Axios می گوید: «مشاهدات غیرمستقیم ماده تاریک همچنان در حال رشد هستند. ما به هر طرف که نگاه می کنیم ماده تاریک را می بینیم و به نظر می رسد که از ماده پیروی می کند.

 

برای اطلاع از مقاله منشا مرموز بزرگترین سیاهچاله های جهان بر روی لینک کلیک کنید.

✅ شناسایی ماده تاریک و انرژی تاریک

اکنون، نسل بعدی ابزارها برای شناسایی شواهدی از ماده تاریک و انرژی تاریک در حال آمدن آنلاین هستند و تلسکوپ‌های فضایی دقیق‌تر و رصدخانه‌های زمینی جدید را به شکار اضافه می‌کنند. تیموتی تایت، می‌گوید: «ما شدیداً به داده‌هایی نیاز داریم که به ما بگویند چگونه نظریه‌های خود را بسازیم و آنها را اصلاح کنیم، و ما بگوییم که کدام یک درست است، کدام یک شانس درستی دارند و کدام یک اشتباه است.» فیزیکدان دانشگاه کالیفرنیا، ایروین.

ماده تاریک و انرژی تاریک

✅ جمع آوری داده ها از کهکشان ها

محرک اخبار: تلسکوپ فضایی اقلیدس آژانس فضایی اروپا قرار است در تاریخ 1 ژوئیه از کیپ کاناورال با موشک فالکون 9 اسپیس ایکس پرتاب شود. (این تلسکوپ در ابتدا قرار بود با موشک سایوز روسی پرواز کند، اما ESA پس از حمله روسیه به اوکراین این تغییر را انجام داد.) بیش از یک سوم از آسمان را بررسی می کند - جمع آوری داده ها از 1 میلیارد کهکشان که تا زمانی که کیهان تنها 3.8 میلیارد سال قدمت داشت، وجود داشتند.

گرانش ماده تاریک هنوز بر جهان حاکم بود و انبساط آن را تا حدود 7 میلیارد سال پیش کاهش داد، زمانی که نفوذ انرژی تاریک بیشتر شد و جهان با سرعت بیشتری شروع به انبساط کرد. اثرات آن را می توان در تشعشعات باقی مانده از بیگ بنگ و اینکه کهکشان ها با چه سرعتی به فضا در طول زمان فرو می روند، مشاهده می شود. اقلیدس تصاویری از کهکشان ها و سایر اجرام را در طول این انتقال می گیرد که دانشمندان امیدوارند سرنخ های جدیدی به دست آورند.

تصاویر اقلیدس

تصاویر جمع آوری شده توسط اقلیدس برای تعیین اندازه کیهان در مقاطع مختلف زمانی استفاده می شود. نور کهکشان‌ها می‌تواند توسط توده‌ های ماده تاریک هنگام حرکت در سراسر جهان منحرف شود. از این داده ها، دانشمندان می توانند نقشه ای از ماده تاریک در جهان در زمان های مختلف ایجاد کنند. این اعوجاج همچنین می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا تعیین کنند که آیا ماده تاریک از ذرات سنگین یا سبک تشکیل شده است - اطلاعاتی که می‌تواند به بهبود جستجوی نامزدهای ماده تاریک در شتاب‌دهنده‌های ذرات روی زمین کمک کند. داده‌های حاصل از تصاویر اقلیدس همچنین برای بررسی چگونگی تغییر فواصل بین خوشه‌های کهکشانی در طول تاریخ کیهان استفاده خواهد شد، زیرا آنها تحت تأثیر انرژی تاریک قرار گرفتند.

لئونیداس موستاکاس، کیهان‌شناس رصدی در آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا که عضو تیم علمی اقلیدس است، می‌گوید: «چشم‌انداز زیربنایی بزرگی جهان و سرعت رشد آن، و گرانشی که ساختارها را به هم می‌کشد، با یکدیگر تعامل دارند. . اگر بتوانید میزان ساختار را در زمان‌های مختلف اندازه‌گیری کنید، می‌توانید آن را به اندازه جهان متصل کنید.بین خطوط: در نهایت پاسخ‌های مربوط به انرژی تاریک تعیین می‌کند که آیا شتاب جهان را می‌توان با یک اصلاح ریاضی نظریه گرانش انیشتین که به عنوان ثابت کیهانی شناخته می‌شود، یک نیروی کاملاً جدید یا اصلاح نظریه‌های گرانش توضیح داد.

تلسکوپ فضایی نانسی

تلسکوپ فضایی نانسی گریس روم

ناسا در حال برنامه ریزی برای پرتاب تلسکوپ فضایی نانسی گریس روم در سال 2027 است که همچنین شتاب کیهانی را با استفاده از برخی از روش های مشابه اقلیدس مطالعه خواهد کرد. این منطقه کوچکتر از آسمان - که با اقلیدس همپوشانی دارد - اما با دقت بیشتری بررسی می کند. رصدخانه زمینی ورا روبین که انتظار می‌رود در سال آینده فعالیت خود را آغاز کند، همچنین ماهیت ماده تاریک را با برداشتن نور اعوجاج گسیل شده از اجسام دور و تابیده شده توسط اجسام دیگر نزدیک‌تر بررسی خواهد کرد تا ببیند چقدر ماده تاریک است.

نتیجه

گرانش نامرئی بر جهان ما تأثیر می گذارد. ما بسیار خوش شانس هستیم که در این عصر کیهانی زندگی می کنیم. او می‌گوید که در گذشته در جهان، انرژی تاریک آنقدر تأثیر کوچکی خواهد داشت که اثرات آن قابل اندازه‌گیری نیست. و اگر در آینده دورتر زندگی می کردیم، انرژی تاریک بر همه چیز مسلط می شد. ما در میانه یک فشار و کشش کیهانی نسبتاً متعادل بین انرژی تاریک و ماده تاریک هستیم.

تایت می‌گوید که این به دانشمندان این فرصت را می‌دهد که هر دو را اندازه‌گیری کنند، اما همچنین بررسی کنند که آیا آنها ممکن است برهم‌کنش داشته باشند و آیا یکی ویژگی‌های دیگری را تعیین می‌کند یا خیر. "اگر این درست است، پس فقط در زمانی مانند اکنون است که می توانید مقادیر مشابهی از هر دوی آنها را ببینید، می توانید آن پویایی ها را ببینید و در واقع آن قطعه مهم پازل را درک کنید."

 

برای دانلود مقاله گسترش جستجو برای ماده تاریک و انرژی تاریک روی لینک کلیک کنید

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و گسترش جستجو برای ماده تاریک و انرژی تاریک

منشا مرموز بزرگترین سیاهچاله های جهان

آنها بزرگترین سیاهچاله های جهان هستند که شناخته شده اند، میلیاردها برابر جرم خورشید ما، اما اطلاعات کمی در مورد چگونگی شکل گیری و بزرگ شدن این هیولاها وجود دارد. تلسکوپ ها و تکنیک های جدید روش جدیدی را برای نگاه کردن به این غول ها به ما می دهند.

 

سیاهچاله های جهان

✅ پیدایش سیاهچاله های جهان

در نیمه راه بین شکم دلفین و سم عقب پگاسوس اسب پرنده، یک چرخ دنده بکر در فضا سقوط می کند. برای میلیاردها سال، بازوهای مارپیچی کهکشان UCG 11700 در آرامش چرخیده اند و از برخوردها و ادغام هایی که بسیاری از کهکشان های دیگر را تغییر شکل داده اند، دست نخورده اند. اما در حالی که کهکشان مارپیچی مانند UCG 11700 دیدنی است، چیزی هیولایی در میان آن پنهان شده است. در قلب این چرخ کیهانی زیبای کاترین، یکی از مرموزترین اجرام در کیهان است - یک سیاهچاله بسیار پرجرم. در حالی که سیاهچاله های استاندارد با جرمی حدود چهار برابر خورشید ما شروع می شوند، اقوام عظیم آنها میلیون ها و گاهی میلیاردها برابر جرم دارند. دانشمندان بر این باورند که تقریباً هر کهکشان بزرگی در قلب خود یک سیاهچاله بسیار پرجرم دارد. جز اینکه هیچ کس نمی داند چگونه به آنجا رسیده اند. اینجاست که کهکشان UCG 11700 می تواند مفید واقع شود.

✅ سیاهچاله های پرجرم

بکی اسمتو رست، محقق جوان در دانشگاه آکسفورد که سیاهچاله های کلان پرجرم را مطالعه می کند، می گوید: «کهکشان های ایده آل برای مطالعه من، زیباترین و کامل ترین مارپیچ هایی هستند که می توانید به آنها فکر کنید. زیباترین کهکشان‌هایی هستند که می‌توانند به ما در حل معمای چگونگی رشد این سیاه‌چاله‌ها کمک کنند.» بزرگترین سیاهچاله های جهان آنقدر متراکم هستند که حتی نور نیز نمی تواند از مرکز آن فرار کند، یادگیری در مورد آن را دشوار می کند. اما تکنیک‌های جدیدی که به دنبال اثرات سیاه‌چاله‌های کلان جرم بر روی اجرام بین‌ستاره‌ای اطرافشان هستند و حتی در امواجی که در بافت فضا و زمان ایجاد می‌کنند، سرنخ‌های جدیدی ارائه می‌دهند. راز کمی در مورد چگونگی شکل گیری و رشد سیاهچاله ها وجود دارد. سوخت یک ستاره در حال مرگ تمام می شود، در یک ابرنواختر منفجر می شود، در خود فرو می ریزد و چنان متراکم می شود که حتی نور نیز نمی تواند از گرانش شدید آن فرار کند. ایده سیاهچاله ها یک قرن است که وجود داشته و در نظریه نسبیت عام آلبرت انیشتین پیش بینی شده است.

✅ خطرناک ترین سیاهچاله های جهان

در فرهنگ عامه، بزرگ ترین سیاهچاله های جهان کاملا تاریک و بی نهایت گرسنه هستند. آن‌ها در سراسر جهان حرکت می‌کنند و هر چیزی را که در مسیرشان است می‌مکند، بزرگ‌تر و حریص‌تر می‌شوند. شاید بتوان فکر کرد راز حل شد - خطرناک ترین سیاهچاله های جهان و سیاهچاله های کلان جرم به سادگی گرسنه ترین و قدیمی ترین سیاهچاله ها در نوع خود هستند. با این حال، در واقعیت، سیاهچاله ها به شهرت هیولایی خود عمل نمی کنند. آنها به طرز شگفت آوری در برافزایش (اصطلاحات اصطلاحی فیزیکدانان برای "مکیدن") مواد اطراف، حتی در یک هسته متراکم کهکشانی ناکارآمد هستند. در واقع، ستارگان فروپاشیده به قدری آهسته رشد می‌کنند که احتمالاً نمی‌توانند تنها با جذب مواد جدید، بزرگ شوند. اسمتو رست می‌گوید: «فرض کنیم اولین ستاره‌ها سیاهچاله‌ها را حدود 200 میلیون سال پس از انفجار بزرگ تشکیل داده‌اند. "بعد از فروپاشی آنها، شما سیزده و نیم میلیارد سال فرصت دارید تا سیاهچاله خود را تا میلیاردها برابر جرم خورشید افزایش دهید. این مدت زمان بسیار کوتاهی است تا آن را فقط با برافزایش بزرگ کنید." حتی اسرارآمیزتر، سیاهچاله های کلان پرجرم از قبل وجود داشتند که کیهان هنوز در مراحل ابتدایی نسبی خود بود. اختروش‌های دوردست، برخی از درخشان‌ترین اجرام در آسمان شب، در واقع سیاه‌ چاله‌ های بسیار پرجرم باستانی هستند که هسته‌های کهکشان‌های در حال مرگ را به آتش کشیده‌اند. برخی از این غول‌ها حداقل از زمانی که کیهان تنها 670 میلیون سال قدمت داشت - در زمانی که برخی از قدیمی‌ترین کهکشان‌های شناخته شده در حال شکل‌گیری بودند، وجود داشته‌اند. در حالی که قلب یک سیاهچاله برای ناظران خارجی ناشناخته باقی می ماند، سیاهچاله های پرجرم می توانند درخشان تر از کل کهکشان ستارگان بدرخشند، و حتی می توانند "آوغ زدن" تابش فرابنفش را هنگام مصرف مواد اطراف خود تولید کنند. 

 

 

سیاهچاله و افق رویداد

 

✅ افق رویداد چیست؟

سیاهچاله ها دارای یک مرز کروی هستند که به عنوان "افق رویداد" شناخته می شود. در درون این کره، نور، انرژی و ماده به طور اجتناب ناپذیری به دام افتاده اند. فضا و زمان روی خود جمع می شوند و قوانین فیزیکی که نحوه عملکرد بیشتر کیهان ما را توصیف می کنند، از بین می روند. اما، درست خارج از افق رویداد، یک سیاه چاله در حال چرخش می تواند مواد مجاور را به یک دیسک در حال چرخش و فوق گرم تبدیل کند. با رسیدن به دمای بالاتر از 10 میلیون درجه سانتیگراد، دیسک برافزایشی در یک اختروش تابش درخشان کورکننده ای را در سراسر طیف الکترومغناطیسی منتشر می کند.

 

برای اطلاع از مقاله عکاسی از کهکشان راه شیری چگونه است؟ بر روی لینک کلیک کنید

✅ موثر ترین سیاهچاله های جهان

مارتا ولونتری، محقق سیاهچاله در l'Institut d'Astrophysique de Paris می گوید: سیاهچاله ها موثرترین و کارآمدترین موتورهای جهان هستند. آنها جرم را با بازدهی تا 40 درصد به انرژی تبدیل می‌کنند. اگر به هر چیزی فکر می‌کنید که ما با کربن یا انرژی شیمیایی می‌سوزانیم، یا حتی در ستاره‌ ها چه اتفاقی می‌افتد، فقط کسری کوچک و کوچک از چیزی است که یک سیاه‌ چاله تولید می‌کند. سیاهچاله های کلان پرجرم دانشمندان را به چیزی فراتر از صرفه جویی انرژی آنها علاقه مند می کند. شکل‌گیری و تکامل آن‌ها به وضوح با توسعه کهکشان‌ها و حتی با داستان بزرگ‌تر کل تاریخ و ساختار جهان ما مرتبط است. حل معمای این غول های کیهانی گام مهمی در تلاش مداوم دانشمندان برای درک اینکه چرا همه چیز به این شکل است را نشان می دهد.

امواج گرانشی

✅ امواج گرانشی

انتشار انرژی یکی از راه هایی است که سیاهچاله ها اسرار خود را فاش می کنند. هنگامی که سیاه چاله ها با اجرام با چگالی کمتری مانند ستاره های نوترونی ادغام یا برخورد می کنند، این رویدادها موج هایی در فضا-زمان ایجاد می کنند که امواج گرانشی نامیده می شوند. این امواج با سرعت نور در سراسر کیهان حرکت می کنند و برای اولین بار در سال 2015 روی زمین شناسایی شدند. از آن زمان رصدخانه های عظیمی مانند رصدخانه امواج گرانشی تداخل سنج لیزری (Ligo) در ایالات متحده و تأسیسات ویرجو در نزدیکی پیزا، ایتالیا وجود داشته است. برداشتن امواج ایجاد شده توسط این برخوردها. اما در حالی که این رصدخانه ها از ابزارهایی به اندازه چندین کیلومتر استفاده می کنند، آنها فقط می توانند امواج سیاه چاله هایی با اندازه نسبتاً متوسط را تشخیص دهند. نادین نویمایر، سرپرست گروه تحقیقاتی هسته‌های کهکشانی در موسسه نجوم ماکس پلانک، می‌گوید: «لایگو ادغام‌هایی را تا حدود 150 جرم خورشیدی شناسایی کرده است». شکافی در داده‌ها درباره آنچه که مردم «سیاه‌چاله‌های با جرم متوسط» می‌نامند با جرم حدود 10000 خورشیدی یا بیشتر وجود دارد. او می‌گوید سیاهچاله‌های کیهان با جرم متوسط می‌توانستند در اوایل کیهان از فروپاشی ابرهای گازی غول‌پیکر یا برخوردهای فراری ستاره‌ها شکل گرفته باشند. در محیط تنگ کیهان جوان، برخوردهای پی در پی بین این سیاهچاله‌های متوسط، همراه با تجمع سریع مواد اطراف، می‌توانست رشد آنها را به مقیاس‌های بسیار عظیم تسریع کند.

دانه سیاهچاله

 

✅ نظریه دانه سیاهچاله

با این حال، نظریه دانه سیاهچاله با جرم متوسط مشکلاتی دارد. کیهان اولیه و کوچک نیز بسیار داغ بود. ابرهای گازی در تابش غوطه ور می شدند و احتمالاً انرژی زیادی به آنها می داد تا روی خود فرو بریزند. و حتی در یک کیهان متراکم، قوانین فیزیک همچنان حداکثر سرعتی را که سیاه چاله ها می توانند ماده را جذب کنند، محدود می کند. ولونتری می‌گوید که هر توضیح کنونی برای سیاه‌ چاله‌ های کلان جرم «گلوگاه‌ها و اشکالاتی» دارد که مانع از هم‌ گرایی دانشمندان برای یافتن پاسخ قطعی می‌شود. او می‌گوید: «تئوری‌هایی که ما آن را «فرایندهای دینامیکی» می‌نامیم، به این معنی که شما یک سیاه‌ چاله را از تعداد بسیار زیادی ستاره تشکیل می‌دهید به جای یک ستاره، امکان‌پذیر است، اما این فرآیندها باید در شرایط بسیار خاصی اتفاق بیفتند. همچنین نظریه‌هایی درباره «سیاهچاله‌های اولیه» وجود دارد که می‌توانستند قبل از وجود ستاره‌ ها وجود داشته باشند و رشد کنند. اما این قلمرو کاملاً ناشناخته است. ما هیچ مدرک رصدی برای آزمایش این اصل نداریم.» او می‌گوید که عاشق فیزیک فرآیندهای دینامیکی است، اما اذعان می‌کند که پیش‌بینی معتبر هر چیزی که بزرگ‌تر از حدود 1000 جرم خورشید باشد، برای این نظریه بسیار دشوار است. او می‌گوید: «وقتی اختروش‌هایی را در نظر می‌گیریم که قبلاً یک میلیارد جرم خورشیدی داشتند، زمانی که کیهان یک میلیارد ساله بود، رسیدن به این اعداد بسیار سخت است. او معتقد است که داستان واقعی چگونگی به وجود آمدن سیاه چاله های کلان جرم هنوز گفته نشده است. "هر چه بیشتر حفاری می کنیم، بیشتر متوجه می شویم که در مورد چیزهایی که فکر می کردیم فهمیده ایم مشکلاتی وجود دارد. ما یک چیز اساسی را از دست می دهیم."

✅ رصد سیاهچاله ها

نسل کنونی ابزارهای رصدی شروع به پر کردن شکاف‌ها کرده‌اند. رصدخانه‌های Virgo، Ligo و مشابه در حال ارائه «اطلاعات جمعیت‌شناختی» عمیق‌تر در مورد اندازه، سن و مکان جمعیت سیاهچاله‌های کیهان هستند. اما برای پر کردن این نوع داده ها در مورد سیاهچاله های کلان جرم، محققان به آشکارسازهای بزرگتری نیاز دارند. در دهه 2030، ناسا و آژانس فضایی اروپا (ESA) آنتن فضایی تداخل سنج لیزری (Lisa) جاه طلبانه را پرتاب خواهند کرد که شامل سه ماهواره است که در یک مثلث با اضلاع به طول 2.5 میلیون کیلومتر پرواز می کنند. این آرایه بر اساس اصول مشابه Ligo و Virgo کار می کند، اما مقیاس عظیم آن به آن اجازه می دهد امواج گرانشی را از سیاهچاله های بسیار بزرگ فراتر از دسترس فناوری موجود تشخیص دهد. در حال حاضر اشاراتی وجود دارد مبنی بر اینکه امواج گرانشی ایجاد شده توسط سیاه چاله های عظیم در حال شستن ما هستند. در آغاز سال 2021، اخترشناسان اعلام کردند که اختلافات کوچکی را در پالس های تشعشعاتی که از 45 تپ اختر می آید - ستارگان فشرده ای که پرتوهای نور را در فواصل زمانی منظم منتشر می کنند، شناسایی کرده اند. اگرچه نتایج هنوز تایید نشده است، اما محققان پیشنهاد می‌کنند که این می‌تواند به دلیل «پس‌زمینه موج گرانشی» باشد که احتمالاً از ادغام سیاه چاله‌های بزرگ ایجاد می‌شود.

نتیجه

نیومایر با اسمتورست موافق است که هیجان‌انگیزترین اکتشافات در مورد خطرناک ترین سیاهچاله‌ های جهان سؤالاتی وجود دارد که هنوز کسی نپرسیده است. او می گوید: «این یک قرن شگفت انگیز از پیشرفت های فنی بوده است که این اکتشافات را ممکن می کند. "ما مشکلات شناخته شده زیادی داریم که می خواهیم حل کنیم. اما چیزهای جدیدی را نیز خواهیم دید که حتی نمی توانیم تصور کنیم. و من فکر می کنم این شگفت انگیز است."

 

برای دانلود مقاله منشا مرموز بزرگترین سیاهچاله های جهان روی لینک کلیک کنید.

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و منشا مرموز بزرگترین سیاهچاله های جهان

همه چیز در مورد سیاه چاله ها

سیاه چاله ها از جذاب ترین اشیاء در فضا هستند. آنها بسیار متراکم هستند، با چنان جاذبه گرانشی قوی که حتی نور نیز نمی تواند از چنگ آنها فرار کند. کهکشان راه شیری می تواند بیش از 100 میلیون سیاه چاله را در خود جای دهد، اگرچه شناسایی این جانوران پرخور بسیار دشوار است. در قلب کهکشان راه شیری یک سیاه چاله بسیار پرجرم به نام Sagittarius A قرار دارد. طبق بیانیه ناسا، این ساختار عظیم حدود 4 میلیون برابر جرم خورشید است و تقریباً 26000 سال نوری از زمین فاصله دارد. اولین تصویر از یک سیاه چاله در سال 2019 توسط تلسکوپ افق رویداد (EHT) گرفته شد. عکس خیره کننده سیاه چاله در مرکز کهکشان M87 در فاصله 55 میلیون سال نوری از زمین، دانشمندان سراسر جهان را به وجد آورد.

 

 

 

سیاه چاله ها

✅ سیاهچاله ها چگونه تشکیل می شوند؟

انتظار می رود سیاهچاله ها از طریق دو کانال مجزا تشکیل می شوند. طبق مسیر اول، آنها اجساد ستاره ای هستند، بنابراین با مرگ ستاره های عظیم تشکیل می شوند. ستارگانی که جرم تولد آنها تقریباً 8 تا 10 برابر جرم خورشید ما است، وقتی تمام سوخت خود - هیدروژنشان - تمام می شود، منفجر می شوند و می میرند و یک جرم متراکم بسیار فشرده، یک سیاهچاله را پشت سر می گذارند. سیاه‌ چاله‌ای که به‌جا می‌ماند، سیاهچاله‌ای با جرم ستاره‌ای نامیده می‌شود و جرم آن چند برابر جرم خورشید است.

همه ستارگان سیاهچاله ها را پشت سر نمی گذارند، ستارگانی که جرم تولد کمتری دارند، یک ستاره نوترونی یا یک کوتوله سفید را پشت سر نمی گذارند. روش دیگری که سیاهچاله‌ها به وجود می‌آیند، فروپاشی مستقیم گاز است، فرآیندی که انتظار می‌رود سیاهچاله‌های پرجرم‌تری با جرمی از 1000 برابر جرم خورشید تا حتی 100000 برابر جرم خورشید منجر شود. این کانال شکل گیری ستاره سنتی را دور می زند و اعتقاد بر این است که در کیهان اولیه کار می کند و دانه های سیاهچاله عظیم تری تولید می کند.

✅ چه کسی سیاهچاله ها را کشف کرد؟

سیاه چاله ها به عنوان یک راه حل ریاضی دقیق برای معادلات انیشتین پیش بینی شده بودند. معادلات اینشتین شکل فضای اطراف ماده را توصیف می کند. نظریه نسبیت عام هندسه یا شکل را به توزیع جزئی ماده مرتبط می کند. راه حل سیاهچاله توسط کارل شوارتزشیلد در سال 1915 یافت شد، و این مناطق - سیاهچاله ها - یافت شدند که فضا را به شدت منحرف می کنند و سوراخی در بافت فضازمان ایجاد می کنند. در آن زمان مشخص نبود که آیا اینها با اجرام واقعی در جهان مطابقت دارند یا خیر. با گذشت زمان، همانطور که سایر محصولات نهایی مرگ ستارگان، یعنی ستاره های نوترونی که به عنوان تپ اختر دیده می شدند، شناسایی شدند، مشخص شد که سیاهچاله ها واقعی هستند و باید وجود داشته باشند. اولین سیاهچاله کشف شده Cygnus-X1 بود.

مرگ سیاه چاله

 

 

✅ آیا سیاهچاله ها می میرند؟

سیاه چاله ها به خودی خود نمی میرند، اما از نظر تئوری پیش بینی می شود که در نهایت به آرامی در مقیاس های زمانی بسیار طولانی تبخیر شوند. سیاه چاله ها با تجمع ماده ای که در نزدیکی آن قرار دارند رشد می کنند که توسط گرانش بسیار زیاد آنها به داخل کشیده می شود. هاوکینگ پیش‌بینی کرد که سیاه‌ چاله‌ ها نیز می‌توانند انرژی را ساطع کنند و بسیار آهسته کوچک شوند. تئوری کوانتومی نشان می دهد که ذرات مجازی همیشه وجود دارند که به وجود می آیند و خارج می شوند. هنگامی که این اتفاق می افتد، یک ذره و ضد ذره همراه آن ظاهر می شوند. با این حال، آنها همچنین می توانند دوباره ترکیب شوند و دوباره ناپدید شوند.

وقتی این فرآیند در نزدیکی افق رویداد یک سیاه چاله اتفاق می افتد، اتفاقات عجیبی می تواند رخ دهد. به جای اینکه جفت ذره برای لحظه ای وجود داشته باشد و سپس یکدیگر را نابود کند، یکی از آنها می تواند توسط گرانش به داخل سیاهچاله بیفتد، در حالی که ذره دیگر می تواند به فضا پرواز کند. در بازه‌های زمانی بسیار طولانی، ما در مورد مقیاس‌های زمانی صحبت می‌کنیم که بسیار طولانی‌تر از سن جهان ما هستند، این نظریه بیان می‌کند که این قطره ذرات فراری باعث می‌شود سیاه‌چاله به آرامی تبخیر شود.

 

سیاه چاله و کرم چاله

 

✅ آیا سیاهچاله ها کرمچاله هستند؟

هیچ سیاه چاله ای کرم چاله نیست. کرم چاله ها را می توان تونل هایی دانست که دو نقطه مجزا در فضا و زمان را به هم متصل می کنند. اعتقاد بر این است که درون سیاه چاله‌ ها می‌تواند حاوی یک کرم چاله باشد، سوراخ فضازمان است، که می‌تواند دریچه‌ای را به نقطه دیگری در فضازمان حتی در یک جهان متفاوت ارائه دهد. آلبرت اینشتین برای اولین بار در سال 1916 با نظریه نسبیت عام خود وجود سیاه چاله ها را پیش بینی کرد. اصطلاح "سیاه چاله" سال ها بعد در سال 1967 توسط ستاره شناس آمریکایی جان ویلر ابداع شد. پس از چندین دهه که سیاه چاله ها تنها به عنوان اجسام نظری شناخته می شوند. اولین سیاهچاله ای که تا به حال کشف شد Cygnus X-1 بود که در کهکشان راه شیری در صورت فلکی ماکیان، قرار داشت. به گفته ناسا، ستاره شناسان اولین نشانه های سیاهچاله را در سال 1964 مشاهده کردند، زمانی که موشکی که به صدا در آمد منابع آسمانی اشعه ایکس را شناسایی کرد.

در سال 1971، ستاره شناسان تشخیص دادند که پرتوهای ایکس از یک ستاره آبی درخشان می آید که به دور یک جسم تاریک عجیب می چرخد. پیشنهاد شد که پرتوهای ایکس شناسایی‌شده در نتیجه دور شدن مواد ستاره‌ای از ستاره درخشان و «بلوره شدن» توسط جسم تاریک - یک سیاه‌چاله همه‌گیر- است. به گفته موسسه علوم تلسکوپ فضایی (STScI) تقریباً از هر هزار ستاره یک ستاره آنقدر جرم دارد که به سیاهچاله تبدیل شود. از آنجایی که کهکشان راه شیری دارای بیش از 100 میلیارد آمار است، کهکشان خانگی ما باید حدود 100 میلیون سیاه چاله را در خود جای دهد. اگرچه کشف سیاه چاله ها کار دشواری است و برآوردهای ناسا نشان می دهد که ممکن است بین 10 میلیون تا یک میلیارد سیاه چاله ستاره ای در کهکشان راه شیری وجود داشته باشد.

 

برای اطلاع از مقاله دوربین دو چشمی برای رصد ستارگان بر روی لینک کلیک کنید.

✅ نزدیکترین سیاهچاله به زمین

نزدیکترین سیاهچاله به زمین "تک شاخ" نام دارد و در فاصله 1500 سال نوری از زمین قرار دارد. نام مستعار معنایی دوگانه دارد. نامزد سیاهچاله نه تنها در صورت فلکی تک شاخ ("تک شاخ") ساکن است، بلکه جرم بسیار کم آن - تقریباً سه برابر خورشید - آن را تقریباً در نوع خود بی نظیر می کند. در سال 2019، تلسکوپ افق رویداد (EHT) اولین تصویر ثبت شده از یک سیاهچاله را منتشر کرد. EHT سیاه چاله را در مرکز کهکشان M87 دید در حالی که تلسکوپ در حال بررسی افق رویداد یا منطقه گذشته بود که هیچ چیز نمی تواند از سیاه چاله فرار کند. تصویر از دست دادن ناگهانی فوتون ها (ذرات نور) را ترسیم می کند. اکنون که اخترشناسان می دانند سیاه چاله چگونه به نظر می رسد، منطقه جدیدی از تحقیقات در مورد سیاه چاله ها را باز می کند. در سال 2021، ستاره شناسان نمایی جدید از سیاهچاله غول پیکر در مرکز M87 را نشان دادند که نشان می دهد ساختار عظیم در نور قطبی شده چگونه به نظر می رسد. از آنجایی که امواج نور پلاریزه دارای جهت گیری و روشنایی متفاوتی نسبت به نور غیرقطبی هستند، تصویر جدید سیاه چاله را با جزئیات بیشتری نشان می دهد. قطبش نشانه میدان های مغناطیسی است و تصویر به وضوح نشان می دهد که حلقه سیاهچاله مغناطیسی شده است.

لایه های سیاه چاله ها

 

✅ لایه های سیاه چاله ها

در ماه مه 2022، دانشمندان اولین تصویر تاریخی از سیاهچاله کلان جرم در مرکز کهکشان ما - Sagitarrius A* را نشان دادند. سیاهچاله ها دارای سه "لایه" هستند: افق رخداد بیرونی و درونی و تکینگی. افق رویداد یک سیاهچاله مرزی در اطراف دهانه سیاهچاله است که نور نمی تواند از آن بگریزد. هنگامی که یک ذره از افق رویداد عبور کند، نمی تواند آن را ترک کند. گرانش در سراسر افق رویداد ثابت است.ناحیه داخلی سیاه چاله، جایی که جرم جسم در آن قرار دارد، به عنوان تکینگی آن شناخته می شود، نقطه واحدی در فضا-زمان که جرم سیاهچاله در آن متمرکز است. دانشمندان نمی توانند سیاهچاله ها را همانطور که می توانند ستاره ها و دیگر اجرام در فضا را ببینند، ببینند. درعوض، اخترشناسان باید به تشخیص تشعشعاتی که سیاه چاله‌ ها در اثر کشیده شدن غبار و گاز به درون موجودات متراکم ساطع می‌کنند، تکیه کنند. اما سیاه چاله های کلان پرجرم که در مرکز یک کهکشان قرار دارند، ممکن است توسط غبار و گاز غلیظ اطراف خود پوشیده شوند، که می تواند از انتشار گازهای گلخانه ای جلوگیری کند.  گاهی اوقات، هنگامی که ماده به سمت سیاه چاله کشیده می شود، به جای اینکه به درون ماو کشیده شود، از افق رویداد خارج می شود و به بیرون پرتاب می شود. جت های درخشانی از مواد که با سرعت های نزدیک به نسبیتی حرکت می کنند ایجاد می شوند. اگرچه سیاه چاله دیده نشده است، اما این جت های قدرتمند را می توان از فواصل دور مشاهده کرد.

✅ سیاهچاله های ستاره ای کوچک اما کشنده

هنگامی که یک ستاره از طریق آخرین سوخت خود می سوزد، جسم ممکن است سقوط کند یا به درون خود بیفتد. برای ستارگان کوچک تر (آنهایی که جرم آنها تقریباً سه برابر خورشید است)، هسته جدید به یک ستاره نوترونی یا یک کوتوله سفید تبدیل خواهد شد. اما وقتی یک ستاره بزرگتر فرو می ریزد، به فشرده شدن ادامه می دهد و یک سیاه چاله ستاره ای ایجاد می کند. سیاهچاله هایی که از فروپاشی ستارگانمنفرد به وجود آمده اند نسبتا کوچک اما به طرز باورنکردنی متراکم هستند. یکی از این اجرام بیش از سه برابر جرم خورشید به قطر یک شهر بسته می شود. این منجر به نیروی گرانشی دیوانه‌واری می‌شود که اجسام اطراف جسم را می‌کشد. سیاه‌ چاله‌ های ستاره‌ای پس از آن، غبار و گاز کهکشان‌های اطراف خود را مصرف می‌کنند که باعث می‌شود اندازه آن‌ها رشد کنند. 

 

نتیجه

 خطرناک ترین سیاه چاله در کیهان مواردی هستند که بعد از مرگ ستاره بوجود آمده اند. خطرناک ترین سیاه چاله شما را به داخل خود می بلعد و تکه تکه می کند. در این مقاله در مورد سیاه چاله ها و انواع سیاه چاله ها مطالبی را ذکر کردیم. همچنین در مورد چگونگی تشکیل سیاه چاله ها و نحوه از بین رفتن سیاه چاله ها مباحثی را عنوان کردیم. انواع سیاه چاله ها با کرم چاله ها تفاوت دارند، کرم چاله ها تونل هایی هستند که دو نقطه مجزا در فضا و زمان را به هم متصل می کنند. شما می توانید برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص فضا، مسائل نجومی و خرید تجهیزات عکاسی نجومی به سایت آسمان شب مراجعه کنید.

 

برای دانلود مقاله همه چیز در مورد سیاه چاله ها روی لینک کلیک کنید

 منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب و همه چیز در مورد سیاه چاله ها

انحراف رنگی چیست؟ و راه های مقابله با آن

انحراف رنگی چیست؟ در پاسخ به این سوال باید گفت، اگر تا به حال متوجه یک حاشیه یا هاله رنگی ناخوشایند بر روی اشیاء در عکس های خود شده اید، انحراف رنگی را دیده اید. این یک مشکل رایج در عکاسی است و می تواند یک تصویر خوب را کاهش دهد. خوشبختانه، راه هایی برای به حداقل رساندن یا حتی حذف آن وجود دارد، هم قبل از زدن دکمه شاتر و هم بعد از ویرایش عکس.

 

[caption id="attachment_14130" align="aligncenter" width="413"] دلیل انحراف رنگی[/caption]

 

✅ انحراف رنگی چیست؟

انحراف رنگی یک اعوجاج رنگ است که زمانی رخ می دهد که لنز نتواند تمام رنگ های نور را روی یک نقطه متمرکز کند و یک طرح کلی رنگ نامطلوب در لبه های سوژه ایجاد کند. کلمه "chroma" به معنای رنگ است و "انحراف" چیزی است که از حالت عادی منحرف می شود، بنابراین "انحراف رنگی" به این معنی است که مشکلی در رنگ وجود دارد. به طور خاص، آن را به عنوان مناطقی از حاشیه های مبهم آبی-زرد، قرمز-سبز یا بنفش سرخابی بر روی اشیاء در تصویر خود مشاهده خواهید کرد.

در مناطق با کنتراست بالا که قسمت‌های تاریک و روشن به هم می‌رسند، مانند لبه‌های ساختمان در مقابل آسمان، قابل مشاهده است. شما آن را بیشتر به سمت حاشیه یک عکس خواهید دید، اما می تواند در مرکز نیز نشان داده شود.

 

برای اطلاع از مقاله عکاسی از کهکشان راه شیری چگونه است؟ بر روی لینک کلیک کنید

✅ چه چیزی باعث انحراف رنگی می شود؟

نور در امواج حرکت می کند. هر موج یک رنگ است و شکل خاص خود را دارد. هنگامی که نور به لنز برخورد می کند، قرار است لنز امواج را روی یک نقطه از صفحه کانونی متمرکز کند. با این حال، گفتن این کار آسان تر از انجام آن است، زیرا امواج به طور یکنواخت در شیشه حرکت نمی کنند. در نتیجه، برخی از امواج در جلو یا پشت صفحه کانونی متمرکز می شوند، در حالی که برخی دیگر در نقاط مختلف صفحه کانونی متمرکز می شوند. نتیجه انحراف رنگی است.

تولید کنندگان لنز سعی می کنند با طراحی لنزهای خود با عناصر متعدد و شیشه کم پراکندگی مشکل را حل کنند. با این حال، هیچ لنزی کامل نیست و همه لنزها مقداری انحراف رنگی دارند. علاوه بر طراحی لنز، فاصله کانونی و دیافراگم نیز بر فوکوس امواج نور تأثیر می‌گذارد.

 

[caption id="attachment_14131" align="aligncenter" width="413"] انواع حاشیه رنگی[/caption]

 

✅ انواع احراف رنگی

X انحراف رنگی چیست X انحراف رنگ

tabiat asemane shab چهارشنبه 5 مهر 1402 ساعت 19:33

• 156
• 1
• ...
• 28
• 29
• 30
• صفحه 31
• 32